του Alex Ross Perry

Επικεντρωμένος στον τόσο οικείο από τις ταινίες του Woody Allen μικρόκοσμο των διανοούμενων της Νέας Υόρκης, ο σκηνοθέτης σ' αυτήν την ταινία του εστιάζει στα βάσανα και τα πάθη της ανδρικής ερωτικής επιθυμίας.
Επεισόδιο που εκκινεί την αφήγηση είναι η άφιξη μιας 24χρονης Αυστραλέζας (στο ρόλο η Emily Browning) στο μεσοαστικό σπίτι ενός ζευγαριού και η πρόσληψη της ως βοηθού του άνδρα. Η παρουσία της διαταράσσει τις ήδη ευαίσθητες ισορροπίες μεταξύ του ζευγαριού. Είναι ο πόθος του μεσήλικα άνδρα (Adam Horowitz) για την νεαρή κοπέλα που αποσταθεροποιεί τον στενό οικογενειακό του περίγυρο, όχι μόνο τη σχέση με τη σύζυγό του (στο ρόλο η Chloë Sevigny) αλλά και με τους στενούς συγγενείς και φίλους.
Αν υπάρχει ένας σκηνοθέτης στο σημερινό τοπίο του κινηματογράφου που εστιάζει στο ανθρώπινο πρόσωπο με κάποιες φορές ένταση, άλλοτε με ελαφρότητα αλλά πάντα με ευαισθησία αυτός είναι χωρίς αμφιβολία είναι ο Alex Ross Perry (Listen Up Philip, Queen of Earth): η γκάμα των αναφορών του είναι ευρεία –από τον Eric Rohmer έως τον Ingmar Bergman– αλλά η προσέγγιση του ιδιαίτερη. Γεμάτη γκρον πλάν τόσο στις γυναίκες όσο και τους άνδρες, η ταινία χωρίζεται σε δύο ευδιάκριτα στρατόπεδο: αυτά των δύο φυλών, των παντρεμένων ανδρών και των παντρεμένων ή ανύπαντρων γυναικών.
Όπως είναι προφανές, ό,τι προκαλεί τις συγκρούσεις και τις αναταραχές είναι ο ανδρικός πόθος -ανεξάρτητος από την ηλικία- που βιώνοντας τη συζυγική ανία διεκδικεί την κατάκτηση και την κυριαρχία. Απέναντι του αναγνωρίζουμε τη γυναικεία ανησυχία, ανασφάλεια και δυσαρέσκεια -και πάλι ανεξάρτητα ηλικία-, τη διεκδίκηση της ανδρικής προσοχής. Η δυσαρέσκεια θρέφεται από τις αναταράξεις που προκαλεί ο ανδρικός πάθος.
Στο φόντο της ιστορίας η Νέα Υόρκη την άνοιξη: την εποχή που ο ερωτικός πόθος φουντώνει. Η γυναίκα ως ερωτικό αντικείμενο του πόθου, ο άνδρας ως θηρευτής, η οικογενειακή εστία, ο γάμος και οι συμβιβασμοί του, ο έρωτας και οι παρεξηγήσεις του, οι αδελφικές σχέσεις (και οι δυσκολίες τους): αυτά είναι τα σημεία μιας πλοκής που διανθίζεται από μια λεπτή ειρωνεία.
Αν και οι επιρροές από τον Woody Allen είναι αναμενόμενες -λόγω του χώρου-, ωστόσο αυτό το σινεμά διαλόγων χρωστά πολύ περισσότερα στο Γάλλο Eric Rohmer και τις κωμωδίες του: εδώ ο λόγος -και κυρίως η πληθώρα του- δεν έχει τη βαρύτητα μιας δραματουργικής χειρονομίας, είναι απλώς η έκφραση μιας αμηχανίας υπαρξιακού χαρακτήρα. Είναι οι δυσκολίες της συμβίωσης και το ανικανοποίητο του (ανδρικού;) πόθου που αναγνωρίζουμε πίσω από τους λόγους.

Δημήτρης Μπάμπας