(Utama, Το σπίτι μας)
του Alejandro Loayza Gris

"Δεν σας έχουν διδάξει τίποτα. Ξέρεις πώς πεθαίνει ένας κόνδορας, Κλέβερ; Όταν αισθάνεται ότι δεν είναι χρήσιμος πια. Όταν δεν μπορεί να πετάξει. Όταν νιώθει αδύναμος... Όταν νιώθει έτσι, πηγαίνει στην κορυφή του βουνού. Τότε διπλώνει πίσω τα φτερά του, σηκώνει τα πόδια του και αφήνεται να πέσει, κατευθείαν σε έναν βράχο, και πεθαίνει... από εκείνη τη στιγμή αρχίζει ένας νέος κύκλος".

Στα ορεινά της Βολιβίας, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι Κέτσουα έχει για χρόνια την ίδια καθημερινή ρουτίνα. Όταν μια ασυνήθιστα μακρά ξηρασία απειλεί συνολικά τον τρόπο ζωής τους, ο Βιργίνιο και η Σίσα αντιμετωπίζουν το δίλημμα να αντισταθούν ή να ηττηθούν από το πέρασμα του χρόνου. Με την άφιξη του εγγονού τους Κλέβερ, οι τρεις τους θα αντιμετωπίσουν – ο καθένας με τον δικό του τρόπο – το περιβάλλον, την αναγκαιότητα για αλλαγή και το ίδιο το νόημα της ζωής.
Ο σκηνοθέτης δηλώνει: "Στις πόλεις είμαστε πολύ άνετα, πηγαίνουμε στα σούπερ μάρκετ για να αγοράσουμε τρόφιμα, πηγαίνουμε στην κουζίνα και έχουμε νερό, μπορούμε να κάνουμε ένα δεκάλεπτο ντους και αυτό δεν είναι πρόβλημα. Αλλά αν οδηγήσετε μερικές ώρες [και βρεθείτε στην ύπαιθρο εκεί] θα βρείτε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν προβλήματα ως συνέπεια της κλιματικής αλλαγής. Αν δεν κάνουμε κάτι γρήγορα, θα έχουμε πολλούς ανθρώπους στην κατάσταση του Βιργίνιο και της Σίσα".

(δ.τ.)