(Ονειρεύομαι σε άλλη γλώσσα)
του Ernesto Contreras
(το σημείωμα του σκηνοθέτη)

Γεννήθηκα στην πόλη Τεχουαντεπέκ και η γιαγιά μου μιλούσε τη γλώσσα Ζαποτέκο. Όταν ήμουν παιδί δεν μου άρεσε να την ακούω να μιλάει τη συγκεκριμένη γλώσσα. Προτιμούσα να μιλάει ισπανικά. Τότε, όμως, δεν μπορούσα να καταλάβω τι σήμαινε για εκείνην το να χάσει την επαφή της με το παρελθόν και τις ρίζες της. Που, τελικά, ήταν και οι δικές μου ρίζες. Σήμερα, μετανιώνω που δεν έμαθα περισσότερα πράγματα από εκείνη τη χαμένη γνώση. «Sicarú Guyee» είναι η μόνη φράση την οποία θυμάμαι. Για μένα, το να αναφέρεσαι στο θάνατο μιας γλώσσας ουσιαστικά αποτελεί το έναυσμα για μια συζήτηση η οποία αντικατοπτρίζει τη σημερινή πραγματικότητα. Μια συζήτηση που θέτει ως θέμα και το πώς η διαρκής εξαφάνιση της ταυτότητάς μας είναι απότοκο της λεγόμενης προόδου ή του γεγονότος ότι απλά δεν μας νοιάζει πια. Στην εποχή μας βιώνουμε μια κρίση όχι μόνο στο Μεξικό αλλά σε πολλά μέρη του κόσμου. Μια κρίση που σχετίζεται με τη διατήρηση των αυθεντικών γλωσσών, οι οποίες τείνουν να εξαφανιστούν εξαιτίας της πολιτισμικής πίεσης, της επιβολής των κυρίαρχων γλωσσών αλλά και της μετανάστευσης ανθρώπων που ψάχνουν την τύχη τους μακριά από τον τόπο καταγωγής τους. Πολύ σπάνια σκεφτόμαστε τι πραγματικά μπορεί να σημαίνει αυτό και ποιες είναι οι συνέπειές του. Όταν πεθαίνει μια γλώσσα, ένα μοναδικό όραμα για τον κόσμο χάνεται για πάντα. Κάθε γλώσσα αποτελεί έναν θησαυρό της ανθρώπινης δημιουργικότητας. Κάθε γλώσσα σχηματοποιήθηκε κατά τη διάρκεια αιώνων. Και κάθε γλώσσα υπάρχει εξαιτίας της ανάγκης μας να επικοινωνήσουμε μεταξύ μας ιδέες, συναισθήματα και γνώση. Αυτή η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα. «Sicarú Guyee»: Απολαύστε το ταξίδι!

(πηγή σημειώσεις για τηνπαραγωγή)