του Zhu Wen

Εστιάζοντας στην σχέση δύο προσώπων, η ταινία Seafood αναδεικνύει θέματα όπως η απελπισία και η μελαγχολία, η θέληση για ζωή, η απόλαυση και η ηδονή, το αληθινό και το ψεύτικο.
Κεντρικό πρόσωπο είναι μία νεαρή γυναίκα Xiaomei που φθάνει στα μέσα του χειμώνα στο Beidaihe, μία πόλη καλοκαιρινό θέρετρο για τους αξιωματούχους του κόμματος. Όμως αυτή η πόλη είναι επιπλέον ένας αγαπημένος προορισμός για όσους θέλουν να αυτοκτονήσουν. Η Xiamei έρχεται από το Πεκίνο, όπου δούλευε σαν πόρνη. Κουρασμένη από την ζωή και απελπισμένη έχει αποφασίσει να αυτοκτονήσει. Η αυτοκτονία ενός ποιητή στο ξενοδοχείο που διαμένει θα την γεμίσει αμφιβολίες. Αυτές θα ενισχυθούν από την παρουσία ενός ιδιόμορφου αστυνομικού που ερευνά την αυτοκτονία. Ο Deng Jianquo έχει αντιληφθεί ότι η νεαρή κοπέλα πρόκειται να αυτοκτονήσει και η συμπεριφορά του απέναντι της, αλλοπρόσαλλη δίχως άλλο, τείνει στο να την αποτρέψει από το απονενοημένο διάβημά της. Μέσα στην στρατηγική που ακολουθεί σημαντικό ρόλο παίζει η διατροφή θαλασσινών… 
Τις γεμάτες εντάσεις περιπλοκές μίας σχέσης, που στον πυρήνα της είναι ερωτική, διερευνά ο σκηνοθέτης. Φύλακας άγγελος της γοητευτικής πόρνης, ο αστυνομικός προσφέρει -τόσο σ’ αυτή όσο και στους θεατές- ένα ασυνήθιστο μάθημα ζωής: τής δίδει την ευκαιρία να ανακαλύψει κάποιες από τις απολαύσεις της ζωής. Το χιονισμένο τοπίο, η έρημη πόλη και τα άδεια ξενοδοχεία, οι οξείς και διαπεραστικοί ήχοι (όπως ο ήχος από τα χάπια που ψηλαφούν τα δάκτυλα της ηρωίδας), η αβάσταχτη μοναξιά και η απουσία κάθε ελπίδας, η δύναμη για την ζωή, η απόλαυση και η ηδονή: είναι ορισμένες από τις ψηφίδες που σχηματίζουν την συνολική εικόνα της ταινίας. Γυρισμένη σε ψηφιακό βίντεο, η ταινία χαρακτηρίζεται από αμεσότητα, από μία σκληρή και χωρίς ωραιοποιήσεις εικόνα, από απροσδόκητες ανατροπές στην αφήγηση και αλλαγές στο τόνο και τον προσανατολισμό. Το τέλος ανοικτό σε πολλές ερμηνείες επικυρώνει την στάση ζωής του αστυνομικού…
Δ.Μ.

Zhu Wen (Κίνα, 1967). Σπούδασε Μηχανικός Ενέργειας. Από το 1994 εργάζεται ως συγγραφέας. Σεναριογράφος της βραβευμένης στην Βενετία ταινίας Δεκαεφτά Χρόνια (Νέοι Ορίζοντες, 1999). Η πρώτη του ταινία Seafood προβλήθηκε σε Βενετία και Βερολίνο. Κεντρικό πρόσωπο είναι μία νεαρή πόρνη που εγκαταλείπει το Πεκίνο για μια παραθαλάσσια πόλη αποφασισμένη να αυτοκτονήσει. Σ' αυτή την πόλη -θέρετρο των αξιωματούχων του κόμματος- θα συναντήσει ένα διεφθαρμένο αστυνομικό…
"Η ταινία κοιτάζει καταπρόσωπο την πραγματικότητα της σύγχρονης Κίνας", δηλώνει ο σκηνοθέτης. Ένα ποίημά του προηγείται της ταινίας: "Όπως η θάλασσα κοιτάζει τα κύματα της/ Όπως ο ουρανός κοιτάζει κάτω τα σύννεφα να φεύγουν/ Κοιτάζω την ανάσα μου/ κοιτάζω μέσα από την ανάσα μου για να σε δω/ κρύα, πιο κρύα/ Κοιτάζω την σιωπή/ κοιτάζω μέσα από την σιωπή μου για να σε δω/ μακριά, πιο μακριά".


Zhu Wen: Η ταινία Seafood είναι μία οδυνηρή κραυγή
(σχόλια για την ταινία)

Ένας ποιητής και ένα από τα ποιήματά του εμφανίζεται στην αρχή της ταινίας Hai Xian. Είναι ένα ποίημα που έγραψα για τη ταινία:
“Όπως η θάλασσα κοιτάζει τα κύματα της,
όπως ο ουρανός κοιτάζει, κάτω, τα σύννεφα να περνούν,
κοιτάζω την ανάσα μου,
κοιτάζω μέσα από την ανάσα μου, για να σε δω, κρύα και πιο κρύα.
Όπως η θάλασσα αρνείται να εκφράσει την κατανόηση για την γη,
όπως το κελάηδισμα των πουλιών γρήγορα χάνεται στον ουρανό,
κοιτάζω την σιωπή μου,
κοιτάζω μέσα από την σιωπή μου για να σε δω, μακριά και πιο μακριά.”
(…) Το πρώτο πλάνο της θάλασσας, στη αρχή της ταινίας, στη πραγματικότητα γυρίστηκε από μένα τον ίδιο, με video κάμερα, τον Οκτώβρη του 1999, όταν επισκέφθηκα την παραλία του Beidaihe, αναζητώντας έμπνευση. Επιπλέον ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιούσα κάμερα. Εκείνη την εποχή δεν είχα ακόμη επεξεργαστεί όλη την ιστορία με λεπτομέρειες. Ωστόσο το πρώτο πλάνο από μόνο του με βοήθησε να καθορίσω τον τόνο της ιστορίας.
Θεωρώ την Seafood ως μία ταινία που κοιτάζει κατάματα την πραγματικότητα της σύγχρονης Κίνας. Αντιπροσωπεύει την οδυνηρή κραυγή ενός υπεύθυνου καλλιτέχνη που αναζητά την αλήθεια.
Η ταινία ολοκληρώθηκε κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες. Υπήρξαν πολλές στιγμές που σκέφθηκα ότι δεν μπορούσα να τελειώσω την ταινία. Τότε όμως συνέβαινε μία αλλαγή και η κατάσταση επιλύονταν από μόνη της. Πρέπει να πω ότι ακόμα δεν ήμουν ικανός να χειριστώ τα κινηματογραφικά μηχανήματα, όμως αυτό αύξανε τον ενθουσιασμό μου για την σκηνοθεσία.
Παρ’ όλες τις αδυναμίες της, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η ταινία Seafood μπορεί να σταθεί ως μία κινέζικη ταινία, που επίσης είναι ένα προϊόν του καιρού της.
(δηλώσεις του Zhu Wen, σκηνοθέτη της ταινίας Hai Xian/Seafood, στο κατάλογο του φεστιβάλ Βενετίας 2001 και στις “σημειώσεις για την παραγωγή”. Απόδοση Δημήτρης Μπάμπας).