(Τραγούδι χωρίς όνομα)
της Melina León

Εστιάζοντας στον αγώνα για τη διερεύνηση και την αποκάλυψη ενός εγκλήματος, η ταινία, που βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία, είναι παράλληλα και μια απεικόνιση σε τόνους σκοτεινούς μιας εποχής και της περιρρέουσας ατμόσφαιρας της.
Δεκαετία του 1980. Στο Περού κυριαρχεί η εξουσία μιας λαϊκιστικής διακυβέρνησης, ενώ μαίνεται το αντάρτικο της οργάνωσης Φωτεινό Μονοπάτι.  Στην επαρχία, μια νεαρή γυναίκα, ιθαγενής στην καταγωγή είναι έγκυος: η Georgina. Θα γεννήσει σε μια κλινική της κοντινής πόλης. Όμως ποτέ δεν θα δει το παιδί της: υπό την πρόφαση περιπλοκών υγείας θα της το πάρουν. Η Georgina θα αποδυθεί σ’ ένα μάταιο αγώνα για να μάθει τι έγινε. Θα συναντήσει όμως την αδιαφορία των επίσημων αρχών. Συμπαραστάτής της στον αγώνα της, ο Pedro (στο ρόλο ο Tommy Párraga), ένας νεαρός δημοσιογράφος.
Χρησιμοποιώντας το ασπρόμαυρο και το ακαδημαϊκό φορμά 4:3, και εστιάζοντας στη φιγούρα της συνεσταλμένης νεαρούς ιθαγενή, η σκηνοθέτις οργανώνει το αφηγηματικό της υλικό ως ένα θρίλερ με τόνους καφκικούς. Είναι η απουσία χρώματος και το περιορισμένο του κινηματογραφικού χώρου, που προκύπτει από το φορμά, που επιτείνει αυτή την αίσθηση της αδυναμίας διαφυγής και του αποκλεισμού.  Καμία ελπίδα για τους εξοστρακισμένους, όσους βρίσκονται στο περιθώριο, τους αποκλεισμένους, δηλαδή τους ιθαγενείς: και εδώ είναι η σωματική υποκριτική της Pamela Mendoza που υποδύεται την Georgina, που καθίσταται εμβληματική μιας κατάστασης. Μια εθνογραφική διάσταση έρχεται συχνά στο προσκήνιο όταν η κάμερα στρέφεται στην κοινότητα των αυτόχθον ων ιθαγενών και στις τελετουργίες τους, λειτουργώντας ως σημαίες που δηλώνουν τη βαθιά ριζωμένη παράδοση, αλλά και τη διάσταση αυτή της κοινότητας από την κυρίαρχη “λευκή” κουλτούρα. Δίπλα  στην ηρωίδα τοποθετεί το νεαρό δημοσιογράφο, ο οποίος συνιστά και τη μοναδική θετική εμπειρία της από τον κόσμο των "λευκών". Το πρόσωπο αυτό, κατά κάποιον τρόπο, βιώνει παρομοίως έναν αποκλεισμό στην σεξουαλική του έκφραση: γίνεται λοιπόν αυτόπτης μάρτυρας του αποκλεισμού, αλλά και ενεργός συμμέτοχος στο προσωπικό της δράμα. Ένα δράμα που εντέλει είναι και το δράμα μιας ολόκληρης χώρας:  η πικρή αίσθηση και το περιρρέον σκότος χαρακτηρίζουν την τελική επίγευση της ταινίας.

Δημήτρης Μπάμπας