(Ανθρωποκτονία)
του Per Fly
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ 70
Πολλά πράγματα του σήμερα είναι αντηχήσεις πραγμάτων που συνέβησαν την δεκαετία του 70. Κατά κάποιο τρόπο υπάρχει η ανάγκη για εξέγερση. Δεν ανήκω στη γενιά του 70 όμως αισθάνομαι συγγενής προς αυτή. Προέρχομαι από τη δεκαετία του 80, τότε απεχθανόμασταν το πνεύμα της δεκαετίας 70 και γι' αυτό έπρεπε να εξεγερθούμε εναντίον του, να γίνουμε punk και αναρχικοί. Τώρα όμως έρχεται μια νέα καθαρή γενιά που δεν έχει την ίδια εικόνα για την δεκαετία του 70, όπως είχαμε εμείς τότε. Πιστεύω ότι η πολιτική θα επιστρέψει ξανά και ας ελπίσουμε ότι δεν θα είναι ακριβώς όμοια όπως στη δεκαετία του 70
Για την ταινία Manslaughter -η οποία διαδραματίζεται στη μεσαία τάξη- μίλησα με ανθρώπους που είχαν εμπειρία από φόνους και μακελειά, είτε ως θύματα είτε ως συγγενείς θυμάτων, φυλακισμένοι, ιερείς. Ανέπτυξα μια ιστορία που ήταν ολοκληρωτικά μια μυθοπλασία. Βλέπουμε τόσο πολλές ταινίες για τους μεσοαστούς και σκέφθηκα ότι θα έπρεπε να κάνω κάτι εξαιρετικό.
Σήμερα θεωρείται εκτός μόδας το να συζητάς για την πάλη των τάξεων. Φυσικά η πραγματικότητα είναι ότι υπάρχουν διαφορετικές τάξεις στην κοινωνία. Κάποιοι θεωρούν ότι είναι εκτός μόδας, όμως εγώ και ο παραγωγός μου είχαμε διαφορετική γνώμη. Δουλεύοντας πάνω σ' ένα πολιτικό θέμα στη ταινία Manslaughter ήταν επίσης και για μένα ένα ταξίδι. Είναι μια ταινία- έρευνα απ' ότι οι δύο προηγούμενες μου.
Εν μέρει εμπνέομαι από την αληθινή ζωή, πως αυτοί οι άνθρωποι που ήταν κάποτε πολιτικοποιημένοι, είναι σήμερα.

ΜΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ
Κάνουμε περίπου 20 με 25 μεγάλες ταινίες κάθε χρόνια στη Δανία και το 75% είναι κωμωδίες ή ελαφρά δράματα. Έτσι ίσως επειδή κάνουμε ταινίες για τραγικά θέματα αυτές έχουν απήχηση σε θεατές στη Αμερική και στη Ευρώπη. Πάντα προσπαθώ να γράψω ευτυχισμένο τέλος αλλά όταν επεξεργάζομαι για δεύτερη ή τρίτη φορά το σενάριο τείνω προς ένα τραγικό τέλος.

Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΨΕΜΑ
Οι συνήγοροι και οι κατήγοροι είναι μια σκληρή, άγρια φυλή. Δεν έχουν καμιά σχέση με την αναζήτηση της αλήθειας ή με τα συναισθήματα. Όλα τα θύματα και οι συγγενείς των θυμάτων με τους οποίους μίλησα όταν έκανα την έρευνα για την ταινία, μου είπαν ότι το να μάθουν την αλήθεια ήταν γι' αυτούς το πιο σημαντικό –ωστόσο αυτή είναι μια διάσταση που δεν υπάρχει στο δικαστικό σύστημα. Είναι ενδιαφέρον να συζητήσουμε για την αξία της αλήθειας για κάποιον που έχασε ένα αγαπημένο από εγκληματική ενέργεια. Ερευνώντας για την ταινία, η εμπειρία μου ήταν ότι η αλήθεια έχει μια συναισθηματική αξία πολύ μεγαλύτερη σ' αυτούς που έχουν υποστεί μια εγκληματική ενέργεια απ' ότι μπορεί να φανταστεί κανείς. Η αλήθεια θεραπεύει. Η ταινία έχει μεγάλη σχέση με το ψέμα, το να ζεις μ' ένα ψέμα και πώς να αποφεύγεις να ζεις μ' ένα ψέμα. Εξ' άλλου κανείς δεν μπορεί να ζήσει μια απόλυτα ειλικρινή ζωή. Όλοι συνεχώς λέμε λίγα ψέματα, διαφορετικά δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε σε κοινωνικό πλαίσιο. Όμως ένα ψέμα ή μια άρνηση έκανε ποτέ την ζωή κάποιου μεγαλύτερη ή πλουσιότερη; Δεν ξέρω ούτε ένα παράδειγμα. Πρέπει να συμφωνήσω με αυτό που λέγεται «Σήκω όρθιος και πάντα λέγε την αλήθεια».

