(Μέσα στην καρδιά μου)
της Saskia Boddeke
(η κριτική της Ζωής- Μυρτώς Ρηγοπούλου)

Ο ολλανδικός θίασος Kamak κάνει πρόβες για ν’ ανεβάσει τη Furia. Μια ιστορία-παραμύθι του Oscar Wagenmans, για τ’ ανθρώπινα πάθη, το θυμό και τη λαγνεία. Μπαρόκ περούκες, ωραίοι φωτισμοί, επιβλητική ατμόσφαιρα κι επαγγελματίες ηθοποιοί, όλοι τους με νοητικές στερήσεις. Τους βλέπουμε να υποδύονται τους ρόλους τους, αλλά και να μας μιλάνε για τα όνειρα και τις προσδοκίες τους, καθώς και για τις δυσκολίες που έχουν συναντήσει. Μας εξηγούν, ο καθένας κι η καθεμιά με το στιλ και τον τρόπο του/της, το πώς το θέατρο τους απελευθερώνει απ’ όλους τους περιορισμούς τους. Πάνω, στη σκηνή όλοι μεταμορφώνονται σε κάτι άλλο. Φυσικά, η πρωταγωνίστρια οφείλει να παραμένει πάντοτε ντίβα…
Το ντοκιμαντέρ Μέσα στην καρδιά μου της Σάσκια Μπόντεκε, έχει αρκετές αρετές, πρέπει, όμως, να τελειώσει σχεδόν για να καταλάβει κανείς την πιο σημαντική του. Δεν είναι ότι φωτίζει υπέροχα τ’ αποσπάσματα των προβών και της παράστασης, αναδεικνύοντας τα κουστούμια, τη σκηνογραφία και τους χώρους, αλλά και τις ερμηνείες των ηθοποιών – μερικοί εκ των οποίων έχουν πολύ ταλέντο-, όλα τους εξίσου εξαιρετικά, εξάπτοντας το ενδιαφέρον του θεατή για ένα έργο που μοιάζει να ισορροπεί μεταξύ έρωτα, σκληρότητας, βίας κι ονείρου. Ούτε ότι η κινηματογράφηση των νεαρών πρωταγωνιστών εκτός σκηνής, εσκεμμένα κάνει το ίδιο, αναμειγνύοντας τη μυθοπλασία με το πραγματικό και θολώνοντας τα όρια των εαυτών και των ρόλων για να εμπεριέξει μέσα απ’ τις συνεχείς εναλλαγές, όλες τους τις πλευρές έτσι όπως μας μιλούν με ειλικρίνεια και τρυφερότητα για τα όσα επιθυμούν, τους καθορίζουν ή τους πονάνε. Το μεγαλύτερο προτέρημα της ταινίας είναι ότι θέτει απέναντί μας, σταθερά κι ισότιμα, την εικόνα της νοητικής στέρησης, που αφήνεται συνήθως στο περιθώριο ή κρύβεται απ’ τη δημόσια θέα, προσδίδοντάς της περισσότερες σημασίες κι αποχρώσεις απ’ αυτές που νομίζαμε ότι ξέραμε, έτσι που μέχρι η ταινία να ολοκληρωθεί, η στάση μας απέναντί της να έχει αλλάξει
Παρουσιάζοντας τους ήρωές της, με τρόπο που δεν αψηφά τη διαφορετικότητα, αλλά δείχνει το πώς αυτή βιώνεται στην καθημερινότητα και στην τέχνη, ως μέρος αυτού που είναι το άτομο, κι όχι ως το μοναδικό σημείο καθορισμού του, η ταινία μετατρέπει την αντίληψή μας απέναντί τους, από ανθρώπους που σε κάτι υπολείπονται, σε πρόσωπα που θέλουν, σκέφτονται και κάνουν κάτι. Βοηθώντας τους να κατακλύσουν την οθόνη με τις αλήθειες και το ταλέντο τους, η σκηνοθέτης φωτίζει τις καρδιές τους, μαζί με την τέχνη τους, σε βαθμό που να μπορέσουμε να τις δούμε. Κατ’ αυτή την έννοια το Μέσα στην καρδιά μου αποτελεί παράδειγμα του πώς οι θεωρίες περί ορατότητας και συμπερίληψης, μπορούν μέσα απ’ την τέχνη ν’ αποκτήσουν ουσία.