(Ναυτία)
του Zeki Demirkubuz

Μια μακρά και εσωτερική διαδικασία πένθους βρίσκεται στο κέντρο της αφήγησης, με την οπτική, ως συνήθως στις ταινίες του σκηνοθέτη, να είναι ανδρική.
Ο κεντρικός χαρακτήρας, ο Ahmet –τον ρόλο υποδύεται ο ίδιος ο Zeki Demirkubuz -είναι ένας ακαδημαϊκός, που διδάσκει στο πανεπιστήμιο «Φιλοσοφία του συναισθήματος» . Μετά από μια συζυγική κρίση η γυναίκα και το παιδί του φεύγουν από το σπίτι. Επωφελούμενος της απουσίας των, ο Ahmet καλεί την ερωμένη του στο σπίτι. Όμως ως συνέπεια ενός τραγικού δυστυχήματος, η γυναίκα και το παιδί του σκοτώνονται. Ελεύθερος από κάθε οικογενειακή δέσμευση, και χωρίς να διαβεί τους δύσβατους δρόμους του πένθους, ο Ahmet ζει τη ζωή ενός εργένη. Όμως η ζωή αυτή τον βυθίζει στην απάθεια…
Μισάνοιχτες πόρτες, μια ανθρώπινη φιγούρα που περιφέρεται μέσα σ’ ένα αχανές διαμέρισμα. Ο Zeki Demirkubuz κινηματογραφεί τον ήρωα του μέσα στους άνετους  χώρους ενός μεγαλοαστικού διαμερίσματος. Παρόλο που η γυναικεία παρουσία υπάρχει πάντα –είτε αρχικά η γυναίκα του, είτε η ερωμένη, είτε τέλος η υπηρέτρια- ο χώρος αυτός είναι πάντα μια ανδρική επικράτεια: και γι’ αυτό είναι η μοναξιά που τον σημαδεύει.
Η αφήγηση συντίθεται από τις συναντήσεις (και συνευρέσεις) του ήρωα, και γι’ αυτό ο σχεδιασμός του πορτραίτου του γίνεται μέσα από τις σχέσεις και την επικοινωνία του με τα άλλα πρόσωπα: κυρίως γυναίκες. Σχεδιάζοντας το πορτραίτο αυτού του προσώπου , ο σκηνοθέτης τον χρωματίζει με τους τόνους μουντούς: απαθής, ασυναίσθητος και ασυγκίνητος, ο ήρωας αρνείται να υποστεί τη βάσανο του πένθους. Είναι η κατάσταση της απώθησης και της συναισθηματικής που συναντάμε στο κέντρο της δραματικής πλοκής.  Ο ήρωας ζει σε κενό συναισθήματος (και αληθινού πάθους).
Καθώς ο ήρωας αυτός έρχεται αντιμέτωπος με το πάθος (ερωτικό ή άλλο) και τα πάθη του βίου, ό,τι συναισθανόμαστε είναι η απόσταση του από τον Άλλο και η αδυναμία του να έρθει σε συναισθηματική κοινωνία.
Μέσα σ’ αυτήν την κατάστασης ηθελημένης μόνωσης, ένα πρόσωπο φαίνεται να υπονομεύει, με την παρουσία του, το «μονόχνοτο» του ήρωα. Είναι η Neriman, αυτή η νεαρή, κουτσή, χήρα υπηρέτρια με τα παιδιά της –στο ρόλο η εξαιρετική (Sebnem Hassanisoughi) - , μια διαρκής υπόμνηση ενός άλλου κόσμου. Και επιπλέον, είναι το συναίσθημα που απουσιάζει από την ζωή του, που αυτό το πρόσωπο διαρκώς φέρει, μέσα από νύξεις, στο προσκήνιο της ζωής του ήρωα. Και ίσως γι’ αυτό  πυροδοτεί μια εσωτερική, υπόγεια και αδιόρατη διαδικασία αλλαγών.
Είτε δια του παραδείγματος της, είτε λόγω της εξ ανάγκης συνάφειας με αυτό το πρόσωπο, στο τέλος, η σκληρή πρόσοψη ραγίζει...

Δημήτρης Μπάμπας