ΟΙ ΑΥΤΑΠΑΤΕΣ
Πάντα ήθελα να επεκτείνω το αφηγηματικό μου λεξιλόγιο και να δώσω στην ταινία ένα στοιχείο διφορούμενου. Ο μύθος του Ίκαρου εμφανίσθηκε ξαφνικά και ταίριαξε καλά με την ιστορία. Υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι για να ερμηνεύσεις τον μύθο στην ταινία μου. Όπως το βλέπω κανένας δεν μπορεί να ρίξει το φταίξιμο στον Ίκαρο και στον Δαίδαλο επειδή ήθελαν να φύγουν από το νησί με το λαβύρινθο, εφευρίσκοντας τα φτερά και πετώντας στα αλήθεια ένα ηρωικό κατόρθωμα. Όμως οι συνέπειες ήταν σοβαρές. Ο Ίκαρος έπεσε και πέθανε. Στην ταινία μου αυτό που πεθαίνει είναι η αυταπάτη του ήρωα (Carsten) ότι μπορεί να ζήσει ξανά την νεότητα του. Στο τέλος συντρίβεται όμως στέκεται ξανά στα πόδια του και τον βλέπω να βγαίνει από την ιστορία δυνατότερος. Έκανε αυτό που μπορούσε. Πήγε στη αστυνομία και είπε την αλήθεια. Έχει δικαίωμα στη ζωή μετά απ' ότι συνέβη. Ωστόσο ποτέ δεν μπορεί να ξεφύγει από την ενοχή -όπως ο Δαίδαλος θα πρέπει να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής του μέσα σε μεγάλη θλίψη. Όμως τουλάχιστον δεν είναι περιορισμένος στο νησί, ζώντας μια αποστεωμένη καθημερινότητα, πεθαίνοντας στη πείνα.

ΤΑ ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ
Αυτοσχεδιάζαμε πολύ περισσότερο απ' ότι στις δύο προηγούμενες ταινίες μου. Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω περισσότερο την διαίσθηση μου. Ορισμένες φορές ήταν πολύ δύσκολο να παρακολουθήσεις τι συνέβαινε στο γύρισμα ενός πλάνου. Είχαμε ένα σενάριο και παρόλα αυτά συνεχώς είχα την αίσθηση ότι χρειαζόμασταν κάτι παραπάνω, ότι χρειαζόμασταν να φθάσουμε στα άκρα. Ήταν πολύ σημαντικό για μένα να μπορούμε να κινηθούμε γρήγορα αν και ήμασταν ένα μεγάλο συνεργείο 30 ανθρώπων.
Κάναμε την ταινία Manslaughter, όπως μια τζαζ ταινία. Ξέραμε όλα τα ακόρντα και τις σκάλες, όμως δεν ξέραμε τι να παίξουμε στη κορυφή. Είχα εφιάλτες και δεν μπορούσα να κοιμηθώ κατά την διάρκεια των γυρισμάτων και του μοντάζ. Κάθε μέρα περπατούσα στο πλατό σαν να ήταν το τελευταίο γύρισμα της ζωής μου. Είμαι αγχωτικός και νευρωτικός, όπως όλοι οι σκηνοθέτες, και το γύρισμα της ταινίας Manslaughter ήταν ένα ταξίδι σε μια περιοχή με μηδέν έλεγχο της κατάστασης.

(δηλώσεις του Per Fly στο δανέζικο περιοδικό Film τ. 43).