του Nuri Bilge Ceylan
Η ζωή σε μια μικρή πόλη μοιάζει σαν ένα αέναο ταξίδι εν τω μέσω μιας στέπας. Υπάρχει η αίσθηση ότι «κάτι νέο και διαφορετικό" θα εμφανισθεί ξαφνικά. Κάτι που θα αλλάξει τους νωχελικούς και μονότονους ρυθμούς…
Μια δολοφονία διαπράττεται και ένας άνδρας ομολογεί. Το μόνο πλέον που απομένει είναι ο «δολοφόνος» να οδηγήσει αστυνομία στο πτώμα σώμα ώστε να ολοκληρωθεί η υπόθεση. Στο σκοτάδι της νύχτας, δύο αυτοκίνητα και ένα τζιπ που μεταφέρει τον δολοφόνο, ψάχνουν να βρουν το σημείο της ταφής. Καθώς το μικρό κομβόι ψάχνει το δρόμο του μέσα από το σκοτάδι του έρημου τοπίου, γίνεται σαφές ότι ο δολοφόνος δεν μπορεί να εντοπίσει τον τόπο όπου έθαψε το θύμα του. 
Στην τελευταία του ταινία μεγάλου μήκους του ο Nuri Bilge Ceylan υφαίνει ένα πυκνό ιστό μυστηρίου που επικεντρώνεται στην τεταμένη σχέση μεταξύ ενός δικηγόρου και ενός γιατρού που ζουν στις στέπες της Ανατόλιας. Η ταινία διαδραματίζεται στη Μικρά Ασία, σε μια ηφαιστειακή περιοχή που οριοθετείται από οροσειρές. Ως πιστός θαυμαστής του Μικελάντζελο Αντονιόνι, ο Ceylan απεικονίζει τις στέπες της Ανατόλιας με την αίσθηση ότι κάτι «κάτι νέο και διαφορετικό» μπορεί να εμφανισθεί ξαφνικά πίσω από τους λόφους κάτι που θα δώσει ζωντάνια, θα καθυστερήσει ή και θα αλλάξει τους μονότονους ρυθμούς της καθημερινότητας των κατοίκων.
Κατά τη διάρκεια της συνέντευξη τύπου στο Φεστιβάλ Καννών ο Nuri Bilge Ceylan δήλωσε σχετικά με τους χαρακτήρες της ταινίας: «Κανείς δεν είναι εξ ολοκλήρου καλός ή κακός. Όταν δημιουργώ ένα χαρακτήρα προσπαθώ να υπάρχει μια ισορροπία. Πρέπει ο θεατής να μπορεί να σκεφτεί ότι αυτός ο χαρακτήρας είναι ακριβώς όπως ο εαυτός του. Όχι "κάποιος άλλος".» Και συμπληρώνει σχετικά για τον τρόπο της εργασίας του : «Κάνω τα πάντα από ένστικτο. Δεν φτιάχνω ένα προσχέδιο για τα γυρίσματα (...) Πραγματικά μ’ αρέσουν όμως τα πλάνα με ευρυγώνιο φακό. Η απεραντοσύνη του πλάνου μάς υπενθυμίζει τη θέση μας στον πλανήτη Γη.»
H Manohla Dargis γράφει στους New York Times "Εάν το “Κάποτε στην Ανατολία” μοιάζει με ιστορία φαντασμάτων, είναι γιατί αυτή η χούφτα ανδρών που ψάχνει για το πτώμα, είναι περισσότερο νεκροί παρά ζωντανοί -έχουν καταστρέψει τα παιδιά τους, είναι “μακριά” από τις γυναίκες τους, είναι γεμάτοι απογοητεύσεις. Επομένως, αυτό το μακρύ ταξίδι τους φέρνει πιο κοντά στον ίδιο τους τον εαυτό, ώστε να τον αντιμετωπίσουν."
