του Guy Maddin

Η πιο λυπητερή μουσική του κόσμου/ The Saddest Music in the World βασίζεται στο μυθιστόρημα του βραβευμένου με Booker, Kazuo Ishiguro. Γεμάτη σινεφίλ αναφορές, η ταινία δημιουργεί ένα σκοτεινό σαγηνευτικό σύμπαν την καταγωγή του οποίου πρέπει να αναζητήσουμε στα χολιγουντιανά b-movies και στα παραμύθια.
1933: η περίοδος του οικονομικού κραχ βρίσκεται στα πιο σκοτεινά του βάθη. Όταν ο αποτυχημένος ιμπρεσάριος του Μπρόντγουεϊ Τσέστερ Χαντ και η φίλη του Ναρσίσα, που πάσχει από αμνησία, επιστρέφουν στο Ουίνιπεγκ, τη γενέθλια πόλη του Τσέστερ, βρίσκονται εν μέσω μιας προβληματικής οικογενειακής επανασύνδεσης κι ενός χαοτικού διαγωνισμού που έχει οργανώσει το τοπικό ζυθοποιείο με θέμα την πιο λυπητερή μουσική του κόσμου. Διευθύντρια του ζυθοποιείου είναι πικρόχολη και χωρίς πόδια Βασίλισσα της Μπύρας, Λαίδη Πορτ-Χάντλι. Σύντομα αποκαλύπτεται ότι κάποτε ο Τσέστερ και η Λαίδη ήταν εραστές, ενώ η Λαίδη ήταν ταυτόχρονα ερωμένη του Φίοντορ, πατέρα του Τσέστερ. Και οι τρεις ενεπλάκησαν σε ένα ατύχημα κατά το οποίο η Λαίδη έχασε και τα δυο της πόδια. Στο μεταξύ, η γυναίκα του Ρόντερικ, αδελφού του Τσέστερ, γίνεται όλο και πιο απόμακρη, μέχρι που φεύγει. Στο μεταξύ, ο αγώνας μαίνεται για τα 25 χιλιάδες δολάρια που η Λαίδη προσφέρει ως έπαθλο του διαγωνισμού...
"Όταν διάβασα για πρώτη φορα το σενάριο δεν μ' ενδιέφερε επειδή διαδραματιζόταν στο Λονδίνο του σήμερα" δηλώνει ο Maddin. "Οι ταινίες μου είναι πολύ στυλιζαρισμένες, πολυ παραμυθένιες και έτσι πέρασα δύο χρόνια επεξεργαζόμενος το σενάριο με αρκετά αργούς ρυθμούς αφού στο ενδιάμεσο έκανα δύο ταινίες. Το τελικό αποτέλεσμα είναι μια διασκευή του αρχικού σεναρίου. Έχω βάλει σ' αυτό όλες οι εμμονές μου και αφιέρωσα αρκετό χρόνο για να ταιρίαξουν όλα. Ορισμένοι ίσως τη χαρακτηρίσουν παράξενη όμως νομίζω ότι πάντα υπάρχει ένα λόγος που όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκονται στην ταινία".
"Χρησιμοποιήσαμε πολλές διαφορετικού τύπου κάμερες μαζί με διαφορετικού τύπου φιλμ που κάποια απ' αυτά τα αγοράσαμε από το EBay. Επίσης κινηματογραφήσαμε σε Super 8 για να έχουμε ένα "φτωχό" αποτέλεσμα. Νομίζω ότι στο κινηματογραφικό κόσμο υπάρχει η αίσθηση μιας υποχρέωσης ότι όλες οι ταινίες θα πρέπει να είναι νατουραλιστικές και έτσι όσες είναι μελοδραματικές περιφρονούνται -κάτι με το οποίο δεν συμφωνώ. Μ' αρέσει η μουσική, το μπαλέτο, η χαλαρή μουσική και ο ζωγράφος που πετά το χρώμα στο καμβά. Δεν θέλω να ακουστώ καλλιτεχνικός όμως δεν κάνω ταινίες με τις οποίες κάποιος μπορεί να γελάσει -κάνω κάτι που είναι σοβαρό. Προσπαθώ να κάνω κάτι που να προσφέρει διασκέδαση αλλά μ' ένα τρόπο που δεν μπορεί κάποιος να βρει αλλού".
Ο Guy Maddin γεννήθηκε στο Ουίνιπεγκ του Καναδά. Το έργο του περιλαμβάνει μικρού και μεγάλου μήκους ταινίες, μουσικά βιντεοκλίπ, διαφημιστικά σποτ, πειραματικές ταινίες και video installations, για πολλά από τα οποία έχει βραβευτεί διεθνώς. Στην φιλμογραφία του περιλαμβάνονται ταινιες όπως τα cult Tales from the Gimli Hospital, Archangel, Twilight of the Ice Nymphs και Tales from a Virgin's Diary. Επίσης είναι αρθρογράφος στο αμερικάνικο κινηματογραφικό περιοδικό Film Comment.