του Martin Scorsese
(οι δηλώσεις των συντελεστών)

Martin Scorsese, σκηνοθέτης
Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ: Χωρίς αμφιβολία μπορεί κάποιος να συσχετίσει αυτήν την ταινία με την ταινία Taxi Driver. Μόνο που έχουν περάσει 25 χρόνια και τώρα είμαστε λίγο πιο ώριμοι.
Αντί να σκοτώνει τους ανθρώπους, ο πρωταγωνιστής μας προσπαθεί να τους σώσει. Ήμασταν τριάντα, τριάντα ένα χρονών - ο Schrader [σεναριογράφος της ταινίας Taxi Driver], ο De Niro [πρωταγωνιστής της ταινίας Taxi Driver] και εγώ- όταν κάναμε τον Taxi Driver. Όμως τώρα είμαστε 56. Ο κόσμος έχει αλλάξει και εμείς οι ίδιοι έχουμε αλλάξει.
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΤΑΙΝΙΑΣ: Αυτά που κάνουν οι νοσοκόμοι είναι εκπληκτικά, σαν να είναι γιατροί στον δρόμο. Φροντίζουν ανθρώπους που κανένας άλλος δεν θέλει να αγγίξει. Είναι τόσο απλό.
Το νοσοκομείο είναι η βάση -η ιστορία όμως διαδραματίζεται έξω στον δρόμο: και είναι στο μυαλό το ταξίδι που ο Frank κάνει.
Μπορεί οι άνθρωποι, που ο ήρωας δεν καταφέρνει να τους σώσει, να αποτελούν μέρος του σχεδίου του Θεού -να είναι Θεία Θέληση. Και ίσως να μην υπάρχει καθόλου Θεία Θέληση.
Η κατάσταση είναι συνέχεια έτσι -μπρος πίσω στο μυαλό του - σ' όλη την ταινία: Φέρνει ανθρώπους και αυτοί πεθαίνουν, και αυτός συνεχίζει την δουλειά του. Σαν να δέχεται ένα κτύπημα και μετά να συνεχίζει σαν μια μηχανή.
Εδώ βρίσκεται και το πιο ενδιαφέρον σημείο στην ταινία: Πως κάποιος αντιμετωπίζει τον θάνατο στο νοσοκομείο και έξω στους δρόμους ; Επίσης υπάρχει και το στοιχείο της Θείας Χάρης που του απονέμεται -όμως για να την αποκτήσει πρέπει να διασχίσει την νύκτα. Όταν σώζεις την ζωή κάποιου τότε αισθάνεσαι σαν να είσαι ο Θεός: είσαι ο Θεός. Όμως πρέπει να ξεπεράσεις τον εγωισμό και την περηφάνια που σου δημιουργεί αυτό το γεγονός. Κοίτα η δουλεία σου δεν είναι να σώζεις ζωές. Η δουλειά σου είναι να είσαι εκεί: να συμπάσχεις μ' αυτόν που υποφέρει -να υποφέρεις μαζί του.
ΤΟ ΣΕΝΑΡΙΟ: Όταν διάβασα το βιβλίο, σκέφθηκα "Ποιον ξέρω που να μπορεί να μπει μέσα σ' αυτήν την υπαρξιακή κρίση που περνά ο ήρωας, οδηγώντας στους δρόμους της Νέας Υόρκης την νύχτα". Το βιβλίο μ' αυτό το υλικό ήταν υπέροχα γραμμένο από τον Joe Connelly και ο μόνος σεναριογράφος που θα μπορούσε να μπει στην ψυχή αυτού του χαρακτήρα ήταν Paul Schrader. Διάβασε το βιβλίο και είπε "Θα το κάνω" και έγραψε το σενάριο μέσα σε τρεις εβδομάδες.
ΜΑΥΡΟ ΧΙΟΥΜΟΡ: Υπάρχει ένα είδος χιούμορ στις πρώτες βοήθειες, στα επείγοντα περιστατικά. Κόσμος έρχεται μαχαιρωμένος, γεμάτος σφαίρες -και όταν δουλεύεις βάρδια όλο το 24ωρο- αρχίζεις να δημιουργείς κάποιους είδους ασπίδας για να προστατεύσεις, με το χιούμορ, τον εαυτό σου απ' όλα αυτά.
ΗΘΟΠΟΙΟΙ: Ήμουνα τυχερός γιατί οι ηθοποιοί της ταινίας ήταν ανοικτοί, θαρραλέοι και ήταν διατεθειμένοι να προχωρήσουν μέχρι τέλος, όταν οι σκηνές τους είχαν, όσον αφορά τα συναισθήματα, απαιτήσεις.

