των Benny Safdie & Josh Safdie

Αυτή αμερικάνικη ταινία που έχει στο κέντρο της τους ισχυρούς αδελφικούς δεσμούς είναι μια κάθοδος στην κόλαση του μητροπολιτικού άστεως υπό τις προφάσεις, τις εντάσεις και αγωνίες μιας περιπέτειας.
Μια ψυχιατρική εξέταση που διακόπτεται. Ο μεγάλος αδελφός που απελευθερώνει τον μικρότερο από το ψυχιατρείο. Μια ληστεία που επιχειρούν. Και η  ατυχής  κατάληξή της. Η καταδίωξη. Η σύλληψη του μικρού αδελφού. Ό,τι αφηγείται η ταινία στο μεγαλύτερό της μέρος είναι τις αγωνιώδεις προσπάθειες του μεγάλου αδελφού να απελευθερώσει τον μικρότερο...
Μια αδελφική σχέση εξάρτησης και οι ισχυροί δεσμοί της είναι στο κέντρο αυτής της περιπέτειας. Καταγράφοντας τις διαδρομές των δύο  σκηνοθέτες σχεδιάζουν  καταρχάς μια πανοραμική νυχτερινή (και όχι μόνο) τοπιογραφία: νοσοκομεία και κρατητήρια, οι άδειοι δρόμοι στις απόμακρες γειτονιές και η συνεχής φωτεινή ροή αυτοκινήτων στις λεωφόρους, μικροαστικά διαμερίσματα και κλειστά λούνα παρκ. Μέσα σ' αυτήν την περιπλάνηση μια σειρά από μικρά σκίτσα χαρακτήρων σχεδιάζονται που στιγματίζουν τη μνήμη του θεατή: μια βαριεστημένη 16χρονη μαύρη που ξαφνικά  ανακαλύπτει τον έρωτα στο πρόσωπο ενός ληστή, μια εξαρτημένη από την ηλικιωμένη μητέρα της που προ πολλού έχει περάσει τη νεότητά της (στο ρόλο η Jennifer Jason Leigh), ένας άρτι αποφυλακισθείς που επιδίδεται σ' ένα όργιο καταχρήσεων, ο υπεύθυνος εγγυήσεων, ένας εξοργισμένος ταξιτζής. Και φυσικά τα δύο αδέλφια και ο μεταξύ τους δεσμός που βρίσκεται στο κέντρο: ό,τι αναγνωρίζουμε τόσο στον μεγαλύτερο (που τον υποδύεται ο Robert Pattinson)  όσο  και τον  μικρότερο, τον διανοητικά καθυστερημένο  (στο ρόλο ο συν-σκηνοθέτης Ben Safdie), είναι το ανυπότακτο πνεύμα από το οποίο εμφορούνται.
Αν αναζητούσαμε προγόνους και μακρινούς ή κοντινούς συγγενείς γι' αυτήν την ταινία θα στεκόμασταν στις ταινίες των Sidney Lumet και William Friedkin-ζοφερες απεικονίσεις του μητροπολιτικού αστικού τοπίου-, αλλά κυρίως στην ταινία Into the Night (1985) του Martin Scorsese, τον αρχετυπικό πρόγονό της. Η μουσική του  Oneohtrix Point Never (ψευδώνυμου του Daniel Lopatin) (γνωστού από τη μουσική της ταινίας The Bling Ring) είναι καθοριστική στη διαμόρφωση του τελικού αποτελέσματος: ό,τι παρακολουθούμε είναι μια συμφωνία του νυκτερινού κυρίως άστεως, με τους ρυθμούς ενός ηλεκτρονικά παραγόμενου beat και τις μελωδικούς τονισμούς και αποχρώσεις των συνθετητών. Κάμερα στο χέρι, κοντινά στα πρόσωπα, πανοραμικά του αστικού τοπίου, πολυχρωμίες, φώτα νέον, πρόσωπα σε ένταση, εικόνες παραισθητικές και βίαιες, ένας σκηνοθετικός λόγος χωρίς καμία καλλιέπεια: μια κάθοδος, φρενήρης στους ρυθμούς της, στην κόλαση του άστεως, μια ταινία περιπλάνησης σ' ένα ερεβώδες τοπίο.  Το τέρμα σ' αυτό το συνεχές σπιράλ καθόδου δεν είναι παρά η υποταγή στις εξουσίες. Αν και σχεδόν καμία διαδικασία ταύτισης δεν ενεργοποιείται από την πλευρά των σκηνοθετών, η συντριβή των δύο κεντρικών προσώπων δίνει στην κατάληξη της αφήγησης μια πικρή  επίγευση...

Δημήτρης Μπάμπας