των Barış Kaya & Soner Caner

Ο έρωτας ενός δεκάχρονου μαθητευόμενου μαραγκού για την κατά δέκα χρόνια μεγαλύτερη κόρη του αφεντικού του βρίσκεται στο επίκεντρο της σκηνοθετικής συνεργασίας των Barış Kaya και Soner Caner. Με φόντο ένα χιονισμένο κουρδικό χωριό της βορειοανατολικής Τουρκίας η ταινία παρακολουθεί τις περιπέτειες του ομώνυμου ήρωα, θυμίζοντας σε μεγάλο βαθμό νεανικές ταινίες ενηλικίωσης με έντονο ανθρωπολογικό χαρακτήρα. Η κατάσταση όμως κάθε άλλο παρά ειδυλλιακή φαίνεται να είναι. Τη νύχτα ακούγονται πυροβολισμοί και οι άντρες του χωριού ολοένα και λιγοστεύουν. Εξάλλου, όπως διαπιστώνει και ο ανίδεος Rauf, ο μάστορας στον οποίο τον στέλνει ο πατέρας του κατασκευάζει κυρίως φέρετρα. Χωρίς να προβάλλεται φανερά ή να κατονομάζεται ο πόλεμος που μαίνεται στα γύρω βουνά, αόρατος αλλά διαρκώς παρών, διατρέχει από την αρχή ως το τέλος την ταινία και επηρεάζει με δραματικό τρόπο τις τύχες των ηρώων. Τον αντίχτυπό του μέσα από τα μάτια του μικρού Rauf παρακολουθεί  στην ουσία η ταινία.
Έχοντας τη ζωή του αγοριού σταθερά στο επίκεντρο η αφήγηση εξελίσσεται γραμμικά ως διαδοχή επεισοδίων, που ξεκινούν το χειμώνα και καταλήγουν την άνοιξη. Η σχέση με τους γονείς, η αποχώρηση από το σχολείο, η φασαριόζικη παρέα με τα φιλαράκια, η μαθητεία στο ξυλουργείο, ο έρωτας και τα πάθη του. Το παιδί που ανδρώνεται μέσα από τη δουλειά και τα πρώτα σκιρτήματα. Ένας κόσμος ζωντανός που αποδίδεται με χιούμορ και κάποια αισθητική εξιδανίκευση. Ενδιάμεσα ωστόσο υπεισέρχεται αθόρυβα και το θέμα του πολέμου-το μοντάζ εδώ είναι εξαιρετικό-μέσα από στατικά πλάνα, επαναλαμβανόμενες σκηνές –η γιαγιά που περιμένει το γιο της- ή αφηγηματικά επεισόδια, όπως αυτό με το βετεράνο πολέμου στη σχολική τάξη, τα οποία ενώ συνδέονται με την ιστορία έχουν και μία αυτοτέλεια. Πρόκειται για έναν  κόσμο γύρω από τον οποίο η κοινωνία του χωριού σιωπά ή μιλά ψιθυριστά , σα να θέλει να τον ξορκίσει. Μέσα σε αυτόν τον κόσμο ανθίζει κι ο έρωτας του Rauf για την όμορφη κοπέλα, ο οποίος προκειμένου να κερδίσει το θαυμασμό της, επιδίδεται στην αγωνιώδη αναζήτηση ενός χρώματος. Τα σημάδια όμως που του δίνονται είναι παραπλανητικά και η αναπάντεχη ανατροπή επιφυλάσσει για το τέλος μια τραγική εξέλιξη.
Υιοθετώντας μια ματιά ιμπρεσσιονιστική και με κύρια μέσα τα έντονα στυλιζαρισμένα πλάνα, τη χρωματική απόδοση του φωτός και τη συγκινησιακά φορτισμένη μουσική επένδυση, οι σκηνοθέτες προβάλλουν κυρίως το εκτεταμένο χιονισμένο τοπίο, ως έναν κόσμο φωτεινό αλλά παγωμένο στο χρόνο. Οι κλειστοί ωστόσο εσωτερικοί χώροι, όταν εμφανίζονται, έχουν μια ιδιαίτερη δυναμική και ενεργοποιούν το κρυμμένο, πιο σκοτεινό επίπεδο της αφήγησης.  Κινούμενη διαρκώς ανάμεσα σε αυτά τα δύο επίπεδα η ταινία ισορροπεί ανάμεσα στο ανθρώπινο και το αποτρόπαιο, διατηρώντας σταθερά μια γλυκύτητα κυρίως χάρη στη δράση και την αθωότητα των μικρών της ηρώων. Και υποβάλλοντας έτσι με πιο επιδραστικό τρόπο ένα πνεύμα γνήσια αντιπολεμικό.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου  [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]