(Μην κλαις)
του Amir Karakulov

Μια ταινία για την μεγαλοψυχία και την ανιδιοτελή προσφορά, για την ανεκτίμητη αξία ενός δώρου που προέρχεται από τα βάθη της ψυχής και της καρδιάς.
Κεντρικό πρόσωπο της ταινίας είναι Maira. Ζει σ’ ένα απομονωμένο χωριό του Καζακστάν. Είναι τραγουδίστρια της όπερας αλλά ένα πρόβλημα υγείας την έχει θέσει σε κατάσταση προσωρινής αργίας: της έχει απαγορευθεί αυστηρά να τραγουδήσει για ένα χρόνο. Ζει μαζί με την μικρή της ανιψιά, την Bibinur και την γιαγιά της. Την ζωή της την σκιάζουν τα προβλήματα υγείας του κοριτσιού: οι πνεύμονες της είναι ολοκληρωτικά κατεστραμμένοι. Η έλλειψη χρημάτων για να αγοραστούν φάρμακα συνιστά ένα πρόβλημα που η Maira θα το λύσει πουλώντας τα κοστούμια της από την όπερα, στο τοπικό παζάρι και δίνοντας αίμα. Όμως η κατάσταση της μικρής Bibinur διαρκώς χειροτερεύει και το αναπόφευκτο είναι προ των πυλών. Η τελευταία επιθυμία της μικρής είναι να ακούσει την θεία της να τραγουδά.
Η ταινία κατά ένα παράδοξο τρόπο βρίσκεται στην ίδια επικράτεια με τις ταινίες του Δόγματος: ψηφιακή κάμερα, φυσικοί φωτισμοί, απουσία οποιαδήποτε σκηνοθετικής παρέμβασης στην διαμόρφωση των χώρων, κάμερα στο χέρι, μια πολύ έντονη αίσθηση ρεαλισμού. Αναμφίβολα μπορούμε να διακρίνουμε τα χαρακτηριστικά ενός ντοκιμαντέρ στον τρόπο που διαρθρώνει ο σκηνοθέτης την αφήγηση αλλά και στην κινηματογράφηση (ιδιαίτερα σε σκηνές όπως της αιμοδοσίας ή τοπικής αγοράς). Είναι ακριβώς αυτό που απομακρύνει τα οποία μελοδραματικά στοιχεία από την αφήγηση επιτρέποντας τον θεατή να προσηλωθεί στο πρόσωπο της ηρωίδας και στον μάταιο (;) αγώνα που δίνει: στην τραγουδίστρια μπορούμε να διακρίνουμε ευγένεια ψυχής και ένα πνεύμα αυτοθυσίας, στοιχεία εξαιρετικά σπάνια στη σημερινή εποχή.
Δ.Μ.