της Τώνιας Μισιαλή

Η λεπτεπίλεπτη φιγούρα μιας γυναίκας της μέσης ηλικίας, μόνης μέσα στο κινηματογραφικό κάδρο. Στο πρόσωπο της η απελπισία και η παραίτηση...
Πορτραίτο, καταρχάς, της γυναικείας απελπισίας σε μια δύσκολη διαδικασίας μετάβασης, η ταινία της πρωτομεφανιζόμενης Τώνιας Μισιαλή είναι παράλληλα και μια καταγραφή μιας δύσκολης διαδρομής προς την απελευθέρωση.
Η Ελπίδα, η κεντρική ηρωίδα της ταινίας, είναι μια μεσήλικη γυναίκα αντιμέτωπη με το αναπόδραστο της γυναικείας φύσης, την προοπτική της εμμηνόπαυσης και τις συνταρακτικές της συνέπειες. Ωστόσο ό,τι καθιστά δύσκολη τη μετάβαση είναι ό,τι η ίδια βιώνει στο εσωτερικό οικογενειακό τοπίο. Η Ελπίδα είναι αντιμέτωπη με τις εξουσίες του άνδρα της, αλλά και με την αδιαφορία του. Αδύναμη να αντισταθεί στις επιβουλές του, υποχείριο της εξουσίας του,η ηρωίδα μοιάζει να πελαγοδρομεί, αναζητώντας μια έξοδο στο συναισθηματικό (και όχι μόνο) αδιέξοδο που βιώνει...
Φιγούρα συνεσταλμένη, βλέμμα φοβισμένο, σώμα μαζεμένο: η αδυναμία μοιάζει εκ πρώτης όψεως να σημαδεύει την ηρωίδα. Πορτραίτο της γυναικείας δυσαρέσκειας στη μέση ηλικία, η ταινία της Τώνιας Μισιαλή, εστιάζει τόσο στην αδυναμία της ηρωίδας, αλλά και στις διεξόδους που απελπισμένα αναζητεί: Είναι οι φαντασιώσεις που προσφέρουν το προσωρινό καταφύγιο.
Ό,τι ενδιαφέρει τη σκηνοθέτιδα δεν είναι τόσο μια μαχητική στάση υπεράσπισης, σε τόνους υψηλούς, της γυναικείας παρουσίας σ’ ένα καθημαγμένο οικογενειακό τοπίο. Αλλά η απεικόνιση με τρόπους υπαινικτικούς της απελπισίας και της συναισθηματικής ερήμωσης. Εμβληματικό πλάνο αυτής της σκηνοθετικής στρατηγικής είναι αυτό με την ηρωίδα να βρίσκεται μόνη στο κινηματογραφικό πλάνο χωρίς κάποια άλλη ανθρώπινη παρουσία να τη συνοδεύει. Και είναι η υποκριτική του σώματος από την ηθοποιό που υποδύεται την ηρωίδα -στο ρόλο η εξαιρετική Στέλα Φυρογένη- που υπογραμμίζει την αδυναμία και την παραίτηση. Το πρόσωπό της, κενό συναισθημάτων στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας, το σώμα της άδειο από κάθε ζωτικότητα μοιάζει να αποκτά ζωή μόνο στις αναλαμπές του δράματος. Αλλά και στο τέλος του δράματος. Όταν ο “από μηχανής θεός” αυτής της γυναικείας τραγωδίας, θα προσφέρει τη λύση...

Δημήτρης Μπάμπας