του Frédéric Farrucci
(κριτική: Δημήτρης Μπάμπας)

Διαδραματιζόμενη στην Κορσική, η ταινία ακολουθώντας τους δρόμους του κλασικού σινεμά, καταγράφει μια μάταιη (;) πράξη αντίστασης απέναντι στο επερχόμενο κύμα του μαζικού τουρισμού.
Ένας ηλικιωμένος απευθύνεται στην κάμερα και μιλά για την αξία της γης στην παραλία, κοντά στη θάλασσα. Ένας κτηνοτρόφος ταΐζει τις κατσίκες του στη στάνη. Λίγο αργότερα δέχεται μία πρόταση να πουλήσει τη γη του σε μία ιδιαίτερα υψηλή τιμή. Βρισκόμαστε στην Κορσική. Και το κοινωνικό τοπίο είναι πολύπλοκο: Ο τουρισμός και η άνευ ορίων ανάπτυξή του, η κορσικάνικη μαφία και ο ασφυκτικός έλεγχος της κοινωνικής και οικονομικής ζωής, το αυτονομιστικό κίνημα…
Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Joseph –στο ρόλο ο Alexis Manenti- είναι ένας βοσκός ο οποίος προσπαθεί να επιβιώσει στο περιθώριο αυτής της κοινωνίας. Μοιάζει ως το απολίθωμα μιας εποχής, αδύναμος αλλά και χωρίς ο ίδιος να το θέλει, να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες. Είναι ο τελευταίος των Μοϊκανών.
Σε μια απροσδόκητη εξέλιξη των γεγονότων, δολοφονεί έναν από αυτούς που θέλουν να αγοράσουν τη γη του. Κυνηγημένος σε όλο το νησί, σχεδόν απομονωμένος και κατηγορούμενος για δολοφονία είναι ένας φυγάς. Μόνη του συμπαραστάτης η ανιψιά του που έχει έρθει από το Παρίσι για διακοπές και κάποιοι φίλοι του…
Δύο κόσμοι συγκρούονται σε αυτήν την ταινία: από τη μία πλευρά υπάρχει ο κόσμος της χωρίς όρια τουριστικής ανάπτυξης - ένα καταπράσινο νησί σπαρμένο με βίλες και τουριστικές εγκαταστάσεις- και από την άλλη οι παραδόσεις και η ζωή αιώνων που αντιπροσωπεύονται από το κεντρικό χαρακτήρα κτηνοτρόφου. Στο κέντρο του κυκλώνα ο ήρωας σιγά-σιγά θα γίνει σύμβολο της αντίστασης στο πνεύμα της νέας εποχής. Στον παράλληλο χρόνο της καταδίωξης του από τη μαφία και στο σύμπαν των κοινωνικών μέσων κεντρικός χαρακτήρας αποκτά με ρυθμούς ραγδαίους, το status ενός αληθινού λαϊκού ήρωα που αντιστέκεται.
Η σκηνοθεσία ακολουθεί το κλασικό αφηγηματικό μοντέλο, τόσο ως προς το αφηγηματικούς ρυθμούς, όσο και ως προς την τυπολογία των χαρακτήρων. Ωστόσο, το τοποθετεί μέσα στο δεδομένο κοινωνικό πλαίσιο, το συνδέει με ένα τόπο και ένα χρόνο, κάποιες φορές με τους τρόπους του νεορεαλισμού. Δημιουργείται έτσι μια ταινία που χαρακτηρίζεται από συναισθηματική δύναμη και αφηγηματική ένταση, αποτελώντας παράλληλα και ένα κοινωνικό σχόλιο, αλλά και μια πράξη αντίστασης απέναντι στις παραμορφώσεις της σύγχρονης ζωής.

Φεστιβάλ Βενετίας 2024 / Orizzonti Extra