του Φίλιππου Τσίτου
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Με τον ‘Άδικο Κόσμο’ δεν θέλουμε να αναπαραγάγουμε την πραγματικότητα που μας περιβάλει. Θέλουμε να δημιουργήσουμε έναν κόσμο. Έναν κόσμο που θα αντανακλά την πραγματικότητα με τέτοιο τρόπο, ώστε να μεταδίδει στον θεατή την ουσία κάθε στιγμής και κάθε χαρακτήρα. Με δυο λόγια, δεν θέλουμε απλώς να μεταδώσουμε συναισθήματα. Θέλουμε αυτά τα συναισθήματα να είναι όσο πιο ειλικρινή γίνεται. Έχοντας σαν γενική γραμμή την αφαίρεση (στα χρώματα, την αρχιτεκτονική των χώρων, την υποκριτική), με επιμελές στυλιζάρισμα των εικόνων, με πολύ λιτή κινηματογράφηση και πολύ απλές συνθέσεις κάδρων, θέλουμε να αναζητήσουμε την ειλικρίνεια των συναισθημάτων, όπως συμβαίνει στους πίνακες του Edward Hopper.
Ο ‘Άδικος Κόσμος’ είναι μια τραγικότατη κωμωδία για το πως οι άνθρωποι αδικούν ο ένας τον άλλο επειδή είναι δυστυχείς.
Με ύφος που θυμίζει τα γαλλικά filmes policiers σε συνδυασμό με ένα ξερό, διακριτικό χιούμορ, η ιστορία διηγείται το παράδοξο της αναζήτησης της ευτυχίας σε λάθος σημεία στις λάθος στιγμές και την βαθιά υπαρξιακή αγωνία που προκύπτει όταν διαπιστώνουμε ένα τέτοιο λάθος στη ζωή μας.

Είτε από αδυναμία όπως ο Σωτήρης, είτε από ανάγκη όπως η Δώρα, οι ήρωες της ιστορίας βρίσκονται όλοι στην ίδια παγίδα: ανέχονται μια ζωή που δεν τους αρέσει και θα ήθελαν μια άλλη που δεν ξέρουν καν πως μοιάζει.
Ο Σωτήρης, αυτός ο εσωστρεφής, μοναχικός προανακριτής, παίρνει μια μέρα ανάποδες στροφές κι αποφασίζει να γίνει δίκαιος. Όχι τόσο για να παίξει τον Ρομπέν των δασών αλλά για να αντιδράσει στο αδιέξοδο της προσωπικής του ζωής. Ο αγώνας του να ξεφύγει ξεκινά με αυτόν τον αυτοκαταστροφικό τρόπο. Προκαλεί έτσι ένα γαϊτανάκι από δικαιολογημένες αδικίες. Κάθε ήρωας θεωρεί για τον εαυτό του δίκαιο, κάτι το οποίο αδικεί κάποιον άλλο. Έτσι όλοι έχουν δίκιο. Και άδικο φυσικά.
Η λύση του κουβαριού της ζωής του Σωτήρη είναι μπροστά στα μάτια του. Δεν έχει παρά να πάρει το καπελάκι του, να εγκαταλείψει τη ζωή που κάνει και να αναζητήσει μια άλλη. Όμως πόσο εύκολο είναι να αναγνωρίσει κανείς τη λύση όταν αυτή είναι μπροστά στα μάτια του; Και πόσο δύσκολο είναι να την πραγματοποιήσει; Πόσοι είναι εκείνοι που τελικά καταφέρνουν να αλλάξουν τη  ζωή τους;
Πάντως ο Σωτήρης, για να το καταφέρει αυτό θα χρειαστεί να περάσει από σαράντα κύματα. Θα φτάσει μέχρι το σημείο να σκοτώσει, να προδοθεί από εκείνους που μέχρι τότε βοηθούσε σαν καλός Σαμαρείτης και να ερωτευθεί μια κυνική εγωίστρια.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)