του Σπύρου Ιακωβίδη
(σημείωμα του σκηνοθέτη)

Χρησιμοποιώντας τη φόρμα του ντοκιμαντέρ, το Black Stone παριστάνει ότι είναι μία αληθινή ιστορία αλλά στην πραγματικότητα είναι μία ταινία μυθοπλασίας. Είναι μία φανταστική ιστορία για την πραγματική ζωή. Ένα παράθυρο στη σύγχρονη ελληνική τραγωδία με πολύ χιούμορ, και στο τέλος ελπίδα.
Τρία επίπεδα: η ελληνίδα μάνα, η ελληνική οικογένεια, μέσα στο πλαίσιο της ελληνικής πραγματικότητας. Αυτή είναι η ιστορία μιας ελληνικής οικογένειας που αντανακλά μια ολόκληρη κοινωνία, μία ολόκληρη χώρα υπό διάλυση. Οι οικογενειακοί ρόλοι που δίνονται ή παίρνονται, συνειδητά ή υποσυνείδητα και αποσκοπούν πάντα στην επιβίωση της οικογένειας, με μεγάλο κόστος όμως τελικά για τα μέλη της. Η ελληνίδα μάνα και κατ’ επέκταση η ελληνική οικογένεια ως υποκατάστατο του δυσλειτουργικού και αναποτελεσματικού κράτους.
Οι συχνά κωμικές, κοντόφθαλμες πράξεις του ενός που γίνονται η τραγωδία των πολλών. Η κωμικοτραγική προσπάθεια προσαρμογής τής παραδοσιακής οικογένειας στη νέα ελληνική πραγματικότητα σε έναν κόσμο που αλλάζει. Αυτός ο άλυτος κόμπος της τόσο σύνθετης, δυσλειτουργικής και αυτοκαταστροφικής ελληνικής πραγματικότητας, που κάνει τους ήρωές της να νιώθουν ότι οποιαδήποτε απόπειρα επίλυσης, αντιμετώπισης ή διαφυγής, έχει πάντα το ίδιο αποτέλεσμα: να σφίγγει ακόμα περισσότερο ο κόμπος.
Η κινητήριος δύναμη της ιστορίας είναι η πρωταγωνίστριά μας, η ελληνίδα μάνα, η Χαρούλα και το σύμπαν της. Η Χαρούλα μοιάζει να χάνει τη θέση της στον κόσμο. Έχει πολλά στο πιάτο της. Αλλά αν αυτό το πιάτο ήταν ποτέ άδειο, η ανησυχία της θα μεγάλωνε και ο ρόλος της θα χανόταν. Και τότε θα έμενε μόνη, με τις επιθυμίες της, τα όνειρά της, αντιμέτωπη με τον εαυτό της, δηλαδή αυτό που φοβάται περισσότερο. Με ενδιαφέρει πολύ αυτός ο φόβος ως αντίθετη δύναμη στη ζωή. Οι άνθρωποι οι οποίοι φοβούμενοι να ζήσουν, να αποτύχουν, να κυνηγήσουν τα όνειρά τους, τις επιθυμίες τους, να ανακαλύψουν τον εαυτό τους, γραπώνονται από έναν ρόλο, αποφεύγοντας έτσι να πάρουν πραγματικά τη ζωή τους στα χέρια τους.
Με αφετηρία την ασάφεια και την αναζήτηση, το Black Stone σταδιακά και ανεπαίσθητα βρίσκει τον δρόμο του. Όλα τα κομμάτια πέφτουν στην θέση τους. Ο Σπύρος και ο Ζάχος βρίσκουν την ιστορία τους, η πλοκή και οι χαρακτήρες παίρνουν σάρκα και οστά, και η ταινία αποκτά συνοχή και βάθος.

(πηγή σημειώσεις για την παραγωγή)