(Παρίσι ξανά)
της Alice Winocour

Ένα σαββατιάτικο, φθινοπωρινό βράδυ, η Μία βιώνει μια επίθεση σε ένα παρισινό μπιστρό. Τρεις  μήνες μετά, πασχίζει να θυμηθεί τι ακριβώς συνέβη το μοιραίο βράδυ και πώς να ανακτήσει τη ζωή της για να βρει ξανά την ευτυχία. Όμως δεν είναι πια η ίδια και το Παρίσι δεν είναι πια το ίδιο…
Η Μία βλέπει την πόλη της με νέα μάτια, κι αυτό είναι το πρώτο βήμα προκειμένου όχι μόνο να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα, αλλά και να αλλάξει ριζικά τη ζωή της.
Η ταινία δεν μιλά για την τρομοκρατία καθεαυτή, ούτε για τα κίνητρα των δραστών, αλλά για τις συνέπειές της στους απλούς ανθρώπους την επόμενη μέρα, και το πώς αυτοί διαχειρίζονται (ή δεν διαχειρίζονται) το σοκ. Για τις ουλές που αφήνει στις ψυχές των θυμάτων. Ωστόσο είναι προφανές πως παραπέμπει στο μπαράζ τρομοκρατικών επιθέσεων που σημάδεψαν ανεξίτηλα το Παρίσι το 2015 (από το Σαρλι Εμπντό, μέχρι το Μπατακλάν).

Οι δηλώσεις της σκηνοθέτιδας

Ο αδερφός μου βρισκόταν στο Μπατακλάν στις 13 Νοεμβρίου. Καθώς κρυβόταν, βρισκόμουν σε επαφή μαζί του, μέσω μηνυμάτων, όλο το βράδυ. Την ταινία την εμπνεύστηκα από τις δικές μου αυτές τραυματικές μνήμες και από όσα μου είπε εκ των υστέρων ο αδερφός μου. Βίωσα προσωπικά το πώς τα γεγονότα δομούνται και αποδομούνται μέσω της μνήμης.
Συνάντησα μια ομάδα ανθρώπων που επέστρεφαν μαζί στο χώρο της τραγωδίας, ώστε να καταφέρουν να το αντιμετωπίσουν όλο αυτό. Και κατάλαβα πως είναι κάτι που δεν μπορείς να πετύχεις μόνος σου. Χρειάζονται τουλάχιστον δύο. Οι ψυχίατροι με τους οποίους μίλησα μου είπαν πως τέτοιες καταστάσεις χτίζουν φιλίες, ακόμα και σχέσεις –πολύ έντονους δεσμούς Είναι αυτό που ονομάζουν “το διαμάντι μέσα στην καρδιά του τραύματος”.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)