(Αντιγόνη)
της Sophie Deraspe
(η κριτική της Ζωής- Μυρτώς Ρηγοπούλου)

Έξυπνη, σοβαρή κι απόλυτα αφοσιωμένη στην οικογένειά της, η έφηβη Αντιγόνη διαπρέπει στο σχολείο και ζει τον πρώτο της έρωτα στην χώρα που θεωρεί πατρίδα της, τον Καναδά, όπου έφτασε κάποτε ως παιδί μαζί με τη γιαγιά και τ’ αδέλφια της, μετά τη δολοφονία των γονιών της. Όλα αυτά, όμως, θα καταρρεύσουν μέσα σε μια στιγμή όταν ο αδελφός της Ετεοκλής θα δολοφονηθεί απ’ την αστυνομία εν ψυχρώ κι ο άλλος της αδελφός, Πολυνίκης, θα συλληφθεί και θα απειλείται με απέλαση επειδή αντιστάθηκε στην αποτρόπαια αυτή πράξη. Η Αντιγόνη, με τη βοήθεια της γιαγιάς της και τη συνεργασία της αδελφής της Ισμήνης, θα τον βοηθήσει να δραπετεύσει παίρνοντας τη θέση του. Τώρα βρίσκεται εκείνη αντιμέτωπη μ’ ένα Νόμο που την βάζει μπροστά στο ύψιστο γι' αυτή δίλημμα: τον εαυτό της ή την οικογένειά της;
Σύγχρονη διασκευή της τραγωδίας του Σοφοκλή στον κόσμο της εφηβείας όπου κανείς ακούει ακόμα την καρδιά του, με την μετανάστρια ηρωίδα και την οικογένειά της να βλέπουν ξανά τις ζωές τους να διαλύονται, αυτή τη φορά από μια δήθεν «πολιτισμένη» εξουσία, η, ήδη πολυβραβευμένη, Αντιγόνη της Σοφί Ντεράσπ, έντονη, ορμητική και γεμάτη ζωντάνια μεταφέρει στο σήμερα πολλά απ’ τα ερωτήματα του Σοφοκλή με τον δικό της συναισθηματικό κι επαναστατημένο τρόπο. Με μια εξαιρετική πρωταγωνίστρια, που θυμίζει την Τατιάνα Παπαμόσχου στην Ιφιγένεια του Κακογιάννη, στην καθαρότητα του βλέμματος και τη δωρική στάση, αλλά και στο σάστισμα μπρος στη θυσία, με μια γρήγορη σε ρυθμό κινηματογράφηση, με τα χρώματα και τα τοπία της φύσης να γίνονται αντίστοιξη στην ψυχική συμπίεση των ηρώων, η ταινία απευθύνεται στο εφηβικό και νεανικό κοινό προχωρώντας μονοδιάστατα πάνω στον άξονα της αναζήτησης του απόλυτου και του δίκαιου με τους χρήστες των κοινωνικών δικτύων να εκτελούν χρέη Χορού και να μιλούν για προτάγματα που εμείς οι μεγαλύτεροι δυσκολευόμαστε πια να θυμηθούμε.
Η σύγκρουση μεταξύ θεϊκού κι ανθρώπινου, συντελείται εδώ ανάμεσα σε ένα παλιότερο αξιακό σύστημα που θέλει την πίστη στη φυλή και την οικογένεια να είναι πιο σημαντική απ’ την ευημερία του ατόμου, την οποία προωθεί ο Νόμος της Δύσης. Ο άτεγκτος αυτός Νόμος -που έχει πάρει τη θέση δόγματος - όχι απλά αρνείται να διορθώσει τα λάθη του, αλλά συνθλίβει κι όποιον του αντιτίθεται απλά επειδή αρνείται ν’ ασπαστεί τις δικές του αξίες. Στον κόσμο αυτό, οι ενήλικοι ακόμα κι όταν θέλουν να κάνουν το σωστό πράττουν λάθος ή μεταφέρουν μια έλλειψη που παίρνει και διαγενεακές διαστάσεις.. Στους αντίποδες, η γιαγιά της Αντιγόνης δρα μ’ ακατανόητους για τους δυτικούς ενήλικες τρόπους, όπως ακριβώς φαίνεται κι η παράδοση στον ατομικισμό της σύγχρονης κοινωνίας. Η ταινία μοιάζει περισσότερο με δράμα από πλευράς χαρακτήρων και σχέσεων, παραμένει, ωστόσο τραγωδία στην οπτική της, μια και τα ερωτήματα τίθενται απόλυτα και τα διλήμματα επιζητούν απ’ τους ανθρώπους θυσίες. Το τι σημαίνει πολίτης μπαίνει κι αυτό ως ερώτημα με την απάντηση της Αντιγόνης να θέτει σχεδόν σωκρατικά το θέμα της ατομικής υποχρέωσης – οφείλει κανείς να μένει πιστός σ’ αυτά που λέει ο εσωτερικός δαίμονάς του.
Ως νεανική ταινία, η Αντιγόνη, εκπροσωπεί ένα είδος που πρέπει να στηριχθεί περισσότερο απ’ τη διανομή αν θέλουμε να υπάρξουν καινούργιες γενιές θεατών και η διαλεκτική της κινηματογραφικής αίθουσας να αγγίξει και τη νέα γενιά, μέσα από ερωτήματα που να την αφορούνε Αυτό ήταν εξάλλου και το σκεπτικό του Νεανικού Πλάνου που στήριξε την κινηματογραφική διανομή της ταινίας. Φυσικά, την Αντιγόνη μπορούν να την δουν και οι μεγαλύτεροι, δεν θα πρέπει, όμως, να στενοχωρηθούν αν πιάσουν τον εαυτούς τους ν’ αποζητούν πιότερο τη συμμόρφωση και να ταυτίζονται μάλλον με την Ισμήνη, που αναρωτιέται κλαίγοντας συμπιεσμένη ανάμεσα σε δυνάμεις ασυμβίβαστες, από πού ακόμα πρέπει να αποκοπεί κανείς, για να μπορέσει να ζήσει φυσιολογικά τη ζωή του.