του Hany Abu-Assad
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Όπως κάθε σκηνοθέτης, πάντα αναζητώ μια ιστορία. Στις αρχές του 2000 είδα το φαινόμενο των επιθέσεων αυτοκτονίας ως μια ιστορία. Το γεγονός ότι εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν υποτίθεται ότι θα με απέτρεπε από το να απορροφηθώ από την τοπικότητα της κατάστασης και από το να ταυτιστώ συναισθηματικά μ' αυτή -κάτι που ίσως συνέβαινε σε μια προβλέψιμη ταινία.. Η εξέλιξη και η τροπή των γεγονότων, με την δεύτερη ιντιφάντα τον Οκτώβριο του 2000 και τις επιθέσεις αυτοκτονίας, υπήρξε εξαιρετικά άσχημη για τους ανθρώπους εκεί. Είδα αυτή την πραγματικότητα, όμως την αντιμετώπισα όπως ένα δράμα μέσα στο οποίο οι χαρακτήρες εξελίσσονται. Αφηγήθηκα αυτό το δράμα με την γλώσσα του κινηματογράφου. Αυτή η απόσταση ήταν αναγκαία για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το φαινόμενο "τού να σκοτώνεις και την ίδια στιγμή να πεθαίνεις και εσύ".
(...) Ήθελα να κινηματογραφήσω την ταινία ως μια μυθοπλασία ταυτόχρονα όμως να μείνω κοντά στην πραγματικότητα. Αυτό σήμαινε ότι θα έπρεπε να κινηματογραφήσω την ιστορία στο τόπο εκεί όπου συνέβησαν όλα, όπου διαδραματιζόταν τα γεγονότα. Η πρώτη μας επιλογή ήταν η Γάζα όμως γρήγορα απορρίφθηκε, επειδή η πόλη είναι μια μεγάλη φυλακή και η είσοδος και έξοδος απ' αυτή είναι σχεδόν αδύνατη. Εκείνη τη εποχή το Ισραήλ βομβάρδιζε σε καθημερινή βάση την Γάζα, ωστόσο επί έξι μήνεςδεν βομβάρδιζε καθόλου την Δυτική όχθη.
Όταν οι Ισραηλινοί κάθε μέρα εισέβαλαν στην Ναμπλούς θεωρήσαμε ότι δεν χρειαζόταν να ανησυχούμε ότι θα την βομβάρδιζαν. Δεν βλέπεις ένα πύραυλο να πέφτει. Όμως βλέπεις ένα ισραηλινό τανκ και θα είχαμε αρκετά χρόνο (να πλησιάζει)να καλυφθούμε. Ξαφνικά την 20η μέρα των γυρισμάτων ένας ισραηλινός πύραυλος έπεσε πολύ κοντά μας.

Η πρώτη μου αντίδραση ήταν κυνική: αισθάνθηκα όπως ο καπετάνιος ενός πλοίου που βυθίζεται. Είμαι πολύ μακριά από το λιμάνι για να γυρίσω πίσω έτσι έπρεπε να συνεχίσω. Φύγαμε από την Ναμπλούς και συνεχίσαμε τα γυρίσματα στην Ναζαρέθ.
(...) Η μόνη λύση στην σύγκρουση Ισραήλ-Παλαιστίνη είναι η αρχή της ισότητας μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών τόσο ως εθνότητες όσο και ως άτομα. Πάνω σ' αυτή την βάση θα ήταν δυνατό να γίνουν διαπραγματεύσεις σχετικά γρήγορα. Οι επιθέσεις αυτοκτονίας είναι η συνέπεια της καταπίεσης, η οποία θα πρέπει πρώτα να σταματήσει. Οι Ισραηλινοί ξεχνούν ότι η κατοχή συνεχιζόταν κατά την διάρκεια της διαδικασίας ειρήνευσης του Όσλο. Είμαι ενάντια στην δολοφονία ανθρώπων και θέλω αυτό να σταματήσει. Όμως δεν καταδικάζω τις επιθέσεις αυτοκτονίας για μένα είναι μια πολύ ανθρώπινη αντίδραση σε μια ακραία κατάσταση.

(αποσπάσματα από συνέντευξη του σκηνοθέτη στην ηλεκτρονική τοποθεσία Qantara.de)