του Παναγιώτη Ευαγγελίδη

Το ντοκιμαντέρ Η ζωή και ο θάνατος του Σέλσο Τζούνιορ του Παναγιώτη Ευαγγελίδη παρουσιάζει τη ζωή του καλλιτέχνη Σέλσο Τζούνιορ, ο οποίος έχει ως φετίχ του τις μπότες. Ο εκκεντρικός άντρας ζει με τον σύζυγό του στην Ελβετία και διαθέτει στο ατελιέ του περισσότερα από 600 ζευγάρια μπότες. «Πολλά από αυτά τα ζευγάρια τα φορά μόνο μια φορά, π.χ. σε μια ερωτική συνεύρεση, για να του τη θυμίζει, ενώ άλλα τα φοράει συχνότερα», ανέφερε χαρακτηριστικά ο σκηνοθέτης σεσυνέντευξη Τύπου παραχώρησαν την Δευτέρα 14 Μαρτίου 2011, στο πλαίσιο του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης. Ο Παναγιώτης Ευαγγελίδης έζησε μαζί με το ζευγάρι για δυο εβδομάδες και κατέγραψε τόσο τη ζωή τους όσο και το πάθος του Σέλσο Τζούνιορ για τις μπότες. «Τον γνώρισα σε ένα Φεστιβάλ στη Λισσαβόνα και το φετίχ του αυτό μου ερέθισε τη φαντασία, γιατί έτσι κι αλλιώς έχω μια δική μου ματιά για ιδιαίτερους ανθρώπους, τους οποίους δεν ξέρει κανείς πού να τους κατατάξει», σημείωσε ο κ. Ευαγγελίδης.
Το φετίχ του Σέλσο Τζούνιορ για τις μπότες γεννήθηκε σε ηλικία μόλις τριών ετών, όταν είδε σε μια αποθήκη ένα ζευγάρι μπότες και μαγεύτηκε από το σχήμα και το άρωμα του δέρματος. «Εξ' ορισμού, το φετίχ υπάρχει για να δημιουργήσει ο συγκεκριμένος άνθρωπος έναν κόσμο αλώβητο. Το φετίχ δεν μπορεί να τον προδώσει, ούτε βέβαια και να τον αγαπήσει. Ο ίδιος ο πρωταγωνιστής δεν δέχεται ψυχανάλυση πάνω σε αυτό, όμως παραδέχεται ότι ζει ένα παράδοξο. Ξεκαθαρίζει, ωστόσο, ότι ως αντάλλαγμα σε αυτό έχει μια πραγματική ευτυχία, εννοώντας τη σχέση με τον σύζυγο και τους γονείς του», επεσήμανε ο δημιουργός. «Είναι αλήθεια ότι ζει ανάμεσα σε παράδοξα πράγματα, όμως αυτό είναι επιλογή του», υπογράμμισε επίσης, και πρόσθεσε: «Ο ίδιος λέει ότι έχει επιλέξει να είναι εκτός της κοινωνίας. Εγώ πιστεύω ότι θα ήθελε να τον αγαπούν, όμως δεν θα έκανε καμία υποχώρηση επάνω σε αυτό».

Ο σκηνοθέτης γνώρισε τον βραζιλιάνο καλλιτέχνη Σέλσο Τζούνιορ σε ένα φεστιβάλ της Λισαβόνας και τον έκανε πρωταγωνιστή της ταινίας του. «Τον έβλεπα ντυμένο στα δερμάτινα και τράβηξε το βλέμμα μου. Αργότερα, όταν μου τον σύστησαν ως τον ιδρυτή του φεστιβάλ, ο ίδιος μου ανέφερε ότι έχει μια συλλογή από 600 μπότες!», ανέφερε ο δημιουργός. Σχετικά με το ντοκιμαντέρ o Παναγιώτης Ευαγγελίδης επισημαίνει σε συζήτηση που πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 13 Μαρτίου 2011 στην αίθουσα Excelsior του ξενοδοχείου Electra Palace, στο πλαίσιο του 13ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης: «Χτίζοντας ένα πορτρέτο, πάντα πρέπει να αποφασίσεις τι θα δείξεις. Πρόθεσή μου δεν ήταν να κάνω ένα δημοσιογραφικό πορτρέτο, δείχνοντας τις κακές στιγμές, αλλά ένα πορτρέτο για ένα ιδιαίτερο άνθρωπο. Ο μόνος ‘’συμβιβασμός’’ που έκανα ήταν ότι έμεινα στο ίδιο δωμάτιο με τη... γάτα του ζευγαριού. Ο Σέλσο με είχε προειδοποιήσει ότι δεν ήξερε πως θα αντιδράσει στη συγκατοίκηση ο ελβετός σύζυγός του. Τελικά, ο Τισιάνο ήταν άνετος και φιλόξενος, και άλλαξε τη ροή της ταινίας», υπογράμμισε ο σκηνοθέτης. Στην αρχή της ταινίας, ο σκηνοθέτης αφιερώνει 15 λεπτά στον Σέλσο, ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο με ένα φετίχ, ενώ στη συνέχεια παρουσιάζει την καθημερινότητά του ζευγαριού. «Δεν προγραμμάτισα την εξέλιξη της ταινίας, ήταν σαν ένα βιβλίο που δεν ήξερα τι γράφει στην επόμενη σελίδα», ανέφερε ο δημιουργός.

(δ.τ.)