του Θανάση Νεοφώτιστου
(η κριτική της Καλλιόπης Πουτούρογλου)

Η πτήση μόλις έχει ξεκινήσει και η Βανίνα, αεροσυνοδός σε Boeing-737, είναι υποχρεωμένη να χαμογελάει διαρκώς, παρά τη δυσφορία και τον πόνο που της προκαλούν τα όψιμα τοποθετημένα σιδεράκια, τα οποία όπως η ίδια πιστεύει κάνουν ακόμα και τα παιδιά να γελούν μαζί της. Μέσα στον ασφυκτικά στενό χώρο ενός αεροσκάφους η κάμερα ακολουθεί από κοντά τις αγχώδεις αντιδράσεις της, τις ευτράπελες συσπάσεις του προσώπου της για τη διόρθωση του κραγιόν, τις μασημένες από το σφίξιμο των δοντιών διαμαρτυρίες της, ενώ κοφτοί διάλογοι με το εκτός κάδρου προσωπικό φέρνουν στην επιφάνεια θραύσματα μιας τραυματικής οικογενειακής ιστορίας. Τη μητρική απόρριψη, το έντονο συναισθηματικό δέσιμο με τη γιαγιά, τις σχέσεις της με τη γενέθλια πόλη. Οι νευρωτικές της μετακινήσεις μεταξύ διαδρόμου και βοηθητικών χώρων δίνονται ελλειπτικά, μέσα από ένα κοφτό μοντάζ που αυξομειώνει τους ρυθμούς της αφήγησης, ενώ συνοδεύονται από μια ανάλαφρη και χαρούμενη μουσική που παραπέμπει σε αμερικανικές κωμωδίες της δεκαετίας του 60. Μόνο όταν οι ξαφνικές αναταράξεις αρχίζουν να κλυδωνίζουν το αεροσκάφος, βγαίνει στην επιφάνεια η πραγματική αιτία της ταραχής της ηρωίδας. Που δεν είναι άλλη από το ότι η αεροσυνοδός με το παράξενα συγχωνευμένο όνομα μεταφέρει από την Αμερική τη σορό της μητέρας της. Η παράκρουση της Βανίνας που γεννιέται από την επείγουσα ανάγκη να δει τη νεκρή μητέρα για τελευταία φορά, ανακατεμένη με τον τρόμο των επιβατών από τη φήμη για την ύπαρξη πτώματος στο αεροσκάφος, δημιουργούν ένα εκρηκτικό μείγμα που σχίζει πλαστικά, κορυφώνεται με βουητά, ιλιγγιώδεις στροβιλισμούς και εκκωφαντικούς θορύβους για να καταλήξει σε μια αιθέρια συνάντηση, με την αχνή, μεταφυσική σκηνή του τέλους.
Ταινία για τη συμφιλίωση με το οικογενειακό παρελθόν, το Airhostess-737 ξεκίνησε από ένα όνειρο του δημιουργού της, όπως πληροφορούμαστε ήδη στην αρχή της 17λεπτης διάρκειας του. Ακολουθώντας τη θεματική προηγούμενων ταινιών του, που έχουν στο επίκεντρο χαρακτήρες “που ασφυκτιούν στον περιβάλλοντα χώρο που τους περικλείει, ενώ στην ουσία πνίγονται από το ίδιο τους το υποσυνείδητο” (Λεωφόρος Πατησίων, Route-3), η ταινία αυτή του Θανάση Νεοφώτιστου έρχεται άτυπα να ολοκληρώσει μια τριλογία ταινιών μικρού μήκους για “έναν δρόμο, ένα ταξίδι, μια διαδρομή.” Εδώ το κωμικό φαίνεται να επισκιάζει την τραγικότητα της κατάστασης, ενώ η άρνηση, το βάρος του θανάτου και η αναζήτηση της αποδοχής και της συμφιλίωσης δίνονται εύστοχα μέσα από συγκεκριμένα σκηνοθετικά ευρήματα. Εξαιρετική στο ρόλο της αεροσυνοδού η Λένα Παπαληγούρα, με τη φωνή, την κίνηση, τη φυσική της παρουσία. Ο φακός εστιάζει καθαρά σε αυτήν, επιβάτες και προσωπικό εμφανίζονται ως παράπλευρα ή αθέατα σκηνικά σημεία. Το αμήχανο γλυκόπικρο χαμόγελό της στον αποχαιρετισμό είναι η αισιόδοξη επίγευση της ταινίας.