του John Sayles
(οι δηλώσεις του σκηνοθέτη)

Έγραψα στο παρελθόν το σενάριο για μια τηλεταινία με τίτλο A Perfect Match για μια γυναίκα που γεννά ένα μωρό όταν είναι 16 χρόνων και τώρα που 'ναι 32 αντιμετωπίζει ένα ιατρικό πρόβλημα και χρειάζεται να βρει την κόρη της -όμως στο παιδί της δεν έχουν αποκαλύψει ότι είναι υιοθετημένη. Έτσι λοιπόν αυτό το θέμα είναι κάτι που μ' ενδιέφερε εδώ και πολύ καιρό ίσως και 15 χρόνια.
Κάτι που το επανέφερε στο προσκήνιο και μ' έκανε να το συνεχίσω ήταν ότι κρυφάκουσα μια συζήτηση όπου ένας άνδρας παραπονιόνταν για τον χρόνο που χρειαζόταν να αποκτήσει παιδί και ήταν λίγο απογοητευμένος. Έλεγε "Λοιπόν ας το πούμε καθαρά: αγοράζουμε ένα παιδί και νομίζουμε ότι με τα λεφτά θα σ' εξυπηρετήσουν πιο γρήγορα. " Μετά είπε ότι η γυναίκα του έμενε σ' εκείνο το ξενοδοχείο μ' άλλες αμερικανίδες που περίμεναν για ακριβώς τον ίδιο σκοπό εδώ παραπάνω από ένα μήνα.
Ήξερα κάποιους που είχαν υιοθετήσει παιδιά. Είχα μια φίλη που είχε υιοθετήσει δύο μικρές κινέζες και δεν είναι παντρεμένη. Όμως η ιστορία της ταινίας δεν βασίζεται πάνω σ' ανθρώπους που γνωρίζω. Οι περισσότεροι χαρακτήρες που έχω γράψει είναι συνθέσεις. Δεν χρειάζεται να τους γνωρίζω από τόσο κοντά, αυτό που χρειάζεται είναι το σενάριο να βασίζεται σε ιστορίες που άκουσα γι' άλλους.
Βασικά κάναμε έρευνα για να βρούμε τι νόμοι ισχύουν στις διάφορες χώρες. Διαβάζω πολύ καλά ισπανικά έτσι πήρα όλους τους κανονισμούς για υιοθεσίες από όλες τις χώρες της Λατινικής Αμερικής. Το Μεξικό στο οποίο γυρίστηκε η ταινία έχει πολύ λίγες ξένες υιοθεσίες, είναι σχεδόν ανήκουστο, σ' άλλες χώρες υπάρχουν λίγες και όλες έχουν διαφορετικούς κανονισμούς για την υιοθεσία. Στην Βραζιλία για παράδειγμα κάθε πολιτεία έχει διαφορετικές ρυθμίσεις. Εκείνη την εποχή η Χιλή είχε ως προϋπόθεση μια μακρά παραμονή στη χώρα, τουλάχιστον δύο μήνες και αυτό είναι το πιο κοντινό σ' αυτά που βλέπουμε στην ταινία.
Η Nan έρχεται μ' αρκετές αποσκευές και έτσι έχει σημάδια στους ώμους της. Κάποιος που τηνβλέπει αυτό που ελπίζει  είναι να αποκτήσει αυτό το παιδί και να γίνει λιώμα. Αυτό το παιδί θα αποκτήσει εκτός από μια πολυσύνθετη και περίπλοκη ως προσωπικότητα μητέρα, επίσης και μια παθιασμένη συνήγορος (υποστηρικτή). Κανένας δεν θα ήθελε να είναι δάσκαλος και να έχει προβλήματα με το παιδί αυτής της γυναίκας. Έτσι υπάρχουν σ' αυτή την γυναίκα πολλά θετικά και αρνητικά.
Προσπάθησα να μην γράψω τους κεντρικούς ρόλους έχοντας συγκεκριμένους ηθοποιούς στο μυαλό μου, γιατί ποτέ δεν ξέρεις αν θα είναι διαθέσιμες, αν θα θέλουν στο αλήθεια να κάνουν την ταινία -δεν θα ήθελες να απογοητευθω εξ' αίτιας τέτοιων ενδεχομένων. Φυσικά επιστρέφεις πάντα στις ηθοποιούς με τις οποίες δούλεψες στο παρελθόν και με τις οποίες θα ήθελες να δουλέψεις πάλι. Μόλις είχα κάνει την ταινία Sunshine State με την Mary Steenburgen και έτσι ήταν σίγουρα μέσα στη λίστα.
Νομίζω ότι την αίσθηση που θα έπρεπε να έχουν οι θεατές στο τέλος της ταινίας είναι η περιέργεια για το τι συμβαίνει μετά. Δεν γνωρίζεις αν είναι κάτι υπέροχο ή άσχημο. Αυτό που γνωρίζεις είναι ότι δεν θέλεις αυτά τα μωρά μεγαλώνοντας να κοιμούνται στην παραλία ή να πρέπει να ζουν στο δρόμο. Τουλάχιστον τώρα με την υιοθεσία έχουν την δυνατότητα, την ευκαιρία να το παλέψουν.

(αποσπάσματα από συνέντευξη του John Sayles στις σημειώσεις για την παραγωγή της ταινίας).