…Είναι το φεστιβάλ του Καστέλ Πορτσιάνο (28-30 Ιουνίου 1979), φεστιβάλ διεθνούς ποιήσεως. Έχει μεσολαβήσει ό,τι μεσολαβήσει, έχει υπάρξει εκείνο το φανταστικό Σάββατο όπου γίνεται το θαύμα, 30.000 άνθρωποι ενώνονται όλοι μαζί, εκεί στην πιάτσα, γίνεται τελικά η ποιητική βραδιά. Την άλλη μέρα, όλοι ευτυχισμένοι, κατά το μεσημέρι, έχουμε ξυπνήσει, έχουμε πιάσει τους ήλιους βλέπεις κόσμο ο οποίος φεύγει, πάει, έρχεται αλλά και μερικοί οι οποίοι δεν το’ χουνε κέφι και πολύ πολύ να κουνηθούνε. Οπότε έχω αράξει εγώ με τον Φερλινγκέτι -δεν ξέρω πως, ήταν πάντως πολύ συμπαθητικός άνθρωπος, η κοπέλα του και τα λοιπά... Εγώ ο Γκόρπας η Σαρλότ, ο Φερλινγκέτι, η κοπέλα του και μιλάμε- λέμε διάφορα πράγματα. Περνάει έτσι ωραία ο χρόνος, περνάν και κάτι Γερμανοί, μας χαιρετάνε. Κάποια στιγμή, χωρίζουμε. Παίρνουμε το τρενάκι και ανεβαίνουμε στη Ρώμη.
Όλα αυτά γίνονται σε μια παύση των γυρισμάτων της Πόλης των γυναικών/ La città delle donne (1980) του Φελλίνι/ Federico Fellini. Έχουμε διακόψει απ’ την Παρασκευή, μια μεγάλη σκηνή εκεί που είναι το σπίτι του Κατσόνε, εκεί που είμαστε γύρω ένα πλήθος και κοιτάμε. Εγώ είμαι, τώρα, σε πρώτο πλάνο. Μόλις πάω στο στούντιο λοιπόν τη Δευτέρα το πρωί –«Έλα, έλα Τόρνες Το..Το ….δεν μπορώ να το πω αυτό το επίθετο» έχει το νεύρο του πρωί πρωί ο Φερντερίκο. «Τόρνες» του λέω. «Ναι, Τορνές» -στήνεται το πλάνο, ο Ροτούνο ετοιμάζει τα φώτα, αλλά αργά αργά, σιγά σιγά τα φώτα ψήνεται εκεί αργά.
Δουλεύαμε στο «θέατρο 5».
Μόλις έμπαινες από την κεντρική πόρτα στο χώρο που γυρίζαμε υπήρχε ένα τεράστιος διάδρομος για να φτάσει στο σπίτι του Κατσόνε, αλλά έβλεπα απ’ το πλατώ, γιατί ήταν ένα χώρισμα πλεξιγκλάς… Και βλέπω, λοιπόν τουριστικά ντυμένο (χα, χα) τον Γιεφτουσένκο, με τον οποίο είχαμε συγκρουστεί στο συνέδριο των ποιητών, να μπαίνει στο στούντιο- φουλαράκι και τα λοιπά, φωτογραφική μηχανή- και να πηγαίνει κοντά στο Φελλίνι. Αγκαλιές, φιλιά (γνωρίζονται από παλιά) και, κάποια στιγμή ο Φελλίνι γυρίζει να δει τι γίνεται: «Έλα Τορνές, πάμε», ξέρω γω, ας πούμε. Οπότε κι ο Γιεφτουσένκο συγκεντρώνει το βλέμμα του εκεί που είναι γυρισμένη η κινηματογραφική μηχανή, και ξαφνικά βλέπει εμένα σε πρώτο πλάνο. Και «του τη δίνει». «Πως είναι δυνατόν», θα σκέφτηκε, « το Σάββατο μ’ αυτόν τσακωνόμαστε στο Καστέλ Πορτσιάνο και τώρα σε πρώτο πλάνο σε ταινία του Φελλίνι;».Τρελάθηκε.
Τον είδα που χάθηκε έτσι, είπα «στάσου μην πάθει τίποτα!» πήγα και τον βρήκα: «Γεια σου, τι κάνεις Γιεφτουσένκο», Αυτός τι να πει: «Α, καλά ευχαριστώ».Αυτά με τον Γιεφτουσένκο και την ταινία του Φελλίνι….
Αλλά για να δείτε τι εντύπωση του έκανα, έγραψε ένα άρθρο στο «Λιτερνατούρναγα Γκαζέτα» το οποίο το διάβασα, μου το φέρανε.
Ήτανε ολόκληρο κομμάτι. Και με αναφέρει: «Ο Έλληνας Σταύρος», λέει και δείχνει να με παίρνει στα σοβαρά.
Όλα αυτά, βέβαια μόνο και μόνο για τι με είδε στην ταινία, του Φελλίνι και του εντυπώθηκα. «Δεν μπορεί, αυτός κάποιος είναι», σκέφτηκε.
(Από ανέκδοτη αφήγηση του Σταύρου Τορνέ στον Χρ. Βακαλόπουλο και το Ηλ. Κανέλλη. Δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ΑΝΤΙ τ.381, 26-8-1988).
(*) Εβγκένι Γιεφτουσένκο/ Yevgeny Yevtushenko (1932). Από τους πιο σημαντικούς ποιητές της Σοβιετικής Ένωσης.