Paul Schrader, σεναριογράφος (μεταξύ άλλων και των ταινιών Taxi Driver, Raging Bull, The Last Temptation of Christ, Bringing Out the Dead)
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: Η αντίδραση μου, όταν διάβασα για πρώτη φορά το βιβλίο, ήταν ότι η ιστορία ταίριαζε σε μένα και τον Marty. Στην πραγματικότητα αυτό που σκέφτηκα ήταν "Γιατί δεν την είχαμε σκεφθεί εμείς;". Πάντοτε μας είλκυαν αυτές μεταφορές που είχαν σχέση με τα επαγγέλματα και είχα σκεφθεί παρόμοιες μεταφορές, όμως αυτήν συγκεκριμένα όχι. Το να είσαι νοσοκόμος είναι ένα επάγγελμα γεμάτο εκπλήξεις, γιατί μπορεί να έχει κάποιες ροκ-εν-ρολ εντάσεις και στιγμές πολύ καλές -και μετά μπορεί να σε "ρίχνει".
Ο ΤΑΞΙΤΖΗΣ: Η σύγκριση με την ταινία Taxi Driver είναι συνεχώς παρούσα: δεν μπορείς να την αποφύγεις. Θα έπρεπε να την λάβουμε υπ' όψιν για να την κάνουμε την ταινία να είναι κάτι άλλο, από μία συνέχεια του Taxi Driver.
[Ανάμεσα στις δύο ταινίες] Υπάρχουν κάποιες αξιοπρόσεκτες διαφορές. Ο Frank είναι ένα πολύ διαφορετικός χαρακτήρας από τον Travis Bickle. Δεν είναι κάποιος που βράζει στο ζουμί, γεμάτος θυμό και βία. Αναζητά την ειρήνη, την γαλήνη. Θέλει να κοιμηθεί, θέλει να ανταμειφθεί για τους κόπους του. Όμως αισθάνεται ότι ο Θεός δεν τον σκέφτεται και ότι έχει γίνει ένα όργανο του θανάτου.
Επίσης ο Travis Bickle, θέλει να είναι μόνος -διατηρεί και επιδιώκει την μοναχικότητα του. Αυτός ο χαρακτήρας [του Frank] θέλει να είναι με παρέα. Και έτσι αυτή η ταινία είναι μία ενήλικη εκδοχή των ίδιων θολωμένων συναισθημάτων που ο Marty και εγώ αισθανόμασταν πριν 25 χρόνια. Αυτά ελάφρυναν με τα χρόνια -και οι δύο παντρευτήκαμε, αποκτήσαμε παιδιά και κάναμε επιτυχίες. Και αν και ακόμα έχουμε ένα πολύ ισχυρό δέσιμο μ' αυτούς τους χαρακτήρες -μ' αυτούς τους πλάνητες και παθιασμένους άνδρες - αυτή την φορά η οπτική μας στην ιστορία, είναι από την σκοπιά ενός μεσήλικα.

[δηλώσεις των Paul Schrader και Martin Scorsese στο επίσημο site της ταινίας. Επίσης αποσπάσματα από το κείμενο του Martin Scorsese στο site www.suntimes.com, 21-10-1999. Απόδοση Δ.Μ.]