(Μοναξιά)
του Jaime Rosales
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Όλα ξεκίνησαν με ένα διάχυτο συναίσθημα για τη ζωή, για τον κόσμο γύρω μας, για το πώς συσχετιζόμαστε μεταξύ μας. Αυτό το συναίσθημα έγινε ανάγκη να κάνω μια ταινία. Μια ανάγκη να μοιραστώ με το κοινό ορισμένα θέματα που με απασχολούν και ορισμένα άγχη και αγωνίες. Ο θάνατος είναι κατά κάποιο τρόπο το επίκεντρο αυτών των ανησυχιών.
Είμαστε σχεδιασμένοι να υποφέρουμε αλλά και να αντέχουμε, να το ξεπερνάμε. Είμαστε όντα ευαίσθητα αλλά ταυτόχρονα σκληρά, παρ’ όλα αυτά στο τέλος επικρατεί η σκληρότητα και όχι η ευαισθησία μας.
Η ταινία αντικατοπτρίζει ευάλωτες στιγμές από τις ζωές των χαρακτήρων.
Στο τέλος, η ζωή απλά συνεχίζεται…
(...) Ενδιαφέρομαι για τις ανθρώπινες σχέσεις. Με συναρπάζει ο παράξενος τρόπος που φερόμαστε ο ένας στον άλλον. Αστειευόμαστε για σοβαρά θέματα. Κρύβουμε τις προθέσεις μας προκειμένου να εξαπατήσουμε τους άλλους, αλλά στο τέλος καταλήγουμε πιο μπερδεμένοι απ’ ότι ήμασταν αρχικά. Μπορεί να φτάσουμε στο σημείο να μισήσουμε τους ανθρώπους που μας έχουν αγαπήσει πιο πολύ.
Δίνουμε τεράστια σημασία και αξία στα χρήματα. Τα λεφτά πρωταγωνιστούν στις περισσότερες πράξεις και συζητήσεις μας.
Γενικά, πιστεύω πως κινούμαστε με καλές προθέσεις ο ένας προς τον άλλον.
Δυστυχώς, δεν είμαστε πάντα διατεθειμένοι να δείξουμε τι σκεφτόμαστε ή τι αισθανόμαστε πραγματικά.

(...) Έχουμε συνηθίσει τις ταινίες που διηγούνται μια ιστορία. Αυτή η ταινία λέει την ιστορία δύο γυναικών: Antonia και Adela. Η πλοκή ξεδιπλώνεται καθώς αρχίζουν να συμβαίνουν διάφορα στην καθεμία.
Στο επίκεντρο της ταινίας βρίσκονται τα συναισθήματα τους που προκαλούνται από τις ίδιες τους τις πράξεις, τις αντιδράσεις τους, αλλά και ο τρόπος που συμπεριφέρονται και συσχετίζονται με τους χαρακτήρες γύρω τους. Αλλά, κατά την άποψή μου, το να κάνεις μια ταινία δεν είναι μόνο το να πλέκεις τον ιστό μιας ιστορίας χρησιμοποιώντας οπτικό-ακουστική τεχνολογία.
Κρατώντας την απόλαυση με την οποία τον ανταμείβει η ιστορία, ένας σκηνοθέτης έχει την υποχρέωση να προσθέτει κι άλλες διαστάσεις στη δουλειά του. Το να δημιουργείς στο σινεμά έχει να κάνει με τους διαφορετικούς τρόπους που αντιλαμβάνεσαι τα πράγματα. Το να βρίσκεις νέες μεθόδους για να δείχνεις εικόνες ή να συνδέεις εικόνες. Έτσι μπαίνει το polyvision στη μέση.
(...) Το polyvision είναι όταν χωρίζεις την οθόνη (σε CinemaScope μορφή) σε δύο ίσα μέρη. Το κάθε μισό της οθόνης δείχνει μια διαφορετική προοπτική της ίδιας σκηνής.
Ο ίδιος χώρος μπορεί να φανεί από δύο διαφορετικές γωνίες, όπως μια συζήτηση στην κουζίνα που φαίνεται από δύο διαφορετικά σημεία. Ή δύο κομμάτια μιας πλατύτερης σκηνής μπορούν να φαίνονται από δύο διαφορετικά σημεία, όπως η τραπεζαρία και το σαλόνι ενός διαμερίσματος, με ανθρώπους να φεύγουν από το ένα και να μπαίνουν στο άλλο.
Ο σκοπός για τον οποίο χρησιμοποιείται το polyvision είναι για να δημιουργήσει ένα ομογενή κώδικα φορμαρισμένο με κανόνες, έτσι ώστε να προσφέρει ένα σύστημα αντίληψης διαφορετικό από το συνηθισμένο. Ήταν πρόκληση το να επιτύχουμε την απλή κατανοητή ανάγνωση της εικόνας, και ταυτόχρονα να μην παρεμβάλλουμε / εμπλακούμε με τα συναισθήματα που προβάλλονται μέσα από την ιστορία και τους χαρακτήρες.
Περίπου το 30% του υλικού γυρίστηκε σε polyvision.
(...) Για να ζωντανέψουν τα κομμάτια που σχηματίζουν τις ιστορίες της Adela και Antonia, οι ηθοποιοί επιλέχθηκαν μετά από χρονοβόρα castings, σε διαδικασίες κατά τις οποίες, αν και όχι ιδιαίτερα γνωστοί, απέδειξαν ότι είναι εξαιρετικά ταλαντούχοι.
Ο στόχος ήταν να διαμορφώσουμε μια ομάδα ηθοποιών που έχουν την άνεση και κυρίως την ικανότητα να αυτοσχεδιάζουν στις σκηνές που περιγράφονται στο σενάριο.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)