του Γιώργου Πανουσόπουλου
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Έκανα μια ονειροπαρμένη κωμωδία. Μια ταινία για το γέλιο, τη χαρά, το τραγούδι, τη μουσική, τον έρωτα, γιατί στη ζωή υπάρχουν κι’ άλλα πράγματα εκτός από τα οικονομικά. Ένα ντοκιμαντέρ σκηνοθετημένο με την έννοια του καθημερινού για μια άλλη προσέγγιση της ζωής, συντροφιά με τους Ικαριώτες. Δεν προτείνω βέβαια σοβαρά αυτά που παρουσιάζονται στην ταινία, δεν αποτελούν λύσεις, είναι αστεία… για να γελάσουμε. Το απαντάει και στο ρεφρέν του τραγουδιού του ο Άκης Πάνου… «άστον να λέει του χει σαλέψει το μυαλό».
Ήτανε ένα γύρισμα αποχαιρετιστήριο.
Ήταν εκεί η Εμμανουέλα κι ο Καραμάνης κι η Ελένη (η Κοσσυφίδου). Ήτανε κι ο Σταύρος Ψυλλάκης κι η Εξακουστίδου κι ο Αντώνης της, ήταν και η κόρη μου η Μαργαρίτα ή Αύρα. Δεν ήταν ο Παπαδάκης, ο Βουδούρης ούτε κι ο Αλέξης (αυτός δεν είναι πουθενά πιά). Ήταν όμως ο γιός του ο Πανίνος και ο γιός του Κιτσίκη ο Αντώνης. Ήτανε κι ο βαφτισιμιός μου ο Νικολάκης, αλλουνού γιός αυτός, του Τσεμπερόπουλου. Μου λείψανε κι ο Περάκης κι ο Αλεξάκης κι ο Μάγκος (παρά λίγο).
Τι αποχαιρετήσαμε όμως;
Ο ένας τον άλλον;
Το σινεμά;
Την Ικαρία;
Τους Καριώτες και τις Καριωτίνες;
Για να δούμε.
Το γύρισμα πάντως θα μας μείνει αξέχαστο σίγουρα.
Σ΄ όλους μας. Και η ταινία στους θεατές μας (σίγουρα;)
Άσε «Δεν λέμε τίποτα» που ‘λεγε και ο Άκης πριν κλείσουμε το τηλέφωνο.
Λοιπόν, δεν λέμε τίποτα.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)