(Όσο είμαστε νέοι)
του Noah Baumbach
Μετά την εξερεύνηση μιας ασταθούς συναισθηματικά νεότητας (Frances Ha), ο Νόα Μπάουμπαχ στρέφεται προς το σύμπαν της μέσης ηλικίας και τις αναταράξεις της.
Στο κέντρο της αφήγησης είναι ένα ζευγάρι που έχει εισέλθει στην επικράτεια της μέσης ηλικίας. Ο Josh Srebnick (Μπεν Στίλερ) είναι ένας Νεοϋορκέζος ντοκιμαντερίστας που κάποτε γνώρισε την επιτυχία και τώρα παλεύει να ολοκληρώσει τη νέα του ταινία. Μαζί με την γυναίκα του Cornelia (Ναόμι Γουότς), προσπαθούν ανεπιτυχώς να τεκνοποιήσουν. Όμως, η καριέρα και ο γάμος τους μοιάζουν να ανατρέπονται όταν ένα νεαρό ζευγάρι hipsters μπαίνει ζωή τους: Ο Jamie και η Darby είναι ένα ζευγάρι καλλιτεχνών που ζουν τελείως διαφορετικά: ο αυθορμητισμός και το πάθος κυριαρχεί στη ζωή τους
Ο Noah Baumbach θέτει ως κεντρικό ζήτημα της αφήγησης τη μέση ηλικία και τις ανασφάλειές της. Δημιουργεί, λοιπόν, μια αντιπαράθεση ανάμεσα στο ύφος της μεσήλικης ζωής και τους τρόπους και το πάθος της νεανικής. Η ταινία καταλήγει να είναι μια ευχάριστη στην υφή της, πνευματώδης στην οπτική της, μινιμαλιστική στην αισθητική της κωμωδία. Παράλληλα, όμως είναι και ένα βλέμμα πάνω στο τόσο οικείο, από το έργο του Γούντι Άλλεν, σύμπαν των νεοϋορκέζων καλλιτεχνών, ένα κωμικό κοινωνικό πορτρέτο της μέσης ηλικίας.
Ο Noah Baumbach, σκηνοθέτης της ταινίας, δηλώνει στο theguardian.com: «Αντιμετώπισα την ταινία μ’ ένα πολύ παραδοσιακό τρόπο: σαν μια ταινία για ενήλικες οι οποίοι απομακρύνονται για να ξανά βρεθούν μετά μαζί. Οι κωμωδίες της δεκαετίας του '30 και του '40 το είχαν αυτό, αλλά και οι ταινίες της εφηβείας μου, όπως αυτές που έχουν κάνει οι Mike Nichols, Sydney Pollack, James L Brooks και ο Woody Allen. Υποθέτω, ότι είναι το είδος της κωμωδίας που στο παρελθόν απευθυνόταν σ’ ένα ευρύτερο κοινό. Ήθελα να κάνω τη δική μου εκδοχή αυτού του είδους ταινίας, για να δω πως θα είναι. Επίσης, ήθελα να έχει ένα σωματικό χιούμορ για να γελάσουν οι θεατές». Και συμπληρώνει, «Στον πυρήνα της ταινίας υπάρχει μια αίσθηση γλυκόπικρης παραίτησης. Είναι ο συμβιβασμός με το γεγονός ότι σε κάποια φάση της ζωής μας δεν υπάρχουν πλέον απεριόριστες δυνατότητες. Αυτή είναι η μοναδική ζωή που έχουμε και έτσι πρόκειται πάντα να είναι. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να αλλάξει η ζωή μας, και ότι δεν μπορεί κάποιος να επιτύχει κάτι αργότερα στη ζωή, αλλά υπάρχουν πράγματα που σε κάποια φάση δεν μπορείς να κάνεις πια. Πρέπει αυτό να το αποδεχτείς. Και επίσης, κατά κάποιο τρόπο, νομίζω ότι υπάρχει σε αυτόν το συμβιβασμό κάποια ομορφιά».
Με τους Μπεν Στίλερ, Ναόμι Γουότς, Άνταμ Ντράιβερ, Αμάντα Σέιφριντ.
Σ.
