της Ελίνα Ψύκου
Αντιμέτωπος με μια κρίση προσωπική αλλά και επαγγελματική, ο κεντρικός χαρακτήρας της ταινίας, αποφασίζει να σκηνοθετήσει την αλλαγή της ζωής του.
Οι άδειοι χώροι ενός ξενοδοχείου τον χειμώνα. Ένας 50χρονος περιπλανιέται. Είναι ο Αντώνης Παρασκευά, ένας διάσημος τηλεπαρουσιαστής, και εδώ, σ’ αυτό ερημωμένο ξενοδοχείο, έχει αποσυρθεί, όχι για να ανασυγκροτηθεί, αλλά για να σκηνοθετήσει ένα μιντιακό παιχνίδι, με στόχο τα αδηφάγα τηλεοπτικά (και όχι μόνο) μέσα.
Αποτίοντας τους οφειλόμενους φόρους τιμής στην ταινία The Shining του Stanley Kubrick, η αφήγηση παρακολουθεί τις διαδρομές του ήρωα μέσα στους άδειους χώρους του ξενοδοχείου: τους νεκρούς χρόνους της μοναξιάς του, του τρόπους με τους οποίους διασκεδάζει την ανία: το βιντεό-ημερολόγιο του, η εξάσκηση του στη «μοριακή» μαγειρική, οι αποδράσεις του στο δάσος, οι εκρήξεις του. Είναι ένα πρόσωπο εξουθενωμένο, που βιώνει μια πολλαπλή κρίση –που ζει ένα επαγγελματικό burn out.
Παρακολουθώντας τον ήρωα εκ του σύνεγγυς και αποκαλύπτοντας σταδιακά το λόγο της απομόνωσής του, η σκηνοθέτις σχεδιάζει, κατά αρχάς, ένα πορτραίτο του: είναι ένα πορτραίτο όμως που σχεδιάζεται, όχι με το λόγο του ή τις πράξεις του, αλλά με τον λόγο των άλλων και με πράξεις τηλεοπτικές. Ένα λόγο που βρίθει κοινοτυπιών και ο οποίος εκφέρεται μέσα στο τηλεοπτικό κάδρο. Και απέναντι σ’ αυτό το πορτραίτο τοποθετούνται οι εικόνες από την ζωή του στο ξενοδοχείο. Μελαγχολία, ναρκισσισμός, ο εθισμός της επωνυμίας: αυτές είναι οι βασικές συντεταγμένες του ψυχολογικού πορτραίτου του ήρωα.
Ωστόσο, καθώς η αφήγηση προχωρά, αυτό που γίνεται κεντρικό δεν είναι η ψυχολογική ενδοχώρα του media-ανθρώπου, αλλά ο μύθος τον οποίο ό ίδιος χτίζει γύρω του και ο οποίος γίνεται η φυλακή του. Είναι το μιντιακό γεγονός -ο μύθος της απαγωγής- μέσα στο οποίο παγιδεύεται: όντας εξαρτημένος από το ναρκισσισμό της δημόσιας έκθεσης, ο ήρωας υποκύπτει στην απατηλή ματαιοδοξία της διασημότητας και αδυνατεί να την υπερβεί (;).
Αν και από την ταινία δεν απουσιάζουν τα επικαιρικά-ηθογραφικά στοιχεία, η σκηνοθεσία -εν μέρει και εξαιτίας της εξαιρετικής ηθοποιίας του Χρήστου Στέργιογλου-, τα υπερβαίνει, για να σχεδιάσει στο τέλος το πορτραίτο ενός προσώπου που απεκδυόμενος των (τηλεοπτικών) ψιμυθίων του, που αρνούμενος τον πολιτισμό, επιστρέφει στη φυσική, άγρια ζωή. Παρουσιάζει εντέλει η ταινία ένα τραγικό πρόσωπο που διολισθαίνει στο περιθώριο, που αρνείται την ταυτότητα και τον κόσμο του για να γίνει κάποιος άλλος…
Δημήτρης Μπάμπας
