του Radu Mihaileanu
Ο Ρουμάνος στην καταγωγή αλλά εγκατεστημένος εδώ και χρόνια στη Γαλλία σκηνοθέτης Radu Mihaileanu, βασισμένος στην κωμωδία του Αριστοφάνη, που γράφτηκε και διδάχθηκε το 411 π.Χ. παρουσιάζει στην πέμπτη του ταινία, τη Λειλά (Leila Bekhti – «Paris, Je t’aime») ως μία μοντέρνα Λυσιστράτη στο εξωτικό περιβάλλον του Μαρόκου.
Η ιστορία διαδραματίζεται στη σημερινή εποχή, σε ένα μικρό χωριό κάπου μεταξύ Βορείου Αφρικής και Μέσης Ανατολής. Οι γυναίκες του χωριού μεταφέρουν νερό από μια πηγή στην κορυφή του βουνού. Αυτό γίνεται εδώ και χρόνια. Η Leila, μια νιόπαντρη, προτρέπει τις γυναίκες να ξεκινήσουν μια "απεργία σεξ": όχι πια ερωτικές περιπτύξεις και σεξ μέχρι και οι άντρες να μεταφέρουν νερό στο χωριό.
Σ' αυτό το σύγχρονο ανατολίτικο παραμύθι η Λεϊλά, διεκδικεί με μοναδικό της όπλο τον έρωτα, την ισότητα στη μόρφωση, στα δικαιώματα και στη ζωή, σήμερα και εν έτη 2012. Στο πλάι της ο σύζυγος της αλλά και η γηραιά χήρα του χωριού που όλοι σέβονται. Ο αέρας της «ξένης» που έρχεται από άλλον τόπο, τής δίνει τη δύναμη να εναντιωθεί στα κατεστημένα και τις παρωχημένες αξίες των άγραφων παραδόσεων. 
Η φωτογραφία του Glynn Speeckaert αντιπαραθέτει στο ξερό και άνυδρο περιβάλλον με την άμμο και τα βουνά από τη μία, τις χυμώδεις γυναίκες με τα έντονα χρώματα από την άλλη, υπογραμμίζοντας έτσι με το πιο έντονο και σαφή τρόπο ποια είναι η "πηγή" της ζωής.
Ο σκηνοθέτης της ταινίας Radu Mihaileanu δηλώνει: "Γράψαμε την ταινία έχοντας προθέσεις ανάλογες μ' αυτές της "Αραβικής Άνοιξης": υποστηρίζουμε ότι θα είναι οι γυναίκες που θα φέρουν την αλλαγή, όχι μόνο σ' όλο το μουσουλμανικό κόσμο, αλλά ιδιαίτερα σ' όλο τον κόσμο". Και συνεχίζει: "Ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας είναι το χωριό. Σαν χώρος είναι καταπληκτικός, με τα χρώματα της ώχρας, τη γη ... χρειαζόταν να προσθέσουμε απλώς μόνο λίγο χρώμα. Αποφασίσαμε να δανειστούμε αυτό το χρώμα από τον πολιτισμό όλων αραβικών χωρών -χωρίς όμως να προδώσουμε την συνεκτικότητα του Αραβο-Βερβερίνικου πολιτισμού του Μαρόκου. Χρησιμοποιήσαμε το μπλε, το κίτρινο, το πορτοκάλι. Το φως του χώρου τόνιζε όλα τα χρώματα: την ώχρα, τα τείχη, τις αποχρώσεις του δέρματος...."
(πηγή κατάλογος Φεστιβάλ Καννών, δελτίο τύπου)
