(Βαγόνι αριθμός 6)
του Juho Kuosmanen
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Η ταινία Βαγόνι Αριθμός 6 είναι μια …αρκτική ταινία δρόμου, ίσως μπορεί να εκληφθεί ως μια προσπάθεια για αρμονία και ανεμελιά σε έναν κόσμο γεμάτο χάος και άγχος.
Ο πυρήνας της ιστορίας βρίσκεται στην έννοια της αποδοχής. Είναι δύσκολο να αποδεχθεί κάποιος ότι είναι κομμάτι αυτού του χαοτικού κόσμου. Η ηρωίδα μας, η Φινλανδή  φοιτήτρια Λώρα, παίρνει ένα τρένο με σκοπό μετά από ένα μακρύ ταξίδι να επισκεφθεί αρχαία πετρογλυφικά. Της αρέσει η φράση «για να μάθεις τον εαυτό σου πρέπει να γνωρίζεις το παρελθόν σου». Θα ήθελε να γίνει αρχαιολόγος και να αντλεί ικανοποίηση από τέτοιου είδους πράγματα. Αλλά είναι όντως τέτοιος χαρακτήρας; Ή πρόκειται για ένα κλεμμένο όνειρο από κάποιον άλλον που θα ήθελε να του μοιάσει; Στο τρένο συναντά τον Λιόχα, έναν ενοχλητικό Ρώσο μεταλλωρύχο που την ακολουθεί παντού. Ήθελε να μάθει το παρελθόν και ο Λιόχα το αντιπροσωπεύει. Μπορεί να της φαίνεται δυσάρεστο και μπανάλ αλλά έτσι είναι τα πράγματα.
Οι ταινίες δρόμου μιλούν συχνά για την ελευθερία. Μέσα σε ένα αυτοκίνητο μπορείς να στρίψεις όπου θέλεις, κάθε σταυροδρόμι είναι μια νέα πιθανότητα. Ωστόσο, πιστεύω ότι η ελευθερία δεν είναι οι αναρίθμητες επιλογές, αλλά η ικανότητα να αποδεχθείς τους περιορισμούς σου. Ένα ταξίδι με τρένο είναι περισσότερο σαν το πεπρωμένο. Δεν μπορείς να αποφασίσεις να αλλάξεις δρόμο, αλλά απλά μπορείς να δεχθείς ό,τι σου προσφέρει.
Δεν είναι αναγκαίο να ταυτιστώ με τους χαρακτήρες μου, αλλά πρέπει να καταλάβω πώς νιώθουν. Οι χαρακτήρες γεννιούνται μέσα από τον κοινό τόπο και την κατανόηση μεταξύ του σκηνοθέτη και των ηθοποιών. Σε αυτή την περίπτωση έβαλα αρκετά προσωπικά μου στοιχεία στον χαρακτήρα της Λώρα, αλλά δεν σκεφτόμουν το φύλο της, δεν νομίζω ότι έχει σημασία σε αυτή την ιστορία. Γιατί η ταινία δεν εστιάζει στο γυναικείο φύλο αλλά στα ανθρώπινα όντα. Το να είναι κανείς άνδρας ή γυναίκα είναι ρόλοι που μπορούμε να υιοθετήσουμε, αλλά σε αυτή την ταινία προσπαθώ να δω πέρα από αυτούς τους ρόλους. Με ενδιαφέρει αυτό το κρυμμένο κομμάτι που βρίσκεται πίσω από τη δημόσια εικόνα μας. Στην κορύφωση της ταινίας αυτοί οι χαρακτήρες απελευθερώνονται από το ρόλο του ενήλικα και γίνονται ξανά παιδιά, ελεύθεροι.
Τα πετρογλυφικά είναι αιώνια σημάδια από το παρελθόν. Η Λώρα νομίζει ότι αντικρίζοντας τα θα έρθει σε επαφή με μια αίσθηση μονιμότητας. Σε μια ζωή που δεν είναι τίποτα άλλο από στιγμές που εξαφανίζονται, πιστεύει ότι αυτό θα την κάνει να νιώσει καλύτερα. Αλλά τα πετρογλυφικά είναι απλά κρύες πέτρες, δεν μπορεί κανείς να συνδεθεί με αυτές. Το μόνο που έχουμε είναι αυτές οι στιγμές, ό,τι έχει σημασία είναι προσωρινό. Αν κυνηγάμε κάτι «αιώνιο», μπορεί να χάσουμε αυτό που έχουμε τώρα.
Από την άλλη πλευρά τα πετρογλυφικά αντιπροσωπεύουν τον φόβο του θανάτου. Δεν θέλουμε να εξαφανιστούμε για πάντα, θέλουμε να μας θυμούνται. Οι άνθρωποι φτιάχνουν τρελά αγάλματα και επιγραφές για να αφήσουν ένα σημάδι στον κόσμο ως απόδειξη ότι υπήρξαν. Αλλά αυτό που ζουν οι ήρωες της ταινίας κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους, θα αφήσει κι αυτό ένα βαθύ σημάδι μέσα τους. Το Βαγόνι Αριθμός 6 είναι το δικό μου πετρογλυφικό, το δικό μου αποτύπωμα. Ελπίζω ότι θα μείνει για πολύ καιρό αφού εγώ δεν θα υπάρχω πια. Και μόνο για να μπορούμε να πούμε ήμασταν εκεί, γυρίσαμε αυτές τις σκηνές. Ήμασταν ζωντανοί και περάσαμε ωραία.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)