της Norika Sefa

Σκονισμένοι επαρχιακοί δρόμοι κάπου στο Κόσοβο, σκαμμένα βραχώδη τοπία, αίσθηση εγκατάλειψης. Το περίεργο βλέμμα ενός νεαρού κοριτσιού -που έχει ξεφύγει για λίγο από την πατρική επιτήρηση- διαπερνά τα γυμνά δέντρα ενός δάσους. Παρατηρεί μια ερωτική σκηνή. Πρόκειται για τη Venera,  πρόσωπο γύρω από το οποίο εξελίσσεται η απλή ως προς την πλοκή, ιδιαίτερη ως προς τη φόρμα ταινία της Norika Sefa. Ταινία που  παρακολουθεί τη δυναμική εξέλιξη αυτού του εφηβικού βλέμματος.
Ένα μεταβιομηχανικό βαλκανικό τοπίο με ορατά τα ίχνη της ένδειας   και ενός τραυματικού πολέμου, καταγεγραμμένου ακόμα στις μνήμες  των μεγαλύτερων. Μια πατριαρχική κοινωνία κολλημένη στις παραδόσεις και τις προκαταλήψεις, που επιβιώνει με έναν παράδοξο,  σχεδόν συγκινητικό τρόπο. Μια οικογένεια με έναν αυταρχικό πατέρα και μια υποτακτική μητέρα, που στριμώχνει τις τρεις γενιές της σε στενούς χώρους, καταργώντας οποιαδήποτε μορφή  ιδιωτικότητας.  Αυτός είναι ο κόσμος της λιγομίλητης Venera, μέσα σε αυτόν υψώνει το ανάστημά της, από αυτόν προσπαθεί να δραπετεύσει. Ένας μικρόκοσμος ασφυκτικός τον οποίο η σκηνοθέτιδα  απεικονίζει άλλοτε με την ακρίβεια και αυθεντικότητα ενός ντοκιμαντέρ παρατήρησης (εξαιρετικός ο τρόπος που προσεγγίζει συνθήκες καθημερινής ζωής και παιδικά πρόσωπα) κι άλλοτε με γλυκόπικρο χιούμορ, πάντα  όμως  με την ίδια  ποιητική ευαισθησία.
Ταινία «συνειδητοποίησης» και χειραφέτησης  μιας έφηβης από τη γονεϊκή εξουσία αλλά και παρατηρητική μελέτη της ζωής σε ανδροκρατούμενα περιβάλλοντα το  Looking for Venera διαφοροποιείται αισθητά από ανάλογες ταινίες ενηλικίωσης, τόσο αφηγηματικά όσο κυρίως οπτικά. Έχοντας στον πυρήνα της το κοινότυπο θέμα της σεξουαλικής αφύπνισης η ταινία εξελίσσεται σε αποτύπωση μιας ωρίμανσης, συναισθηματικής και διανοητικής που ξαφνιάζει  με τους τρόπους απεικόνισής της. Μέσα από απροσδόκητες γωνίες λήψης, κατακερματισμένες εικόνες και κοντινά πλάνα λεπτομέρειας, που εστιάζουν σε μέρη του προσώπου ή στάσεις του σώματος, αναδεικνύονται οι εύθραυστες ισορροπίες και το ασταθές, χαοτικό  περιβάλλον στα όρια του οποίου κινείται η Venera, ενώ η δράση συχνά εξελίσσεται και εκτός κάδρου. Από την άλλη σκηνές που διαδραματίζονται σε εσωτερικούς χώρους οικοδομούν μια πολυπρόσωπη τοιχογραφία πολλαπλών επιστρώσεων που διαδέχονται η μία την άλλη, εντείνοντας έτσι την αίσθηση της ασφυκτικής καταπίεσης που βιώνει η ηρωίδα.  
Μέσα σε έναν «υπό κατασκευή» σκηνικό χώρο που κυμαίνεται σε σέπια τόνους, ( στις αποχρώσεις του καφέ-γκρίζου) και με εξαιρετική αφηγηματική οικονομία, η Sefa πλαισιώνει την κεντρική της ηρωίδα με μία σειρά αρχετυπικών χαρακτήρων, για να αναδείξει καρέ- καρέ  μέσα από μικρές στιγμές, βλέμματα και  χειρονομίες την αντανάκλαση μιας   μεταμόρφωσης. Που δεν είναι άλλη από την -μέσα από πειραματισμούς και περιπαικτική διάθεση- αιώνια πεισματική διεκδίκηση της νιότης.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου