(The Klezmer Project)
των Leandro Koch & Paloma Schachmann
(η κριτική του Δημήτρη Μπάμπα)

Ένας εβραϊκός γάμος στην Αργεντινή. Ο κάμεραμαν που «καλύπτει» το γεγονός. Το γλέντι του γάμου. Μια ορχήστρα με νεαρούς μουσικούς που παίζει την παραδοσιακή μουσική των Εβραίων Γίντις, δηλαδή τη μουσική klezmer. Η τυχαία γνωριμία του κάμεραμαν με την νεαρή κλαρινετίστρια εξελίσσεται σε μια θερμή σχέση…
Έχοντας στο κέντρο δύο νεαρά πρόσωπα, τον σκηνοθέτη-κάμεραμαν και την κλαρινετίστρια (τους υποδύονται οι δύο σκηνοθέτες), που μοιράζονται το πάθος τους για τη ξεχασμένη μουσική klezmer, η ταινία είναι ένα υβρίδιο μυθοπλασίας και ντοκιμαντέρ. Ένα υβρίδιο όπου οι αυτοαναφορές είναι εμφανείς και ομολογημένες. Όπως επίσης και τα εθνογραφικά στοιχεία. Είναι, όμως, παράλληλα και μια όχι και τόσο τυπική περιπλάνηση σε μια γεωγραφική περιοχή, καταγωγική της μουσικής klezmer: την περιοχή της Υπερκαρπαθίας, στα σύνορα Μολδαβίας, Ρουμανίας και Ουκρανίας. Αναζητώντας τις ρίζες της μουσικής, οι δύο περιπλανώμενοι καταλήγουν να αναζητούν τα ίχνη της προ πολλού χαμένης εβραϊκής παρουσίας, τα ψήγματα του πολιτισμού των Γίντις. Ηλικιωμένοι μουσικοί μοναδικοί φορείς ενός λαϊκού πολιτισμού που χάνεται. Μνήμες μιας πολιτισμικής παρουσίας που ο χρόνος σιγά –σιγά σβήνει. Μια περιπλάνηση και μια αναζήτηση, λίγο άτακτη, χωρίς εμφανή πυξίδα. Χιούμορ αλλά και αφηγηματική χαλαρότητα, εμποτίζουν τις εικόνες. Και είναι αυτά τα προηγούμενα που αντισταθμίζουν τη διάχυτη μελαγχολία καθώς οι δυο ήρωες συναντούν τα ίχνη της ζωής των εξαφανισμένων στους ναζιστικούς θαλάμους αερίων…