(Νέα Τάξη)
του Michel Franco

Μια ταινία περιπέτειας, ένα κοινωνικό- πολιτικό θρίλερ, η ταινία του μεξικανού Michel Franco είναι μια δυστοπία, εφιαλτική στην κατάληξή της.
Ένα ζευγάρι μελλονύμφων φιλιέται παθιασμένα στο γαμήλιο πάρτι, λίγο πριν την τελετή. Μια μεγαλοαστική βίλα όπου ο γάμος θα γίνει με τους καλεσμένους: όλοι η ανώτερη κοινωνικά τάξη του Μεξικού. Ένα ζευγάρι ηλικιωμένων στο νοσοκομείο: η γυναίκα είναι βαριά άρρωστη. Μια αιφνίδια εισβολή ταραξιών στο νοσοκομείο διώχνει όλους του αρρώστους. Μια εξέγερση (;) εν εξελίξει…
Ακολουθώντας την αφηγηματική και δραματουργική τυπολογία των ταινιών περιπέτειας, η ταινία είναι τοποθετημένη μέσα στο ακραίων αντιθέσεων κοινωνικό τοπίο του Μεξικού, μια χώρα όπου η πολιτική διαφθορά ενδημεί. Σ’ αυτήν την ταινία οι χρωματικοί τόνοι στο δέρμα των χαρακτήρων είναι δηλωτικοί μιας ταξικής θέσης: οι «λευκοί» η ανώτερη κοινωνικά τάξη, τα αφεντικά και η εξουσία και οι «σκούροι» η κατώτερη, υπηρέτες ή εξεγερμένοι. Με μια εικονοποιία οικεία στον θεατή από ταινίες όπως το Parasite του Bong Joon-ho, στο μέρος της ταξικής ανάλυσης και το Joker του Todd Phillips, στο μέρος της εξέγερσης, η ταινία βυθίζει τον θεατή σ’ ένα εφιαλτικό σύμπαν κοινωνικής σκληρότητας και βιαιότητας.
Η σκηνοθεσία, μέσα σ’ αυτό το τοπίο, εξ αρχής υιοθετεί μια «λευκή» οπτική : οι μηχανισμοί ταύτισης με τη μελλόνυμφη ηρωίδα, την Marianne (την υποδύεται η Naian Gonzalez Norvind) δικαιώνονται ηθικά εξαιτίας της ευαισθησίας και ενσυναίσθησης της. Ωστόσο, αυτή είναι μια ταινία όπου το συναισθηματικό μέρος είναι περιορισμένο: το κοινωνικό –πολιτικό τοπίο είναι αυτό μιας τυφλής κοινωνικής εξέγερσης. Και μέσα σ’ αυτό το τοπίο οι ευαίσθητες στάσεις, ακόμα και αν προέρχονται από τους κόλπους της κυρίαρχης «λευκής» τάξης, είναι καταδικασμένες να συνθλιβούν. Όπως εξάλλου και οι προσωπικές ελευθερίες…

Δημήτρης Μπάμπας

Σχετικά με την ταινία

Σε αυτό το συναρπαστικό, αγχωτικό δυστοπικό δράμα, μια γαμήλια τελετή καταλήγει σε μια απροσδόκητη εξέγερση ταξικού πολέμου που δίνει τελικά τη θέση του σε ένα βίαιο πραξικόπημα. Μέσα από την οπτική της με ενσυναίσθησης νεόνυμφης και των υπηρετών που εργάζονται για - αλλά και ενάντια - την πλούσια οικογένειά της, η ταινία ανιχνεύει την κατάρρευση ενός παλιού πολιτικού συστήματος καθώς την ανάδυση ενός νέου.
Ο Michel Franco , σκηνοθέτης της ταινίας δηλώνει: “Το Nuevo Orden είναι μια δυστοπική απεικόνιση του Μεξικού, αλλά απέχει ελάχιστα από την πραγματικότητα. Οι κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες επεκτείνονται όλο και περισσότερο. Δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα αλλά και ο κόσμος όλος αντιμετώπισαν ένα παρόμοιο σενάριο. Δεν είναι η πρώτη φορά που διεφθαρμένες κυβερνήσεις ιστορικά ανταποκρίθηκαν στις διαμαρτυρίες με βία. Αυτή η ταινία είναι μια προειδοποίηση: όταν η ανισότητα δεν αντιμετωπίζεται με πολιτικά μέσα, όταν όλες οι φωνές που διαμαρτύρονται σιωπήσουν, ό,τι ακολουθεί είναι το χάος.”

(πηγή κατάλογος Φεστιβάλ Βενετίας. επιμέλεια Δ.)