(Small, Slow But Steady)
του Shô Miyake

Βασισμένη στο αυτοβιογραφικό βιβλίο της πυγμάχου Keiko Ogasawara, η ταινία είναι κάτι παραπάνω από ένα πορτραίτο μιας αθλήτριας που αγωνίζεται να υπερβεί τα εμπόδια.
Η Keiko είναι μια νεαρή ερασιτέχνης πυγμάχος με προβλήματα ακοής. Το γυμναστήριο στο οποίο προπονείται πρόκειται να κλείσει και ο προπονητής της είναι σοβαρά άρρωστος. Μια απόπειρα να μετακομίσει σε ένα νέο γυμναστήριο αποδεικνύεται ατελέσφορη. Μετέωρη και γεμάτη αμφιβολίες για τις προοπτικές της στο άθλημα, η Keiko αναζητά τους δρόμους για να υλοποιήσει τα όνειρά της και να διατηρήσει τον αυτοσεβασμό της …
Κινηματογραφώντας με κάμερα 16mm σε πραγματικούς χώρους, με την εικόνα να χαρακτηρίζεται από μια αίσθηση ενός φυσικού φωτισμού, ο σκηνοθέτης δίνει στην ταινία χαρακτηριστικά και τρόπους του ντοκιμαντέρ. Όλη η αφήγηση οργανώνεται γύρω από τη νεαρή κωφάλαλη πυγμάχο που υποδύεται με λιτότητα και τρόπο εξαιρετικό η Yukino Kishii. Η προπόνησή της στο γυμναστήριο με την επαναληπτικότητα των κινήσεων και τη ρυθμικότητα των ήχων μοιάζει ως ένα χώρος στη ζωή της και την καθημερινότητά της προνομιακός: είναι ο χώρος αυτοέκφρασης της. Όταν αυτός ο χώρος κινδυνεύει να χαθεί, τότε μοιάζει να αμφισβητείται κάτι βαθύ προσωπικό της: το συναισθηματικό της σύμπαν, ο λόγος για τον οποίο αθλείται.
Οι ισορροπίες των σχέσεων της, οι σκέψεις της, οι ενδοσκοπήσεις, οι δισταγμοί και οι αμφιβολίες της αποδίδονται μέσω του εκφραστικού βλέμματός, των σχεδόν αδιόρατων εκφράσεων του προσώπου και των χειρονομιών της ηθοποιού. Το πορτραίτο της που ο σκηνοθέτης σχεδιάζει είναι ένα πορτραίτο συναισθημάτων που αποδίδονται με τους τρόπους του μινιμαλισμού, με μικρές ψηφίδες, σε τόνους χαμηλούς, με χρωματισμούς απαλούς, με λεπτότητα και ευαισθησία: καμία υπερβολή, κανένας υπερτονισμός, όπως εξάλλου υπονοεί και ο τίτλος της ταινίας «small, slow but steady». Μόνο μια νεαρή γυναίκα και το σύμπαν των συναισθημάτων της…

Δημήτρης Μπάμπας