του Amjad Al Rasheed
(η κριτική της Καλλιόπης Πουτούρογλου)

Λίγο μετά τον αιφνίδιο θάνατο του συζύγου της, η τριαντάχρονη Nawa που ζει στο Αμμάν της Ιορδανίας συνειδητοποιεί ότι πρέπει να παλέψει για να κρατήσει στην κατοχή της όλα της τα υπάρχοντα, αφού λόγω του κληρονομικού δικαίου της χώρας της (που καθορίζεται από την ισλαμική Σαρία) η κοινή ιδιοκτησία περνά στους συγγενείς του συζύγου, ενώ και η ίδια η επιμέλεια της κόρης της τίθεται υπό αμφισβήτηση. Ο μόνος τρόπος να εξασφαλιστούν μάνα και κόρη είναι (βάση του ισλαμικού νόμου) η απόκτηση ενός ακόμα παιδιού και μάλιστα αγοριού.
Βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Amjad Al-Rasheed, αλλά και πρώτη συμμετοχή της Ιορδανίας στο Φεστιβάλ των Καννών, συνιστά ρεαλιστική απεικόνιση των πατριαρχικών νόμων μιας ανδροκρατούμενης θεοκρατικής κοινωνίας, ενώ παράλληλα σκιαγραφεί και το πορτρέτο μιας νεαρής μουσουλμάνας, χήρας και εργαζόμενης, που παρά τη δεινή της θέση αρνείται να αποδεχτεί τους ισχύοντες κανόνες και χρησιμοποιεί κάθε μέσο για τη χειραφέτησή της. Ακόμα και μια υποτιθέμενη εγκυμοσύνη. Παράλληλα ο σκηνοθέτης εγκιβωτίζει στην αφήγηση και την ανεστραμμένη ιστορία της πλούσιας Lauren, που με τη σειρά της έρχεται αντιμέτωπη με μία κάθε άλλο παρά επιθυμητή εγκυμοσύνη από έναν άπιστο και καταπιεστικό σύζυγο. Βίοι διαφορετικοί αλλά και παράλληλοι δύο γυναικών που αρνούνται να υποκύψουν σε ένα σύστημα δομικής έμφυλης ανισότητας και καταπίεσης.
Κινούμενη κυρίως ανάμεσα σε δύο χώρους που λειτουργούν ως φυλακές για την ηρωίδα, αυτόν της οικίας και εκείνον της εργασίας, αλλά και με εξωτερικά πλάνα στους δρόμους μιας πολυσύχναστης αλλά εξίσου κλειστοφοβικής πόλης, η ταινία δεν παύει ούτε στιγμή παρά τις μικρές της σεναριακές αστάθειες, να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον του θεατή, ειδικά όταν αποκτά και διαστάσεις δικαστικού θρίλερ. Ό,τι ωστόσο τη διακρίνει από ανάλογες ταινίες ενός πάντα επίκαιρου φεμινιστικού λόγου είναι η ίδια της η κεντρική ηρωίδα (εξαιρετική η ερμηνεία της Mouna Hawa, σκηνοθέτριας του In Between, 2016), που με νταρντενική επιμονή επιδίδεται σε έναν αγώνα δρόμου χωρίς επιστροφή, σε μία σειρά από πρωτοφανείς για την αραβική κοινωνία πράξεις απείθειας. Η κάμερα, όταν δεν την ακολουθεί, εστιάζει στο πρόσωπό της που αντανακλά τα διαφορετικά συναισθήματα μιας γυναίκας ευάλωτης όσο και ετοιμοπόλεμης, αποφασισμένης να διεκδικήσει αλλά και να εκκαθαρίσει όλα τα μιάσματα που εισβάλλουν στη ζωή της. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Το Inshallah a Boy, αν και θίγει πολλά θέματα, είναι κυρίως ένας ύμνος για αυτή τη γυναίκα.