(Τουρνέ στο Παρίσι)
του Mathieu Amalric

Ο Ζοακίμ, επιτυχημένος τηλεοπτικός παραγωγός εγκαταλείπει τη Γαλλία, τη γυναίκα, τους φίλους και τη δουλειά του για μια καριέρα στην Αμερική. Όταν επιστρέφει στην πατρίδα, όμως, δεν είναι πλέον μόνος. Συνοδεύεται από ένα θίασο που τον αποτελούν χυμώδη showgirls, τα οποία με τις οδηγίες του Ζοακίμ ξεκινούν μια φαντασμαγορική περιοδεία με τελικό προορισμό το Παρίσι. Με στόχο τις παρισινές νύχτες και οδηγό το σέξι σόου τους που γνωρίζει απρόσμενη επιτυχία, ο Ζοακίμ και τα κορίτσια του θα αναγκαστούν να ξυπνήσουν απότομα από το «όνειρο», όταν το θέατρο όπου θα έκαναν την πρεμιέρα τους στο Παρίσι ακυρώνει την εμφάνισή τους. Και τότε ο Ζοακίμ θα αναλάβει δράση...
Το «Τουρνέ στο Παρίσι» (Tournee) είναι ένα ρεαλιστικό πορτραίτο της σόου μπίζνες πίσω από τα λαμπερά φώτα και τα αστραφτερά χαμόγελα και ταυτόχρονα μια τρυφερή και αισιόδοξη ταινία, που απενοχοποιεί και υμνεί τη θηλυκότητα του γυναικείου σώματος, εμπνέοντας νέα πρότυπα ομορφιάς πέρα από προκαταλήψεις και στερεότυπα. Η ταινία του Mathieu Amalric (Ματίε Αμαλρίκ) απεικονίζει επίσης την αγωνία των ξεχασμένων ή «ξεπεσμένων» καλλιτεχνών που για να μην χάσουν τη δόξα, ζουν γρήγορα, έντονα, «χωρίς τύψεις ή αναμνήσεις» ψάχνοντας την ζεστασιά και την αγάπη που τους λείπει σε απρόσωπους χώρους και πρόσωπα.

Η αρχική πηγή που ενέπνευσε τον Αμαλρίκ να γυρίσει την ταινία είναι ένα σύντομο διήγημα της γνωστής και στην Ελλάδα συγγραφέα Κολέτ, που είχε σκανδαλίσει αλλά και γοητεύσει την εποχή της με τη ζωή και τη σκέψη της, τα είχε βάλει με τους άσωτους αριστοκράτες και είχε υπερασπιστεί με τη γραφή της τις γυναίκες του "ελαφρού" κόσμου. Το διήγημα αυτό σε μορφή σημειώσεων με γενικό τίτλο “The other side of Music Hall” προορίζονταν για να δημοσιευτούν σε εφημερίδα της εποχής. Το 2007, ένα άρθρο της “Liberation”, παρέσυρε τον Αμαλρίκ σε ένα παρισινό καμπαρέ, όπου εμφανίζονταν δύο από τις μετέπειτα πρωταγωνίστριές του, η “Dirty Martini”- η πιο φελινική απ’ όλες- και η “Kitten on the Keys” – που παίζει πιάνο-. Ο Αμαλρίκ ένιωσε μέσα στο καμπαρέ δίπλα του την Κολέτ, που υπερασπιζόταν με κάθε ευκαιρία την ομορφιά που υπάρχει δυνητικά σε κάθε σώμα, να παρατηρεί μαζί του το θέαμα με ιδιαίτερη ευαισθησία και λεπτότητα. Ο Αμαλρίκ ένιωσε μια μεταφυσική σύνδεση και θέλησε να μεταφέρει και στο κοινό ότι αυτά τα χυμώδη κορίτσια του μπουρλέσκ εκφράζουν πολιτικές θέσεις με το σώμα τους, όπως η Κολέτ έκανε με τη γραφή της.

Ο Αμαλρίκ στην πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα αναβιώνει το είδος που άνθισε την εποχή της οικονομικής κρίσης του ’29 στα κέντρα των αμερικανικών πόλεων και βγήκε από την παράδοση του μιούζικ-χολ. Το μπουρλέσκ, όπως ξεκίνησε γύρω στο 1800, είναι μια θεατρικού τύπου κωμωδία, με στιγμές παρωδίας και ενίοτε σαρκασμού. Στην αυθεντική του μορφή, αποτελείται από μικρά σκετς, με στριπτίζ μεταξύ των διαλειμμάτων. Έγινε ιδιαίτερα δημοφιλές ανάμεσα στις δεκαετίες ’40 & ’50 ως ένα παρακμασμένο είδος βαριετέ με σκοπό να διακωμωδήσει τον κόσμο και τις συνήθειες της αριστοκρατίας. Τη δεκαετία του ’90 γεννήθηκε ένα νέο μπουρλέσκ στυλ ως προέκταση της vintageκουλτούρας και το οποίο χαρακτηριζόταν από χιούμορ, ήταν αισθησιακό αλλά και εκκεντρικό προσφέροντας στο κοινό μια παρωδία της έννοιας της θηλυκότητας ενάντια στα συμβατικά γυναικεία πρότυπα ομορφιάς μέσα από χυμώδη σώματα που δεν ξεπηδούσαν από περιοδικά μόδας αλλά θύμιζαν περισσότερο τις στρουμπουλές φιγούρες του Φερνάντο Μποτερό και τις φελινικές φιγούρες. Σταδιακά, το μπουρλέσκ ταυτίστηκε αποκλειστικά με το στριπτίζ και την πρόκληση. Τη δεκαετία του ’90 επέστρεψε σε μια ακόμη νεότερη εκδοχή, η οποία συνδύαζε το γνώριμο μπουρλέσκ που έχει τις ρίζες του στα αμερικάνικα μιούζικ χολ με στοιχεία από το αμερικάνικο νουάρ και ιδιαίτερα το στοιχείο της μοιραίας γυναίκας (femme fatale). Την αρχή έκανε η χορεύτρια Ντίτα Φον Τιζ που έχει ανακηρυχθεί ως βασίλισσα του νέο-μπουρλέσκ και style icon με τις προκλητικές καμπύλες και τις σέξι πόζες που την έκαναν πρωτοσέλιδα στα ταμπλόιντ των εφημερίδων και των περιοδικών.

(πηγή δελτίο τύπου )