του Nikolai Gubenko

Ο τριανταπεντάχρονος συγγραφέας Μπαρτένιεφ ανακαλύπτει τους δυο αδελφούς του, που τους είχε χάσει, όταν έμειναν πεντάρφανοι στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Σιγά σιγά, αρχίζει να θυμάται την παιδική του ηλικία , σ’ ένα ειδικό σχολείο για τα παιδιά που είχαν ορφανέψει σαν και αυτόν. Τα παιδιά διαμορφώνουν με το ένστικτο τους,την δική τους ζωή, καθόλου «γκρίζα» και «θλιβερή».
Μέσα στις στολές τους και τα ξυρισμένα κεφάλια τους αναπτύσσεται ο νεανικός παλμός, συχνά λίγο «αλήτικος» ή «θρασύς». Ανακαλύπτουν με πάθος τον γύρω τους κόσμο, τους αιχμάλωτους Γερμανούς στο διπλανό στρατόπεδο ή απελευθερώνουν το κέφι και την επιθετικότητα τους με φάρσες ή και με τραγικές απόπειρες. Ο μικρός Μπαρτένιεφ θα ερωτευτεί κρυφά την όμορφη δασκάλα, θα «τραυματιστεί» από το συναπάντημα του ποιητή…
Μια ταινία που συνοψίζει και ανανεώνει την παράδοση του κλασικού Σοβιετικού κινηματογράφου. Το τρομερό τραύμα του μεγάλου πολέμου ζωντανεύει μέσα από εικόνες της μνήμης, άλλοτε οδυνηρής και άλλοτε παιχνιδιάρικης, με πλούσια λυρική έκφραση. Η μνήμη προεκτείνεται στο παρόν με δεδομένες υπαρξιακές κρίσεις που συνάπτονται και με ενδιαφέρουσες κοινωνικές παρατηρήσεις.

(πηγή δελτίο τύπου Κινηματογραφική Λέσχη ΕΤ1)