του Άγγελου Κοβότσου

Η ταινία παρακολουθεί το ελληνικό μουσικό συγκρότημα Encardia που εμπνέεται, δημιουργεί και παρουσιάζει μουσικές και τραγούδια μέσα από την παράδοση των ελληνόφωνων της Κάτω Ιταλίας. Ταξιδεύουν στη Νότια Ιταλία ερευνώντας και αναδεικνύοντας βασικά στοιχεία του λαϊκού πολιτισμού που αναπτύχθηκε εκεί. Κυρίως τα «γκρίκο», το αρχαιοελληνικό γλωσσικό ιδίωμα με προσμίξεις ιταλικών λέξεων, που μιλιέται στις περιοχές της Γκρετσία Σαλεντίνα και της Καλαβρίας στη Νότια Ιταλία μέχρι σήμερα, καθώς και την «ταραντέλλα πίτσικα», τον διονυσιακό χορό που βοηθούσε τις γυναίκες να γλιτώσουν από το τσίμπημα της αράχνης και το γνωστό φαινόμενο του ταραντισμού. Οι ντόπιοι μουσικοί και ποιητές, παλιοί και νέοι, αλλά και δάσκαλοι και ερευνητές, καταφέρνουν μέσα από τα τραγούδια και την ποίηση να αναδείξουν μια απ’ τις πιο ζωντανές παραδόσεις της Μεσογείου. Αυτούς τους δονκιχώτες συναντούν οι encardia για να εμπλουτίσουν τις εμπειρίες και τα βιώματά τους και να ξαναφέρνουν μπροστά μας αυτόν τον χαμένο πολιτισμό, συντελώντας έτσι και στη διάσωσή του.
Ο Άγγελος Κοβότσος, κατά τη διάρκεια συνέντευξης τύπου στα πλαίσια του 14ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (2012), δήλωσε: «Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε στην Κάτω Ιταλία ήταν το 2010, όταν ακολουθήσαμε τους Encardia σε ένα από τα ετήσια ταξίδια τους στην περιοχή της Απουλίας. Εκεί υπάρχει το γλωσσικό ιδίωμα γκρίκο, από την κουλτούρα του οποίου το συγκρότημα αντλεί στοιχεία και έπειτα τα ενσωματώνει στη μουσική του. Αρχικά, εμείς ξεκινήσαμε χωρίς συγκεκριμένη πρόθεση. (...)  Η αρχική μου εντύπωση ήταν ότι θα συναντούσα ανθρώπους να μιλούν ελληνικά, αλλά στην πορεία ανακάλυψα ότι αυτή η γλώσσα δε μιλιέται πια και διασώζεται μονάχα μέσα από τη μουσική. Έτσι, αποφασίσαμε να κάνουμε μια ταινία για τη γλώσσα, την παιδεία και τον πολιτισμό, με όχημα τη μουσική. (...) Δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να διασωθεί αυτή η παράδοση, εφόσον αυτή τη γλώσσα δεν τη μιλά κανείς. Αν χαθεί η γλώσσα και η παιδεία, μοιραία θα χαθεί ο πολιτισμός και ο λαός. Υπό αυτή την έννοια, μπορεί κανείς να τη δει κανείς ως μια ταινία για την κρίση. Και δεν αναφέρομαι μονάχα στα γκρίκο αλλά και σε άλλες διαλέκτους, τα βλάχικα, τα αρβανίτικα, τα σλαβομακεδονικά. Η λέξη εμπεριέχει μνήμη και Ιστορία, είναι κάτι σαν ένα γονίδιο».
Η ταινία βραβεύτηκε με το Βραβείο Κοινού στο 14ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (2012).

(πηγή δ.τ.)