του Samuel Maoz
(το σχόλιο του Αχιλλέα Κυριακίδη)

Φαίνεται πως έπρεπε να περάσω πρώτα τα μαρτύρια διαφόρων "Τετραγώνων" και "Mothers", για να εξαγνιστώ μ' ένα διαμάντι από το Ισραήλ, μάθημα πραγμάτευσης της απώλειας, των αδιεξόδων ή των σπειροειδών διαδρομών της ζωής (δύο βήματα μπροστά, ένα δεξιά, στοπ, δύο βήματα πίσω, ένα αριστερά, στοπ: ο ορισμός του φοξτρότ, της διαρκούς επιστροφής στη μάταιη αφετηρία), με το κεντρικό από τα τρία μέρη της ταινίας να συνιστά ένα κινηματογραφικό δοκίμιο του παραλόγου (το στρατιωτικό φυλάκιο στην έρημο των Ταρτάρων, η μπάρα που ανοίγει για να περάσει αρχοντικά μια καμήλα, το κοντέινερ-κατάλυμα που γέρνει κάθε μέρα όλο και περισσότερο, ακόμα και το ιδιοφυώς... αταίριαστο adagietto του Mahler) και με το τρίτο μέρος να ντύνεται με το μοναδικό μουσικό έργο που επιχείρησε ν' αποδώσει την έννοια του απείρου ("Spiegel am Spiegel" του Arvo Pärt), του απείρου που, ακριβώς, συγκροτούν δύο αντικριστοί καθρέφτες, της άπειρης ευθείας στην έρημο των πολέμων και των αισθημάτων που κατά τον Borges αποτελεί τον τέλειο λαβύρινθο. Άψογο σενάριο, υποδειγματικές ερμηνείες (η μητέρα! α, η μητέρα!), στιβαρή σκηνοθεσία (αν και η κατάχρηση του πλάνου-"καπέλο" χρήζει αποκωδικοποίησης ή... ψυχαναλυτικής ερμηνείας).
"Foxtrot" του Samuel Maoz [Ισραήλ, Γαλλία, Γερμανία, Ελβετία (2017)]

* Ανάρτηση στο Facebook του Αχιλλέα Κυριακίδη, στις 9 Μαρτίου 2018