του Olivier Assayas
(οι σημειώσεις του σκηνοθέτη)

(...) Μια από τις βασικές ερωτήσεις από την αρχή ήταν η εναλλαγή μεταξύ αλήθειας και φαντασίας: χρησιμοποιείς κινηματογραφικά μέσα και συναίσθημα για να διαχειριστείς πραγματικά γεγονότα, προσπαθώντας παράλληλα να διατηρήσεις την ελευθερία της δημιουργίας. Προσπαθήσαμε να αντιμετωπίσουμε τη συγκεκριμένη πρόκληση όσο καλύτερα μπορούσαμε, βήμα-βήμα. Τα γεγονότα και οι μηχανισμοί της «καριέρας» του Κάρλος είναι όσο πιο ακριβή μπορούσαν να είναι, μιας και η έρευνά μας ήταν μακροσκελής, εξονυχιστική και διασταυρωμένη.
Και πάλι όμως, για λόγους δραματικής οικονομίας υπήρξαν κάποιοι περιορισμοί και απλουστεύσεις προκειμένου να αποδοθεί σωστά μια τόσο περίπλοκη και σκιώδης ιστορία που λαμβάνει χώρα μέσα σε δύο δεκαετίες.
Η εικόνα που θα διαμορφωθεί από την ταινία θα είναι όσο πιο αληθοφανής γίνεται καθώς βασίζεται σε γεγονότα και όχι σε δημοσιογραφικές φαντασίες. Η αλήθεια όμως, είναι ότι θα ήθελα ο τίτλος να είναι «CARLOS, A NOVEL» γιατί παρόλο που η ταινία είναι εμπνευσμένη από πραγματικά γεγονότα, η διήγηση, οι επιλογές, ο ρυθμός και η διερευνητική προσέγγισή της καθώς και οι πιο προσωπικές όψεις του χαρακτήρα του Κάρλος είναι αποκυήματα της φαντασίας και του αινίγματος που τον περιβάλλει.
Ο Κάρλος είναι ένας σύγχρονος μύθος, ορατός κι όμως αόρατος, κατανοητός και όμως ακατανόητος, γνωστός και ταυτόχρονα άγνωστος. Από τη στιγμή που έκανε την εμφάνισή της μια αλήθεια, μια άλλη κρυφή αλήθεια ερχόταν να την αντικρούσει.
Η απήχηση του Κάρλος θα μπορούσε αναπόφευκτα να αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλές ακόμα ιστορίες πολύ διαφορετικές από τη δική μας. Ας πούμε ότι ο συγκεκριμένος ΚΑΡΛΟΣ δεν είναι τίποτα περισσότερο από την υποκειμενική μου ερμηνεία αυτού του μύθου, που όμως δεν αποκλείει καμία άλλη μελλοντική ανάγνωση.
(...) Ο Κάρλος που είδα εγώ ήταν μια στρατευμένη πολιτικά προσωπικότητα - όπως πολλοί της γενιάς του – παθιασμένη από τους αγώνες που γίνονταν για την ελευθερία σε όλο τον κόσμο.
Εκείνη την εποχή, ο πόλεμος ήταν πραγματικός – στη Χιλή, στο Βιετνάμ, στη Μέση Ανατολή ακόμα και στην Ευρώπη - μεταξύ των δύο βασικών στρατοπέδων του Ψυχρού Πολέμου.
Ο Κάρλος όμως, πολύ σύντομα μεταμορφώθηκε από στρατευμένο σε κυνικό μισθοφόρο, ευημερώντας μέσα σε μια εποχή στην οποία οι πράξεις του μπορούσαν να ενδυθούν τον πολιτικό μανδύα που κάθε φορά τον εξυπηρετούσε, όσο συγκεχυμένες ή απαράδεκτες κι αν ήταν, ειδικά κατά τα «Χρόνια του Μολυβιού».
Είναι ένας άνθρωπος βίαιος, δολοφόνος, παθιασμένος με τα όπλα και την προσωπική του ανδρεία. Ταυτόχρονα όμως, είναι και ένας τυχοδιώκτης των καιρών του, που έφτασε στα όρια της ιστορίας – της ιστορίας της γενιάς του.
Εξετάζοντας κανείς τη γεμάτη ανατροπές και αντιξοότητες διαδρομή του, δεν μπορεί να αποφύγει μια περαιτέρω διερεύνηση του τι από αυτά είναι ανθρώπινο, ακόμα και στις πιο δύσκολες περιπτώσεις. Είναι ακριβώς αυτή η αλήθεια που εξηγεί τον χαρακτήρα και τις πράξεις του. Και αυτή η σκοπιά εξηγεί τον τρόπο με τον οποίο αυτός πήρε σάρκα και οστά στη φαντασία της Ευρωπαϊκής Αριστεράς – της γενιάς του Μάη του ’68, που πίστευε ότι η επανάσταση ήταν προ των πυλών και δεν θα ήταν παρά ένας βίαιος αγώνας.
Ο Κάρλος σε εκείνο τον πόλεμο ήταν στρατιώτης και πρέπει να θέσουμε τις πράξεις του στο σωστό πλαίσιο.
(...) Πρέπει να οριοθετήσουμε τις γεωπολιτικές εντάσεις μιας εποχής που δεν διαφέρει και πολύ από τους καιρούς μας, κατά την οποία η διαχωριστική γραμμή μεταξύ διπλωματίας και κοινού δικαίου ήταν εξαιρετικά λεπτή.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)