του Mehmet Can Mertoğlu

Κωμωδία βγαλμένη από το θέατρο του παραλόγου αλλά και καυστική σάτιρα της σύγχρονης τουρκικής κοινωνίας, το Album, ως η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του νεαρού Mehmet Can Mertoğlu, πραγματικά εντυπωσιάζει. Η ταινία παρακολουθεί με ελλειπτικό τρόπο την προσπάθεια ενός άτεκνου ζευγαριού δημοσίων υπαλλήλων να πλαστογραφήσουν, μέσα από την κατασκευή ενός οικογενειακού άλμπουμ, την πατρότητα του παιδιού που πρόκειται να υιοθετήσουν. Η σκηνοθετημένη εγκυμοσύνη της γυναίκας γίνεται έτσι θέμα σε άπειρες φωτογραφικές πόζες, ενώ η στημένη φωτογράφιση συνεχίζεται ακόμα και σε μια μαιευτική κλινική. Επιπλέον οι συναντήσεις τους με τους αρμόδιους για την υιοθεσία κρατικούς φορείς, η επαγγελματική τους απασχόληση αλλά και οι αναγκαστικές τους μετακινήσεις δίνουν τροφή για μια σειρά αυθεντικών σκηνών μαύρης κωμωδίας.
Μέσα από μια σειρά ξεκομμένων αρχικά επεισοδίων και την προοδευτική τους σύνδεση η ταινία προβάλλει με γκροτέσκο τρόπο και βιτριολικό χιούμορ μια κοινωνία σε παρακμή. Οι κεντρικοί της ήρωες,γνήσιοι εκπρόσωποι μιας ανόητης, καταναλωτικής και ρατσιστικής μεσοαστικής τάξης φαντάζουν αλλόκοτοι και αστείοι, αν και είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς στη συμπεριφορά τους τη διαχωριστική γραμμή μεταξύ ρεαλιστικού και φανταστικού. Γεγονός που προσδίδει στην ταινία και έναν κωμικοτραγικό χαρακτήρα. Η μόνη εμφανής πρόθεση του συζυγικού ζεύγους αλλά και ο μόνος συνδετικός τους κρίκος είναι αυτός της απόκρυψης ενός κοινού μυστικού. Το μυστικό αυτό γίνεται η αφορμή για να στηθεί ένας ολόκληρος κόσμος. Χωρίς να ενδιαφέρεται πραγματικά για τα κίνητρα ή την ψυχολογία των ηρώων του, ο σκηνοθέτης, ο οποίος υπογράφει και το σενάριο, καυτηριάζει έτσι ,με αιρετικό είναι αλήθεια τρόπο, τη γραφειοκρατία, την ανικανότητα και τα ταμπού μιας κατά τα άλλα νομότυπης κοινωνίας. Γιατί τα πρόσωπα-καρικατούρες που παρελαύνουν από την ταινία του ζουν και κινούνται σε έναν καθόλα «φυσιολογικό» κόσμο.
Με μια σκηνοθετική οπτική πολύ κοντά σε αυτήν του Roy Andersson και με επιρροές από το νέο κύμα του ρουμανικού κινηματογράφου ο Mertoğlu προβάλλει με σκηνική λιτότητα και σουρεαλιστική διάθεση την παθογένεια μιας κοινωνίας που δεν έχει επίγνωση της βαρβαρότητάς της. Με ακρίβεια και στωική διάθεση την παρατηρεί, θολώνοντας ωστόσο τα νερά κυρίως με τις αινιγματικές σκηνές της εισαγωγής και του τέλους. Και αν η πρώτη ξεκάρφωτη εισαγωγική σκηνή ως ένα βαθμό ερμηνεύεται από τα όσα ακολουθούν ,η τελευταία απαιτεί τη φαντασία του θεατή και αποκαλύπτει ίσως και τις βαθύτερες προθέσεις του σκηνοθέτη.

της Καλλιόπης Πουτούρογλου [Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.]