του Albert Serra
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Δεν είναι η πρώτη φορά που γυρίζω μια ταινία που διαδραματίζεται "στο παρόν". Έχω ήδη γυρίσει αρκετές, προς μεγάλη μου ευχαρίστηση, σε σχέση με παραγγελίες για τον κόσμο της σύγχρονης τέχνης. Το αρχικό σχέδιο για το Pacifiction ήταν αυτό μιας ταινίας που διαδραματίζεται στη Γαλλία. Ωστόσο, δεν ήθελα καθόλου να γυρίσω στο Παρίσι, την κοινοτοπία και τη θλίψη της ηπειρωτικής αστικής Γαλλίας με τους δρόμους και τα καφέ της... Ήθελα κάτι διαφορετικό, ήθελα να πάω κάπου μακριά. Γιατί όχι στα γαλλικά υπερπόντια εδάφη; Σιγά-σιγά, προέκυψε ένα θέμα και έγραψα ένα πλήρες σενάριο που είναι αρκετά παραδοσιακό στην κατασκευή του. Σε αντίθεση με ό,τι μπορεί να νομίζει ο κόσμος, μου αρέσει να γράφω σενάρια. Αυτό εδώ, ειδικότερα, είναι εμπνευσμένο από την αυτοβιογραφία της Tarita Tériipaia. Η Tarita ήταν παντρεμένη με τον Marlon Brando για δέκα χρόνια. Είχαν γνωριστεί κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων της ταινίας "Ανταρσία στο Μπάουντι" (1962), στην οποία εκείνη είχε έναν από τους πρωταγωνιστικούς ρόλους. Στις αναμνήσεις της, μιλάει για τη ζωή της με τον ηθοποιό, αλλά και για την παιδική της ηλικία. Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες τις αντιθέσεις που ανέφερε, πρώτα απ' όλα ανάμεσα στην αγνή αθωότητα των παιδικών της χρόνων στο Papeete και την ενίοτε βλαβερή παρουσία των Δυτικών, δεύτερον ανάμεσα σε αυτόν τον παρθένο επίγειο παράδεισο και την άφιξη ενός κινηματογραφικού συνεργείου του Χόλιγουντ. Η σχέση μεταξύ ενός ιδανικού παραδείσου και της πραγματικής διαφθοράς, αλλά και μεταξύ μιας συγκεκριμένης πραγματικότητας και της ψευδαίσθησης του κινηματογράφου μου φάνηκε μάλλον εμπνευσμένη...
(…) Είναι συναρπαστικό να κινηματογραφώ τον σημερινό κόσμο και το κάνω χωρίς ιδεολογικές προκαταλήψεις, ή την επιθυμία να ενθέσω μια φωνή και μια θέση για την εποχή. Ή αν το κάνω, να είναι μόνο στο χαμηλότερο επίπεδο. Με ενδιαφέρουν μόνο οι εικόνες. Στην προκειμένη περίπτωση, η απεικόνιση ενός παραδείσου που μας κάνει να αναρωτιόμαστε αν όντως υπάρχει ή αν είναι απλώς μια οφθαλμαπάτη- αν η πιθανή επανάληψη των πυρηνικών δοκιμών, η παρουσία Γάλλων μηχανικών, η διαφθορά και η κερδοσκοπία με ακίνητα - αν όλα αυτά δεν είναι στην πραγματικότητα το ακριβώς αντίθετο του παραδείσου, ένα είδος συνέχισης της αποικιοκρατίας στον 21ο αιώνα.
Αυτή η αντίθεση είναι που με ενδιαφέρει. Το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, ωστόσο, συμβαίνει ουσιαστικά στο μυαλό αυτού του συμπαθητικού, αινιγματικού ανθρώπου που παρακολουθούμε για πάνω από δυόμισι ώρες. Φαντάζεται κάποια, φοβάται άλλα, αλλά όλα παραμένουν θολά. Όλα είναι θολά, στο Pacifiction!

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή. Επιμέλεια Δ.)