(Cherries)
του Vytautas Katkus
(η κριτική της Καλλιόπης Πουτούρογλου)

Η σχέση ενός συνταξιούχου πατέρα με τον τριαντάχρονο γιο του, με φόντο το μάζεμα κερασιών στον κήπο της πατρικής αγροικίας, βρίσκεται στο επίκεντρο της τρίτης μικρού μήκους ταινίας του Vytautas Katkus. Νατουραλιστική απεικόνιση κοινότυπων όσο και παράδοξων στιγμιότυπων, που κινείται μεταξύ ντοκιμαντέρ παρατήρησης και μεταφυσικού, η δεκαπεντάλεπτη δημιουργία του ανερχόμενου λιθουανού σκηνοθέτη σε αναλογικό φιλμ των 16mm, διαπνέεται τόσο από μια ατμοσφαιρική αίσθηση του χώρου (μια ποιητική σχεδόν απόδοση του καθημερινού που συναντάει κανείς στον σιωπηλό, υπαινικτικό κινηματογράφο της Laila Pakalnina), όσο και από μια φρέσκια χιουμοριστική ματιά πάνω στο αμφίρροπο θέμα της ροής/ στασιμότητας του χρόνου και του χάσματος των γενεών. Στους κεντρικούς ρόλους, ο ίδιος ο σκηνοθέτης με τον πατέρα του προσδίδουν στους χαρακτήρες την παράδοξη αίσθηση μιας ανοίκειας οικειότητας που κορυφώνεται με την απροσδόκητη, αινιγματική σκηνή του τέλους.