του Park Chan-Wook
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Νομίζω ότι οι αναδρομές στο παρελθόν δανείζουν στις ταινίες τον σουρεαλιστικό χαρακτήρα των ονείρων. Στις ταινίες όταν οι άνθρωποι θυμούνται κάτι πάντα αναρωτιέσαι "είναι αλήθεια;" και πάντα υπάρχει αυτό το διφορούμενο στις ταινίες μου.
Προσπαθώ να αποφεύγω να χρησιμοποιώ ιδέες άλλων σκηνοθετών και αν κάτι μου θυμίζει κάποιον άλλον σκηνοθέτη τότε το κόβω. Όμως υπάρχουν ορισμένες σκηνές στις οποίες συνειδητά κάνω αναφορές σ' άλλους σκηνοθέτες -και εδώ συμπεριλαμβάνεται η σκηνή από Oh Dae-su κυνηγά τον νεώτερο εαυτό του στα σκαλιά του σχολείο που προέρχεται από την ταινία Vertigo του Hitchcock διαμέσου της ταινίας Dressed to Kill του Brian DePlama. Το Vertigo είναι η ταινία που μ' έκανε να θέλω να γίνω σκηνοθέτης.
(…) To Old Boy διαφημίστηκε στην Κορέα ως μια ιστορία με πολλά κρυμμένα μυστικά, έτσι γνώριζα ότι το κοινό θα προσπαθούσε να μαντέψει τις ανατροπές κάτι που σήμαινε ότι θα έπρεπε να βάλω κάποια παραπλανητικά στοιχεία. Στην σκηνή όπου ο Lee Woo- Jim παρατηρεί την Mido και του Oh Dae-su να κάνουν έρωτα αναρωτιέσαι αν είναι ερωτευμένος μαζί της. Είναι αυτή μια αντικαταστάτρια της νεκρής αδελφής του; Την προσέλαβε ως κατάσκοπο;
Η αρχική μου πρόθεση ήταν να μην ασχοληθούμε με την αιμομιξία, αλλά να πάρω την ιδέα της εκδίκησης και να την τραβήξω στα άκρα. Η εκδίκηση είναι ένα ταμπού στην σύγχρονη κοινωνία: ο οποιοσδήποτε μπορεί να την εκφράσει με ένταση, όμως αυτή απαγορεύεται. Η αιμομιξία είναι επίσης μια καταπιεσμένη επιθυμία σ' όλους μας: εμφανίζεται σε παλιούς μύθους απ' όλο τον κόσμο, πολύ πριν τον Φρόιντ. Επίσης ήθελα να δώσω στην ιστορία μου την ατμόσφαιρα μιας παλιού ηρωικού μύθου.
oldboy1.jpg (16159 bytes)(…) Όταν μπαίνεις για πρώτη φορά σ' ένα δωμάτιο ξενοδοχείου το αισθάνεσαι άνετο και ωραίο, όμως περνώντας ορισμένες μέρες εκεί το δωμάτιο γίνεται πιο κλειστοφοβικό χώρος που μπορείς να φανταστείς. Περνώ αρκετό μέρος του χρόνου μου σε δωμάτιο ξενοδοχείου, έτσι για μένα η ιδέα ενός κελιού φύλακας δεν είναι τα σιδερένια κάγκελα, ο γυμνός σοβάς και το κρεβάτι που διπλώνει, αλλά χοντρές κουβέρτες και όμορφη ταπετσαρία. Η αρχική ιδέα στις ταινίες μου είναι κανονικοί άνθρωποι που πέφτουν σε ακραίες καταστάσεις και αυτό που συμβαίνει στον Oh Dae-Su δείχνει το απρόοπτο το άδικο της ζωής. Η αφηγηματική γραμμή διερευνά υπαρξιακές ιδέες: κάποιος κρατείται κάπου ενάντια στην θέληση του και πρέπει να βρει το γιατί. Και ο χαρακτήρας τον Lee Woo Jin είναι μια φιγούρας σαν το θεό, επίσης αντιπροσωπεύει τον σκηνοθέτη της ταινίας που υποδύεται τον Θεό.
(…) Ο Lee Woo- Jin αυτοαποκαλείται " ο μοναχικός πρίγκιπας στον ψηλό πύργο" και το ρετιρέ του αντιπροσωπεύει μια μοντέρνα εκδοχή αυτού του "ψηλού πύργου". Συνήθως όταν κοιτάξεις στα μέρη που μένουν πλούσιοι θέλεις και εσύ να ζήσεις σ' αυτά. Ωστόσο ήθελα οι θεατές βλέποντας το μέρος που μένει να αισθανθούν το αντίθετο. Χρησιμοποίησα γυμνό τσιμέντο για να δημιουργήσουν μια ψυχρή ατμόσφαιρα και έβαλα πολύ νερό σαν το τεράστιο κύμα ενός tsunami. Το νερό συνήθως χρησιμοποιείται ως σύμβολο της δημιουργίας,   εδώ όμως δηλώνει τον θάνατο λόγω του πνιγμού της αδελφής του. Μετά τον μινιμαλισμό της ταινίας Sympathy for Mr. Vengeance αποφάσισα να δώσω στην ταινία ένα υπέρ στυλιζαρισμένο ύφος. Δεν είναι κάτι που μ' αρέσει ιδιαίτερα: όμως δεν κάνω μόνο το είδος των ταινιών που αρέσει σ' εμένα.
(…) Ορισμένοι σκηνοθέτες τους αρέσει να κάνουν τις σκηνές μάχης ως ένα ξεχωριστό κομμάτι της ταινίας, όμορφα χορογραφημένες σκηνές που είναι σχεδόν σαν χορός. Όμως εμένα περισσότερο μ' ενδιαφέρει οι ανθρώπινες περιπτώσεις της βίας: πως η βία κάνει άγριο και βάναυσο των δράστη. Οί ταινίες μου δεν είναι βίαιες συγκρινόμενες μ' αυτές του Χόλιγουντ όπου εκατοντάδες άνθρωποι σκοτώνονται από χιλιάδες σφαίρες. Ωστόσο εδώ οι θεατές αισθάνονται αληθινά τι συμβαίνει όταν μια σφαίρα τρυπά την ανθρώπινη σάρκα, πως εκρήγνυται και πως την διαλύει.

(αποσπάσματα από δηλώσεις στο περιοδικό Sight and Sound October 2004).