της Ευαγγελίας Κρανιώτη

Υπνωτικό ταξίδι στον φωσφοριζέ κόσμο των αισθήσεων και των παραισθήσεων ενός ιδιαίτερου ανθρωπογεωγραφικού τοπίου, το Obscuro Barroco της Ευαγγελίας Κρανιώτη συνιστά μια μοναδική οπτική εμπειρία. Ιμπρεσσιονιστικό πορτρέτο της πόλης του Ρίο ντε Τζανέιρο και ενός θρυλικού ειδώλου της βραζιλιάνικης queer σκηνής του, η ταινία κινείται νωχελικά σα μια νυχτερινή σφυγμομέτρηση ενός υπόγειου ρεύματος αλλά και ενός παλλόμενου σώματος, για να αποδώσει άλλοτε με την ποίηση του λόγου και άλλοτε με τη δύναμη της εικόνας και της μουσικής τις πολλαπλές αντανακλάσεις ενός κόσμου που συνεχώς μεταμορφώνεται.
Η ταινία ανοίγει με ένα τοπίο οργιώδους βλάστησης, ανάμνηση μιας φύσης παρθένας, αρχέγονης, μυστηριώδους. Η φωνή της Luana Muniz, πρωταγωνίστριας σε αυτή τη νυχτερινή περιπλάνηση, μυεί από την αρχή το θεατή στα μυστήρια της μεταμφίεσης, μιας πανάρχαιας σχεδόν τελετουργίας. Αλλά και σε αυτά της αναζήτησης ταυτότητας, του δυσδιάκριτου εγώ, των συμβόλων που σχηματίζουν και μετασχηματίζουν την ανθρώπινη ύπαρξη. Σε αυτή την υπνοβασία και με φωνή που πάλλεται και προσαρμόζεται στα ερεθίσματα της νύχτας, η ηρωίδα παραδίδεται σε μια πόλη που περνάει από τον παράδεισο στην κόλαση και από κει στο καθαρτήριο. Μια πόλη, εργοστάσιο ονείρων και εφιαλτών. Μια πόλη που ποτέ δε μένει η ίδια.
Σταδιακά η ρέουσα κίνηση της κάμερας καταγράφει ένα τοπίο διαφορετικό. Το φυσικό παραχωρεί τη θέση του στο πλαστό, σε ένα σκηνικό ογκώδες, υπερφυσικό. Οι γραμμές διευρύνονται, το σκοτάδι υποχωρεί μπροστά στο εκτυφλωτικό φως, το νέον κυριαρχεί, τα γυμνά βαμμένα σώματα προβάλλουν σαγηνευτικά αλλά και βίαια. Βρισκόμαστε στην επικράτεια της μεταμφίεσης, στην καρδιά του καρναβαλιού. Ένας τεχνητός παράδεισος, μια πανδαισία χρωμάτων, ένα σκηνικό μπαρόκ, αποκαλυπτικό. Το μεγαλείο της ζωής λίγο πριν το σκάνδαλο του θανάτου. Σημείο αναφοράς σταθερό σε αυτή την ονειρική υπνοβασία συνιστά ένας αρλεκίνος, που ως έκπτωτος άγγελος περιφέρει το βαρύ του σώμα και το μελαγχολικό του βλέμμα στους δρόμους της πόλης. Είναι αυτός που κατευθύνει το βλέμμα του θεατή, βουβά, σιωπηλά προς τη σωστή κατεύθυνση. Σε πρόσωπα, σώματα ή λεπτομέρειες του καρναβαλικού ντεκόρ. Και είναι στα σημεία αυτά που αναδεικνύεται η τέχνη της φωτογράφου, για να προβάλει διαφορετικά πορτρέτα μιας μεταλλαγμένης πόλης.
Στο τέλος του καρναβαλιού έρχεται στο φως μια διάσταση που υπόβοσκε από την αρχή αλλά τώρα εκφέρεται ρητά, με έναν τρόπο εγωτικό, ναρκισσιστικό. Το Ρίο είναι μια πόλη διεμφυλική, που συγχωνεύει όψεις, χρώματα, συναισθήματα, ερμηνείες. Μια πόλη που συγκαλύπτει με προσωπεία για να αποκαλύψει με σκανδαλώδη ειλικρίνεια τα βαθιά απωθημένα ένστικτα μιας υποκριτικής κοινωνίας. Μια πόλη που διεκδικεί την ανατροπή κυβερνήσεων, το μετασχηματισμό του συστήματος. Η ηρωίδα εντέλει δεν είναι παρά η ίδια η πόλη.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]