(Η ληστεία του Βερολίνου)
του Thomas Arslan
(κριτική: Καλλιόπη Πουτούρογλου)

Η «Καμένη γη» ξεκινάει με μία επιστροφή. Αυτή του παλιού γκάνγκστερ Trojan στην πόλη του Βερολίνου. Δώδεκα χρόνια μετά τη φυγή του, οι οικονομικές δυσκολίες και η αναζήτηση νέων επαφών τον οδηγούν πίσω στην πόλη που εγκατέλειψε, ύστερα από την τελευταία του αποτυχία. Όμως το Βερολίνο έχει αλλάξει, το ίδιο και ο χώρος του εγκλήματος, αφού η παλιά σχολή έχει αποσυρθεί και ο κυβερνοχώρος επιβάλλει τους δικούς του όρους. Ένας συνταξιοδοτημένος φίλος γίνεται ο σύνδεσμος για το κλείσιμο μιας νέας αποστολής. Ένας πολύτιμος πίνακας του Caspar David Friedrich πρόκειται να κλαπεί από τις αποθήκες ενός μουσείου, παραγγελία πλούσιου πελάτη . Παρά τις επιφυλάξεις του ο Trojan πρέπει τώρα να συνεργαστεί με παλιούς και νέους συνεργάτες. Κι ενώ αρχικά όλα φαίνονται να βαίνουν καλώς, σύντομα η σχολαστικά σχεδιασμένη ληστεία θα ξεφύγει από τον έλεγχο της ομάδας.
Δεύτερο μέρος μιας προγραμματισμένης τριλογίας που ξεκίνησε με το αστυνομικό θρίλερ Im Schatten (In the Shadows, 2010), το Verbrannte Erde/ Scorched Earth του Thomas Arslan, ακολουθεί την αφηγηματική και αισθητική ακρίβεια των γκαγκστερικών νουάρ του Jean-Pierre Melville , κρατώντας το χαρακτηριστικό ύφος της φιλμογραφίας του δημιουργού του, ενός από τους πρωτοπόρους - μαζί με την Angela Schanelec και τον Christian Petzold- της λεγόμενης Σχολής του Βερολίνου. Εστίαση σε καθημερινές, φαινομενικά ασήμαντες λεπτομέρειες και μικρές χειρονομίες, ελάχιστη εμβάθυνση στους χαρακτήρες, λιτά σκηνικά και οικονομία διαλόγων. Μέσα σε αυτό το λακωνικό και αυστηρά μινιμαλιστικό σκηνικό κινείται και το Verbrannte Erde, χωρίς να μειώνεται ούτε στιγμή το σασπένς και η ένταση που προκύπτει από τη δράση.
Ο Trojan (εξαιρετικός στο ρόλο και πάλι ο Mišel Matičević),εκπροσωπεί εδώ τον αρχετυπικό περιπλανώμενο κακοποιό με τον αυστηρό κώδικα αξιών. Ακρίβεια στις κινήσεις, μετρημένα λόγια, έλλειψη εμπιστοσύνης και μια αίσθηση μοναξιάς. Κι ενώ ο (υπο)-κόσμος αλλάζει γύρω του, εκείνος παραμένει σταθερά ο ίδιος. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον ανέντιμων συμμαχιών και προθέσεων ο ήρωας φαντάζει σχεδόν αταίριαστος. Η σύγκρουσή του με έναν γκάνγκστερ της νέας εποχής, λιγότερο αινιγματικό αλλά εξίσου επικίνδυνο, είναι αυτή που πυροδοτεί τη δράση και την αγωνία του θεατή.
Σε ένα νυχτερινό και απόκοσμο Βερολίνο, μη αναγνωρίσιμο, όπως ακριβώς και το νέο εργασιακό περιβάλλον του Trojan, o Thomas Arslan με τη βοήθεια του σταθερού συνεργάτη του στην κάμερα, Reinhold Vorschneider, παραδίδει ένα από τα πιο έξοχα δείγματα σκοτεινού και άψογα σχεδιασμένου αστυνομικού νουάρ, από το οποίο απουσιάζουν εντελώς οι αστυνόμοι.

Berlinale 2024