του Λάκη Παπαστάθη

Στα τέλη του 19ου αιώνα ο συγγραφέας Γεώργιος Βιζυηνός κλείνεται σε ψυχιατρικό άσυλο στην Αθήνα. Λίγο πριν έχει ξεσπάσει το ερωτικό του πάθος για τη δωδεκάχρονη Μπεττίνα. Ζώντας έγκλειστος προσπαθεί να θυμηθεί την παιδική του ηλικία στην Κωνσταντινούπολη και τη Θράκη. Παράλληλα ξαναδιαβάζει και το λογοτεχνικό του έργο, που στηρίζεται σε αυτές τις μνήμες. Το βίωμα αλλά και η λογοτεχνική του επεξεργασία μπλέκονται στο ταραγμένο του μυαλό. Κυρίαρχο πρόσωπο των αναμνήσεών του είναι ο πολύ ηλικιωμένος παππούς του που έζησε τα δέκα πρώτα χρόνια της ζωής του ντυμένος κορίτσι. Έκρυβε το φύλο του για να αποφύγει να υπηρετήσει στο στρατό. Ο παππούς του Βιζυηνού έζησε όλη του ζωή του μέσα στα παραμύθια και το όνειρο, διαμορφώνοντας κατά κάποιο τρόπο τον ψυχισμό του εγγονού του.
Ο συγγραφέας Γεώργιος Βιζυηνός γεννήθηκε στη Βιζύη της Ανατολικής Θράκης, το 1849 και πέθανε σε ψυχιατρικό άσυλο στην Αθήνα το 1896. Σπούδασε θεολογία, φιλοσοφία και ψυχολογία στην Κωνσταντινούπολη, Κύπρο, Αθήνα και Γερμανία. Έζησε στο Παρίσι και στο Λονδίνο για δύο περίπου χρόνια. Από τον Απρίλιο του 1883 μέχρι τον Ιούλιο του 1884 δημοσίευσε στην ημερήσια Αθηναϊκή εφημερίδα «Εστία» τα σημαντικότερα μικρά του διηγήματα, που σήμερα θεωρούνται ορόσημο στη νεοελληνική λογοτεχνία. Ανάμεσά τους ήταν «Το Μόνον της Ζωής του Ταξείδιον», πάνω στο οποίο βασίστηκε και η ταινία.

Ο Λάκης Παπαστάθης σχολιάζει ως εξής την ταινία του "Καθισμένος στην κορυφή ενός λόφου, ο παππούς κι ο εγγονός μιλάνε για ταξίδια. Για ταξίδι που έγιναν, για ταξίδια που δεν έγιναν ποτέ, για την ζωή. Η ζωή του ενός πλησιάζει στο τέλος της. Η ζωή του άλλου μόλις αρχίζει. Και οι δύο έχουν δοκιμάσει τη καταπίεση, και οι δύο ονειρεύονται να φύγουν, να δραπετεύσουν.
Τα ταξίδια είναι μία προσπάθεια φυγής από την πραγματικότητα. Είναι μία απόδραση στον κόσμο του παραμυθιού. Είναι το όνειρο, η τρέλα.
Ο παππούς βιώνει το ταξίδι μέσα από τα παραμύθια. Η ζωή του επιφυλάσσει μόνο ένα αληθινό ταξίδι, στον ουρανό. Ο εγγονός σταματά την ονειροπόληση και για μια στιγμή γίνεται ο ήρωας στα παραμύθια του παππού του. Σε κάθε περίπτωση ανακαλύπτουμε τη ίδια ανεκπλήρωτη επιθυμία, την ίδια απροθυμία ή ανικανότητα αντιμετώπίσης της πραγματικότητας.
Καθώς βλέπουμε ένα γέρο κι ένα παιδί να ονειροπολούν μέσα στο γαλήνιο, ποιητικό ηλιοβασίλεμα, δεν μπορούμε να αποφύγουμε το βαθύτερο ερώτημα, αυτό της αιώνιας σύγκρουσης ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο.
Την άνοιξη του 1892, ακριβώς πριν τη γέννηση του κινηματογράφου, ο Γεώργιος Βιζυηνός κλείστηκε σε ψυχιατρείο, όπου και παρέμεινε μέχρι το θάνατο του. Σήμερα σχεδόν 100 χρόνια αργότερα, προσπαθούμε μέσα από τον κινηματογράφο, να δώσουμε νέα μορφή σε ένα από τα πιο όμορφα διηγήματα του."

Ο Λάκης Παπαστάθης γεννήθηκε στο Βόλο το 1943. Σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη σε πολλές ελληνικές ταινίες από το 1968 έως το 1971, ενώ από το 1974 εργάζεται στην ελληνική τηλεόραση. Η κινηματογραφική του καριέρα ως σκηνοθέτης ξεκίνησε το 1981 με την ταινία 'Τον Καιρό των Ελλήνων', που απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Σκηνοθεσίας, Σεναρίου και Κουστουμιών καθώς και το Βραβείο της Ένωσης Ελλήνων Κριτικών στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Ακολούθησε η ταινία 'Θεόφιλος' το 1987 που διακρίθηκε στο Φεστιβάλ με το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας, Ηθοποιού και Κουστουμιών, συμμετείχε επίσημα στο Φεστιβάλ του Βερολίνου και απέσπασε το Κρατικό Βραβείο Ποιότητας από το Υπουργείο Πολιτισμού.
'Το Μόνον της Ζωής του Ταξείδιον' είναι η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του.

(πηγή δελτία τύπου)