του Νίκου Παναγιωτόπουλου
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Είναι ίσως η πιο δύσκολη ταινία από όσες έχω γυρίσει μέχρι σήμερα. Ένα αδιανόητο ταξίδι, μια πραγματική περιπέτεια! Ηθοποιοί, τεχνικοί μαζί μ’ όλα τα φώτα και τα μηχανήματα, στριμωγμένοι σένα τεράστιο πούλμαν, που το συνεργείο βάφτισε χιουμοριστικά «το Σχολικό», διασχίσαμε τη μισή Ελλάδα, κάτω από δύσκολες συνθήκες, και καταλήξαμε στην Κωνσταντινούπολη.
Έξαψη, κούραση, προβλήματα αλλά και χαρά, όλα ανακατεμένα.
Ο ΒΟΓΙΑΤΖΗΣ, ο ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ και η ΚΑΛΤΣΙΚΗ, ένα πραγματικά αταίριαστο τρίο, όπως ακριβώς επιβάλλει το σενάριο της ταινίας, αταίριαστοι και εκτός γυρισμάτων, έδωσαν τροφή σε ανέκδοτα και σπαρταριστές αφηγήσεις.
Τελικά μια υπερπαραγωγή με τα όλα της ακόμα και με “stars”, που όμως το στοίχημα της είναι να υπηρετήσει ένα απογυμνωμένο εσωτερικό ταξίδι.
Ίσως η μόνη υπερπαραγωγή που δεν διαφημίζει τα πλούτη της αλλά τις ελλείψεις της. Τώρα που φτάσαμε στο μοντάζ, θα δούμε τι ψάρια πιάσαμε. Έχω τη διάθεση αυτή τη φορά, να ασχοληθώ ιδιαίτερα με το ηχητικό μέρος της ταινίας, γιατί μπορεί να λέμε, ανόητα, ότι ο κινηματογράφος είναι εικόνα, όμως αυτό είναι η μισή αλήθεια, γιατί στην πραγματικότητα ο κινηματογράφος είναι εικόνα και ήχος, σε ισότιμη σχέση.
Θα μου άρεσε το «ΑΘΗΝΑ – ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ», να είναι μια ταινία δρόμου που μάζεψε από το ταξίδι εικόνες και ήχους με τον ίδιο ζήλο.

(δηλώσεις στις σημειώσεις για την παραγωγή )