της Σόνιας Λίζας Κέντερμαν
(το σημείωμα της σκηνοθέτιδος)

Το βασικό θέμα που έχει επηρεάσει τις ταινίες μου είναι οι απροσάρμοστοι, οι εξοβελισμένοι, οι χαρακτήρες που θεωρούνται περιθωριοποιημένοι, εξοστρακισμένοι από την κοινωνία και τις οικογένειές τους. Άνθρωποι που βιώνουν μια μεγάλη απώλεια και τελικά κατορθώνουν να ελευθερωθούν από τις συμβάσεις και να ορθοποδήσουν με τον δικό τους αντισυμβατικό τρόπο.
Έτσι προέκυψε η ιδέα του «Ράφτη»: μια ιστορία καθυστερημένης ενηλικίωσης ενός 50χρονου άντρα που παλεύει ενάντια σε οικονομικά αδιέξοδα ξαναχτίζοντας το μέλλον του. Ακολουθούμε τον Νίκο, έναν μοναχικό άντρα, ηττημένο, πνιγμένο στα χρέη, παγιδευμένο και αυτοεξόριστο στο ραφτάδικο του πατέρα του, που πλέον έχει γίνει το καταφύγιό και η φυλακή του. Ο Νίκος βγαίνει στον έξω κόσμο και μεταμορφώνεται σε έναν πλανόδιο ράφτη. Σαν νομάς μέσα στην πόλη, κατορθώνει να επανασυστήσει τον εαυτό του και να ενωθεί πάλι με τον κόσμο.
Ο «Ράφτης» λειτουργεί αλληγορικά με επίκεντρο έναν καθημερινό άνθρωπο που πρέπει να παλέψει όταν όλες οι πιθανότητες είναι εναντίον του. Ο λόγος που διηγούμαι αυτήν την ιστορία είναι γιατί πραγματικά πιστεύω ότι ο κάθε ένας από εμάς έχει τη δύναμη να πάρει τη μοίρα στα χέρια του και να διεκδικήσει το δικαίωμα για μια αξιοπρεπή ζωή. Κόντρα στο οικονομικό και πολιτικό σύστημα που έχει κάνει τη ζωή μας τόσο δύσκολη, ο κάθε ένας από εμάς μπορεί να δημιουργήσει τη ζωή που του αξίζει.
Είναι ουσιαστικά μια ταινία δρόμου: ένα λυρικό  πορτρέτο ενός άντρα και μίας πόλης. Καθώς ο Νίκος περιπλανιέται από το κέντρο της Αθήνας σε διάφορες παραμελημένες αλλά ολοζώντανες περιοχές της Αθήνας, γνωρίζουμε ένα ψηφιδωτό διαφορετικών κοινωνικών και οικονομικών τάξεων. Ο Νίκος, στα πρόθυρα να χάσει τα πάντα, βρίσκει τον εαυτό του ανάμεσα σε αυτούς που δεν έχουν τίποτα: ταυτίζεται με τους ανθρώπους των φτωχογειτονιών και δίπλα τους βρίσκει τη λύση.
Η ταινία χαρακτηρίζεται από ποιητικό ρεαλισμό. Ένα ποιητικό τοπίο της καθημερινής ζωής. Ένας συμβολισμός της καθημερινότητας με παραμυθένια στοιχεία. Ο Νίκος είναι ένας ήρωας αλαφροΐσκιωτος και ονειροπόλος. Ένας Μπάστερ Κίτον, σαν ήρωας εποχής, που ζει με το ένα πόδι πάνω από τη γη. Ένας ερημίτης, ένας εκκεντρικός χειρώνακτας που ανδρώνεται και ανακαλύπτει ότι γεννήθηκε για να γίνει Τζον Γκαλιάνο. Βγαίνει από τη σκιά στο φως, από το σχεδόν ασπρόμαυρο ραφτάδικο στο εξωφρενικά πολυποίκιλτο κέντρο και την πολυχρωμία των φτωχογειτονιών.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)